Zaczyna się niewinnie. Ktoś uzyskuje ciekawą informację na czyjś temat i przekazuje ją dalej, nie zastanawiając się, czy zawiera prawdę, nie myśląc o konsekwencjach swojego czynu, ale też nie chcąc niczyjej szkody. Plotka rusza więc w świat – wędruje od drzwi do drzwi, zwykle przyjmowana z otwartymi ramionami. Bywa, że odwiedza tego, kto ją stworzył – ale jest już wtedy inna. Większa. Bogatsza w szczegóły. Groźniejsza. I nieśmiertelna.

Niektórzy wmawiają sobie, że kilka wyrazów, czasem rzuconych mimochodem, nie może wyrządzić nikomu poważnej krzywdy, że rozpoczęcie zdania od „podobno” odbiera słowom całą moc. Tak myśli również główna bohaterka debiutanckiej powieści Lesley Kary. Ale do czasu…

Pewnego dnia Joanna słyszy od znajomych, że w spokojnym Flinstead, gdzie mieszka razem z sześcioletnim synem, ponoć ukrywa się kobieta, która w dzieciństwie zamordowała małego chłopca. Bez żadnych złych intencji Joanna powtarza koleżankom niepokojącą pogłoskę, która oczywiście natychmiast roznosi się po całym miasteczku. Część mieszkańców próbuje zidentyfikować morderczynię, atmosfera we Flinstead staje się coraz bardziej napięta. Wkrótce Joanna zaczyna otrzymywać anonimowe wiadomości i bać się o życie swojego syna.

Tytuł, jaki nadałam tej recenzji, nie odnosi się wyłącznie do sytuacji opisanej w „Plotce”, ale i do samej książki. Lesley Kara nieco za dużo miejsca poświęca warstwie obyczajowej powieści, jakby już na początku zapomniała, że pisze thriller. Stworzyła kilka absolutnie zbędnych postaci, które nie mają istotnego wpływu na przebieg akcji, a w dodatku niczym się nie wyróżniają, więc trudno je zapamiętać. Zresztą konstruowanie bohaterów to jedna z tych rzeczy, nad którymi autorka powinna solidnie popracować, bo wszyscy ludzie, którzy pojawiają się w „Plotce”, mają jedną wspólną cechę – są zupełnie bezbarwni. Nie budzą w czytelniku żadnych uczuć – ani serce nie drga, ani pięść się nie zaciska. Kilka razy narrację przejmuje na chwilę ukrywająca się morderczyni, ale te krótkie fragmenty nie dają prawdziwego wglądu w jej osobowość, więc albo należało je rozwinąć, albo powinny po prostu zniknąć.

„Plotki” nie można jednak spisywać na straty, bo powieść broni się elementem zaskoczenia. Trudno odgadnąć tożsamość poszukiwanej przez pół miasteczka kobiety – autorka nad wyraz skutecznie dezorientuje czytelników, umiejętnie wplatając w akcję fałszywe tropy.

Lektura prowokuje parę niełatwych pytań, ponieważ porusza kontrowersyjny temat. Kim jest dziecko, które dopuszcza się zbrodni? Potworem zasługującym na najsurowszą karę czy ofiarą złego wychowania, której należy wybaczyć i pomóc? Jak społeczeństwo powinno traktować nieletnich morderców? Skreślić ich czy dać im drugą szansę?

„Plotka” to powieść, która raczej nie zapisze się na trwałe w historii literatury, ale może się podobać. Polecałabym ją jednak mniej wymagającym czytelnikom.

Małgorzata Pawlak