Drugi tom mangi dostarcza nam jeszcze więcej szczegółów - poznajemy nowych bohaterów, odwiedzamy nowe miejsca... Na duży plus zasługują moim zdaniem humorystyczne wstawki, które nieco rozładowują poważny klimat mangi. Historia jest wciągająca i rozkręca się w każdym tomie. Polecam!

Drugi tom mangi dostarcza nam jeszcze więcej szczegółów - poznajemy nowych bohaterów, odwiedzamy nowe miejsca... Na duży plus zasługują moim zdaniem humorystyczne wstawki, które nieco rozładowują poważny klimat mangi. Historia jest wciągająca i rozkręca się w każdym tomie. Polecam!

Nie wiem czemu tak błądzą. Jakby chodzili bez celu.

Nie wiem czemu tak błądzą. Jakby chodzili bez celu.

Bardzo charakterystyczna i specyficzna kreska grupy CLAMP, dla mnie przepiękna :) Prosta historia dla każdego. Bogactwo rastrów i przepych w wypełnianiu kadrów z którego znane są stare tytuły grupy. Sama opowieść nie jest jakaś wymyślna, ale przyjemnie się czyta :) Polecam :)

Bardzo charakterystyczna i specyficzna kreska grupy CLAMP, dla mnie przepiękna :) Prosta historia dla każdego. Bogactwo rastrów i przepych w wypełnianiu kadrów z którego znane są stare tytuły grupy. Sama opowieść nie jest jakaś wymyślna, ale przyjemnie się czyta :) Polecam :)

Mam ambiwalentne uczucia co do tego tomu - pierwsza połowa była właściwie kopią poprzedniego. Wątek pieśniarki był tak podobny, do innego wątku że stanowił niemalże odzwierciedlenie go 1:1. I nie wiem, jaki był jego cel, poza jednym, dość oczywistym powodem. Problem polega na tym, że to samo można by osiągnąć w zupełnie inny sposób, mniej oklepany i ciekawszy. Dla tego pierwsza cześć normalnie mnie wynudziła. Minus.
Natomiast druga połowa i sprawa z demonem - tak, to też było niezbyt oryginalne, ale wniosło powiew świeżości do zastanej sytuacji - wreszcie jakiś przeciwnik, wreszcie jakaś akcja i niemal zupełny brak cesarza, co zaliczam na wielki plus.
Tak, jak lubię "złych i mhrocznych" tak cesarz działa mi cholernie na nerwy - jest zupełnie jednowymiarowy. Zły sukinsyn bez żadnej cechy pozytywnej. Macki opadają. Z resztą, jeśli idzie o charaktery postaci, to nadal dobrze nie jest. Ryu irytuje mnie do sześcianu, Yasha nadal składa się z dwóch trybów niczym Ashura, a ten ostatni rzadko kiedy wychodzi poza schemat "uroczego dzieciaka", nie licząc momentów, kiedy "wajcha" mu się przestawia i zmienia się o 180 stopni. Postacie drugoplanowe są trochę lepsze, ale nadal bez szału.
Kreska trzyma poziom i jest zdecydowanie najmocniejszym elementem całości.
Nie mniej tomik przeczytałam szybko, i co rzadko mi się zdarza, zaraz po tomie pierwszym. A to oznacza, że naprawdę mnie wciągnęło i czekam na tom trzeci. Kto wie, może będzie lepszy? Tego wam i sobie życzę.

Mam ambiwalentne uczucia co do tego tomu - pierwsza połowa była właściwie kopią poprzedniego. Wątek pieśniarki był tak podobny, do innego wątku że stanowił niemalże odzwierciedlenie go 1:1. I nie wiem, jaki był jego cel, poza jednym, dość oczywistym powodem. Problem polega na tym, że to samo można by osiągnąć w zupełnie inny sposób, mniej oklepany i ciekawszy. Dla tego...

Nieczęsto decyduję się na to, żeby rozpoczynać czytanie książki tuż po tym, gdy stanie się moją prawowitą własnością. Jakoś tak mam, że książka musi u mnie przez jakiś czas przeleżeć niczym owoc, nim zdecyduję się na „konsumpcję”. Niektóre leżakują krócej, niektóre dłużej. W przypadku tego tomu pamiętałam całkiem wyraźnie historię z pierwszej części, więc wiele nie stało na przeszkodzie, by poznać natychmiast dalsze losy wybrańca Ashury, jego opiekuna Yashy i podróżującym z nimi nerwusa Ryuu, wojowniczej Soumy i tajemniczego Kujaku.

Fabuła rozpoczyna się dokładnie w tym samym miejscu, w którym zatrzymał się pierwszy tom. Poszukiwania Ostrza Pogromu przyniosły owoce, choć nie obyło się też bez ofiar. Nasi bohaterowie tracą podczas swoich podróży coraz bardziej grunt pod nogami. Czuć ten klimat zagrożenia, w którym naprawdę nie jest się pewnym, kto zostanie jako kolejny uśmiercony. Taishakuten i jego boscy podwładni drepczą im po piętach i do tego czyhają na nich niezależne zagrożenia. Również Ashura ewoluuje podczas tych różnych przeszkód i to nie tylko w fizyczny sposób. Jego ciemna strona daje pod różnymi formami coraz częściej o sobie znać, a jego magiczna moc również wzrasta. Także jego więź z Yashą zacieśnia się pomimo wiszącej nad nimi nieprzyjemnej przepowiedni.

W tym tomie poznaliśmy też lepiej boginię wojny Karurę, która zaintrygowała mnie ze swoim ciekawym wyglądem od samego początku. Poznajemy jej klan, jej interesujące królestwo oraz więź z młodszą siostrzyczką Karyoubingą. Jest to silna i bardzo dumna postać, która podporządkowała się jednak uzurpatorowi, by chronić swoich bliskich. Czy słuchanie rozsądku i okazanie ostrożności pomogą jej przeżyć w pod władzą szalonego Taishakutena?

Również i w tym tomie można wyłapać wiele odniesień do wierzeń indyjskich i dalekowschodnich. Sam tytuł czy imiona postaci rzucają się w oczy i jestem pewna, że dobry znawca mitologii wedyzmu odkryłby w tej historii więcej interesujących referencji. W każdym razie ten zabieg urozmaicił bardzo historię oraz samą kreskę. Niektórzy oceniają ten styl rysowniczy za niedojrzały i być może jest w tym też racji, gdyż być może porównują je z nowszymi pracami rysowniczek Clamp. Ja mogę je tylko zestawić z innymi debiutami autorów, a z tymi jest bardzo różnie, więc nie ma powodów do narzekań.

Tylko sama historia jak na razie nie do końca do mnie przemawia. W tym dziele forma zdecydowanie przerasta samą treść. To też znam z dawnych mang. Czasami udaje mi się porwać z to powolne tempo i wykorzystuję pauzy na podziwianie kunsztu rysowniczego. Jednak tęsknię trochę za treściwszą fabułą.

Nieczęsto decyduję się na to, żeby rozpoczynać czytanie książki tuż po tym, gdy stanie się moją prawowitą własnością. Jakoś tak mam, że książka musi u mnie przez jakiś czas przeleżeć niczym owoc, nim zdecyduję się na „konsumpcję”. Niektóre leżakują krócej, niektóre dłużej. W przypadku tego tomu pamiętałam całkiem wyraźnie historię z pierwszej części, więc wiele nie stało na...

Majstersztyk! 10/10

Majstersztyk! 10/10