"Zmierzch" Osamu Dazaia zaczynał się obiecująco, lecz im dalej, tym bardziej traciłam zainteresowanie. Główna bohaterka była niezwykle irytująca - zbyt mocno przywiązana do matki, słaba, podejmująca dziwne i niemądre decyzje, dodatkowo przejawiała hipokryzję. Samo dzieło literackie nie było złe, ale zachowanie głównej postaci psuło mi przyjemność z lektury. Osobiście bardziej przypadło mi do gustu "Zatracenie" tego samego autora.

"Zmierzch" Osamu Dazaia zaczynał się obiecująco, lecz im dalej, tym bardziej traciłam zainteresowanie. Główna bohaterka była niezwykle irytująca - zbyt mocno przywiązana do matki, słaba, podejmująca dziwne i niemądre decyzje, dodatkowo przejawiała hipokryzję. Samo dzieło literackie nie było złe, ale zachowanie głównej postaci psuło mi przyjemność z lektury. Osobiście...

Doskonała.

Doskonała.

“Zmierzch” to dzieło nietuzinkowe. Bije od niego fatalizm, przygnębienie i dekadentyzm. Otoczką do tego może być niemal czechowowski motyw kresu czasów arystokracji. Jakby pewien wiśniowy sad został podlany wysoko stężonym alkoholem oraz sporą ilością depresyjności. Zresztą pewnie nie jest to przypadkowe zamierzenie, sam rosyjski pisarz niejednokrotnie jest wspominany na kartach tej historii. I tutaj dochodzi do sedna tego, co najbardziej mnie poruszyło w “Zmierzchu”. Nie powiem, żebym “połknął” tę ksiażkę. Czytałem ją powoli, raptem po rozdział na dzień, raz nawet zacząłem od początku. Nie jest to jednak książka do zachwycania się, przynajmniej nie dla mnie. Bije od niej to spektrum smutku, które na mnie osobiście oddziałuje współczuciem i melancholią. Odchodzi mama, odchodzi przeszłość i brat też odchodzi. Rodzinę głównych bohaterów trapią klątwa, choroba, strach i samo życie. Nijak nie widać dla nich nadziei, choć mimo tego wspierają się, nie chcąc stanowić dodatkowego cierpienia dla bliskich. A cierpią niejednoznacznie. I nie mam tu na myśli podziału między psyche a fizys, a raczej takie odarcie z sacrum - z ich szlacheckości. Cierpią jak zwykli ludzie, ale dalej starają się zachować resztki swojej dumy, rodzeństwo głównie ze względu na mamę. Chyba najważniejszą postać tej książki. Dobrego ducha, uosobienie miłości. Kobietę będącą ucieleśnieniem tego jaka powinna być właśnie matka. Ona cierpi i oni cierpią. To nie jest już ich czas, nadchodzi zmierzch, czego symptomy pojawiają się stopniowo, między innymi w postaci rozwoju choroby matki. I cholera. Pod kątem artyzmu leksykalnego - mało lepszych książek czytałem. “Zmierzch” to beletrystyka w najczystszej postaci. Każde słowo wydaje się być tam idealnie wyważone, inteligentne, godne swojego miejsca i trafione w punkt. Książkę czyta się naprawdę niesamowicie. Sztuka doboru słów. Sztuka minimalizmu. Bo przecież tak niewiele juz pozostało. おやすみなさい、なおじ

“Zmierzch” to dzieło nietuzinkowe. Bije od niego fatalizm, przygnębienie i dekadentyzm. Otoczką do tego może być niemal czechowowski motyw kresu czasów arystokracji. Jakby pewien wiśniowy sad został podlany wysoko stężonym alkoholem oraz sporą ilością depresyjności. Zresztą pewnie nie jest to przypadkowe zamierzenie, sam rosyjski pisarz niejednokrotnie jest wspominany na...

"Zmierzch" Dazaia Osamu to książka, która, niestety, nie spełniła moich oczekiwań. Choć z pewnością były momenty, które wciągały, ogólnie rzecz biorąc, zdaje się być niedokończonym projektem, pozostawiając czytelnika z uczuciem niedosytu.

"Zmierzch" Dazaia Osamu to książka, która, niestety, nie spełniła moich oczekiwań. Choć z pewnością były momenty, które wciągały, ogólnie rzecz biorąc, zdaje się być niedokończonym projektem, pozostawiając czytelnika z uczuciem niedosytu.

