Po przeczytaniu kilkunastu stron "Okrutnego pragnienia" pomyślałam, że może to być równie dobra historia o stalkerze jak "Ty" Caroline Kepnes. Trochę szkoda, że im dalej w las, tym powieść stawała się bardziej nużąca i drętwa, by nagle na ostatnich kilkudziesięciu stronach znów mnie sobą zaciekawić.
Inaczej niż w "Ty", nie jesteśmy tutaj świadkami obsesyjnych zachowań bohatera, który kieruje swoje uczucia do dopiero co poznanej kobiety. Co to, to nie - dopiero po dziewięciu latach związku, gdy ten nagle się rozpada, fiksacja Mike'a na punkcie Verity przybiera na sile. Nie jest w stanie zrozumieć, że kobieta, którą kochał, z którą chciał spędzić resztę życia, jedyna osoba, która w pełni go rozumiała i była jego partnerką w porąbanej grze o jakże wymownym tytule - "Pragnę", zdecydowała się go porzucić dla innego mężczyzny, co więcej: ma zamiar wyjść za niego za mąż.
Araminta Hall umożliwia czytelnikowi wgląd w myśli Mike'a, powieść skupia się przede wszystkim na wewnętrznym monologu bohatera i jeśli miałabym określić, czego najbardziej mi tutaj brakuje, to z całą pewnością są to dialogi. Fajnie się dowiedzieć, co siedzi w głowie psycholowi, ale po kilkudziesięciu stronach jego wynurzeń miałam jednak nadzieję na więcej akcji. W pewnym sensie moje życzenie się spełniło, gdy nastała trzecia część, rozgrywająca się podczas rozprawy w sądzie. Żałuję, że autorka nie pokusiła się o napisanie kilku rozdziałów z perspektywy Verity, myślę, że mogłoby to wyjść tej powieści tylko na dobre.
Podsumowując: jeśli lubujecie się w thrillerach, w których główny nacisk kładziony jest na warstwę psychologiczną, "wejście" w umysł bohatera, jeśli fascynują Was obsesyjne zachowania stalkerów, nawet się nie zastanawiajcie, tylko sięgnijcie po tę powieść! Przygotujcie się jednak na to, że czasami może być Wam trochę nudno ;)

Po przeczytaniu kilkunastu stron "Okrutnego pragnienia" pomyślałam, że może to być równie dobra historia o stalkerze jak "Ty" Caroline Kepnes. Trochę szkoda, że im dalej w las, tym powieść stawała się bardziej nużąca i drętwa, by nagle na ostatnich kilkudziesięciu stronach znów mnie sobą zaciekawić.
Inaczej niż w "Ty", nie jesteśmy tutaj świadkami obsesyjnych zachowań...