Wspomnienia córki Konwickiego o ojcu i o rodzinie. Trochę jest wiadomości o życiu warszawskiej bohemy w latach 60. i 70., o rodzinie Leniców. Z drugiej strony za dużo tam o życiu autorki w Ameryce czy jej zainteresowaniach ezoteryką. Ma się wrażenie płytkości, zdawkowości tych wspomnień, ale czyta się je szybko i lekko. Atutem książki są ciekawe zdjęcia.


Córka Tadeusza Konwickiego napisała tom wspomnień o ojcu, a raczej o swojej rodzinie. W ogóle namnożyło się nam ostatnio wspomnień potomków wybitnych artystów. Ta mieści się w nurcie stanów średnich. Niemniej przeczytałem książkę z zaciekawieniem, bo lubię prozę tego pisarza.

Dowiadujemy się trochę nowych rzeczy o Konwickich, zwłaszcza o rodzinie matki autorki, Danuty, pochodzącej z rodu Leniców, wybitnych artystów plastyków, czy twórców filmów animowanych. Mamy też sporo wiadomości o życiu warszawskiej bohemy w latach 60. i 70., było wtedy dosyć biednie, ale wesoło, kwitło życie towarzyskie. A na wakacje jeździło się do Chałup, wówczas sennej wioski nadmorskiej.

Ponieważ dosyć wcześnie autorka wyemigrowała do Ameryki, dostajemy też wiele wiadomości o życiu Polonii tamtejszej w latach 80., na przykład trochę ploteczek o Elżbiecie Czyżewskiej czy Jerzym Kosińskim. Ale pani Maria pisze też sporo o swojej karierze zawodowej w USA, to prawdę mówiąc mało ciekawe. Poza tym za dużo tam o jej zainteresowaniach ezoterycznych i mistycznych.

Z drugiej strony parę rzeczy bardzo zdawkowo jest potraktowanych, na przykład wielka, wieloletnia przyjaźń ojca z Gustawem Holoubkiem czy Andrzejem Łapickim. Pozostaje uczucie niedosytu, niedogrzebania się do czegoś bardziej istotnego, no cóż, córka nie odziedziczyła talentu literackiego ojca. Dlatego lepiej wracać do dzieł Konwickiego, do jego unikalnej, barokowej frazy. Zresztą sporo w książce cytatów z 'Kalendarza i Klepsydry' czy 'Nowego Świata i okolic', w których Konwicki opisywał swoje otoczenie i przyjaciół, wydaje się, te dwie książki, i tomy z nim wywiadów, wciąż są głównym źródłem wiedzy o pisarzu.

Atutem książki jest sporo ciekawych zdjęć. Czytało mi się szybko, pochłonąłem książkę w jeden wieczór, lekka lektura niepozostawiająca większego śladu w głowie.

Wspomnienia córki Konwickiego o ojcu i o rodzinie. Trochę jest wiadomości o życiu warszawskiej bohemy w latach 60. i 70., o rodzinie Leniców. Z drugiej strony za dużo tam o życiu autorki w Ameryce czy jej zainteresowaniach ezoteryką. Ma się wrażenie płytkości, zdawkowości tych wspomnień, ale czyta się je szybko i lekko. Atutem książki są ciekawe zdjęcia.


Córka Tadeusza...