W końcu jakaś odskocznia od książek, po które raczej na pewno drugi raz nie sięgnę, z polecaniem podobnie. Lektura Zmierzchu zostawiła po sobie bardzo przyjemne uczucie, zachęcające do przeczytania innych książek tego autora. Smutna, opowiadająca o zmierzchu dotychczasowego życia, co zwiastowało zmiany, czy o zmierzchu życia w ogóle. Bardzo lubię literaturę japońską przez sam styl pisania, stanowiąc przyjemną odmianę. Polecam. :D

W końcu jakaś odskocznia od książek, po które raczej na pewno drugi raz nie sięgnę, z polecaniem podobnie. Lektura Zmierzchu zostawiła po sobie bardzo przyjemne uczucie, zachęcające do przeczytania innych książek tego autora. Smutna, opowiadająca o zmierzchu dotychczasowego życia, co zwiastowało zmiany, czy o zmierzchu życia w ogóle. Bardzo lubię literaturę japońską przez...

Ciekawe są te książki Dazaia, niby w każdej przeplatają się rozpoznawalne u niego schematy, a jednak każda pozycja ma w sobie coś, co nieustannie mnie do niego przyciąga, nie inaczej było w "Zmierzchu", który wskakuje na pierwsze miejsce jeżeli chodzi o jego książki.

Historię poznajemy oczyma Kazuko, można powiedzieć, że już zubożałej japońskiej arystokratki, która nie dość, że musi opiekować się chorą matką, to jeszcze na głowie ma niezbyt odpowiedzialnego i uzależnionego od opium i alkoholu brata. Do tego oczywiście dochodzą jej osobiste rozterki, bo sama przeszła bardzo wiele, co moim zdaniem zostało zbyte machnięciem ręki, jej przeszłość niejedną osobę wprowadziła by w stan rozpaczy.

Jesteśmy świadkami swego rodzaju upadku arystokracji do końca starającej się być "kimś", ale na przykładzie rodziny Kazuko możemy zobaczyć, że bycie "kimś" nie wydaje się tak proste jak to było kiedyś. Nie pomaga w tym zwłaszcza brat, na siłę starający się pokazać jako dekadent.

W książkach Dazaia bardzo często przejawia się dobrze rozpisany wątek łączący życie klas wyższych i 'pospólstwa', a jego styl pisania, z jednej strony prosty, a z drugiej zawoalowany idealnie odzwierciedla ówczesne realia życia.

Książkę jak najbardziej polecam!

Ciekawe są te książki Dazaia, niby w każdej przeplatają się rozpoznawalne u niego schematy, a jednak każda pozycja ma w sobie coś, co nieustannie mnie do niego przyciąga, nie inaczej było w "Zmierzchu", który wskakuje na pierwsze miejsce jeżeli chodzi o jego książki.

Historię poznajemy oczyma Kazuko, można powiedzieć, że już zubożałej japońskiej arystokratki, która nie...

Osamu Dazai był cenionym w Japonii autorem, który w roku 1948 popełnił samobójstw; przez całe swoje niespełna 40-letne życie zmagał się z poczuciem osamotnienia, depresją, trudnościami w pisaniu, uzależnieniem od alkoholu i leków oraz chorobą psychiczną. Jego książki w przeważającej mierze nawiązują do zmian społecznych, które następowały w Japonii, gdy po II wojnie światowej upadał istniejący przez kilkaset lat porządek społeczny, przeżyć i dramatów ludzi.

Bohaterką i zarazem narratorką "Zmierzchu" jest Kazuko, która wraz z chorą matką zmuszona jest sprzedać swój dom rodzinny w zniszczonym podczas wojny Tokio i wyprowadzić się na wieś. Ich dnie mijają spokojnie, niemal leniwie, w oczekiwaniu na powrót jej brata z frontu. Kiedy wreszcie wraca on do Japonii, Kazuko musi opiekować się już nie tylko podupadającą na zdrowiu matką, zagubioną w świecie damą z poprzedniej epoki, ale także uciekającym w alkohol i narkotyki bratem.

"Zmierzch" to przytłaczająca historia o poszukiwaniu siebie w świecie wywróconym do góry nogami, a zarazem poetycka i przejmująca opowieść o ludziach, którzy próbują jakoś funkcjonować, szukając w sobie formy buntu. To dzieło niełatwe, pełne symbolicznych retrospekcji, przetykane fragmentami intymnych listów i dzienników, to obraz życia na tle przemian, jakie po przegranej wojnie zachodziły w japońskim społeczeństwie.

Dzieła autorstwa Osamu Dazaia naznaczone są osobistymi dramatycznymi doświadczeniami, które autor bardzo często i chętnie wplatał do swoich utworów, korzystając z elementów własnej biografii. Postacie z jego prozy, ich dylematy i rozterki stanowią nadal ważny punkt odniesienia dla części społeczeństwa, w tym wchodzących w dorosłość kolejnych pokoleń młodzieży. Książka była wielokrotnie wznawiana i wciąż cieszy się ogromną popularnością.

Osamu Dazai był cenionym w Japonii autorem, który w roku 1948 popełnił samobójstw; przez całe swoje niespełna 40-letne życie zmagał się z poczuciem osamotnienia, depresją, trudnościami w pisaniu, uzależnieniem od alkoholu i leków oraz chorobą psychiczną. Jego książki w przeważającej mierze nawiązują do zmian społecznych, które następowały w Japonii, gdy po II wojnie...

na swoje pierwsze spotkanie z japońską literaturą piękną wybrałam „zmierzch”, czyli spojrzenie na tamtejsze społeczeństwo przez pryzmat spotykających je powojennych zmian. mając na uwadze filtr własnych europejskich klisz literackich, wiedziałam, że muszę otworzyć głowę na ten tytuł. pomógł mi w tym bardzo wartościowy wstęp socjologiczno-historyczny, tłumaczący tło kulturowe, a przede wszystkim jego klasowe wątki. na kartkach tej powieści młoda kobieta dźwiga los całej rodziny: nieumiejącej żyć w nowych realiach arystokratycznej matki i brata dotkniętego traumą uczestniczenia w walkach na froncie. to otwiera drogę do przepełnionej niepokojem opowieści o walce o lepsze jutro i intuicyjnych wyborach.

na przykładzie wspomnianej trójki narrator wnika też głębiej w naiwność, na jaką pozwalamy sobie w obrębie różnych relacji, ponuro punktując jej nieuchronne konsekwencje. ta proza to także ciekawy miks zawziętosci i konsekwencji działań z poczuciem dekadencji i ponurym klimatem, w jakim utrzymana została całość. to z pozoru wykluczające się połączenie jest niebywale ciekawym wyzwaniem dla europejskiego czytelnika i zostawia go w otępiającym zawieszeniu.

na swoje pierwsze spotkanie z japońską literaturą piękną wybrałam „zmierzch”, czyli spojrzenie na tamtejsze społeczeństwo przez pryzmat spotykających je powojennych zmian. mając na uwadze filtr własnych europejskich klisz literackich, wiedziałam, że muszę otworzyć głowę na ten tytuł. pomógł mi w tym bardzo wartościowy wstęp socjologiczno-historyczny, tłumaczący tło...

Piękna, subtelna książka o uczuciach i historii Japonii

Piękna, subtelna książka o uczuciach i historii Japonii

Jest to książka bez nadziei, nawet jej najmniejszego promyka. Struktura nie ułatwia jej czytania więc nie polecam szczególnie na jesiennej chandrze - strasznie trudny kawałek drewna, zdecydowanie lepiej przeczytać "Zatracenie" Dazai. Ale nadal nie o tej porze roku.

Historia Kazuko jest pełna ludzkiej naiwności, poszukiwania kogoś w swoim życiu, kto zrobi dla nas coś bezinteresownego i nie jest naszą rodziną..
Jak mogłem się domyślić, takich ludzi według autora nie ma, a świat (japoński świat) wypełniony jest wzajemną pogardą do siebie wszystkich: ze względu na pochodzenie, edukację, płeć. Każdy myśli tylko o sobie i o tym co jemu jest potrzebne do krótkotrwałego szczęścia przy okazyjnej lufie sake, nie rozmieniając się na drobne z osobami, którym może potencjalnie zależeć na czymś więcej.

Zbyt dużo tu również różnic kulturowych w strone czytelnika z Europy. To nie jest książka dla mnie bo poza relacjami nie rozumiałem praktycznie żadnych zależności czy zachowań wynikających z meandrów kulturowych, mogłem się ich jedynie domyślać, ale o nastrojach politycznych Japonii ubiegłego wieku nie wiem przecież kompletnie nic.

Jest to książka bez nadziei, nawet jej najmniejszego promyka. Struktura nie ułatwia jej czytania więc nie polecam szczególnie na jesiennej chandrze - strasznie trudny kawałek drewna, zdecydowanie lepiej przeczytać "Zatracenie" Dazai. Ale nadal nie o tej porze roku.

Historia Kazuko jest pełna ludzkiej naiwności, poszukiwania kogoś w swoim życiu, kto zrobi dla nas coś...