Niedawno brałam udział w moim pierwszym booktour czyli akcji, która polega na czytaniu książki i przesłaniu jej po określonym okresie czasu dalej do kolejnej osoby i tworząc taki łańcuszek w końcu książka wraca do osoby, która rozpoczęła akcję. Często do takiej akcji dołączony jest notes, gdzie można wpisywać swoje doświadczenia z lektury, uwagi, a w moim przypadku poszłam o krok dalej i za pozwoleniem osoby rozpoczynającej Dazaiowy booktour w ramach #japoniada (czyli @tabibito_no_hon) ozdobiłam również okładkę zwszytu i pomalowałam jego brzegi (okładka zeszytu jest na zdjęciu nad okladką książki).

A teraz już do książki, którą przeczytałam czyli "Liście" Osamu Dazai. Z autorem zapoznałam się około 2011 roku, kiedy wyszedł film "Ningen Shikkaku" ("Zatracenie") z moim ówcześnie ulubionym aktorem, Ikutą Tomą. Jako, że prowadziłam wtedy o nim bloga to skrupulatnie zainteresowałam się w czym gra, kupiłam nawet photobooka z filmu (przepiękne kadry) i sięgnęłam po pierwowzór, który mi się bardzo podobał. Teraz po latach wracając do Dazaia powiem wam, że nieco się zawiodłam. Może dlatego, że jego krótkie foemy, opowiadania, nie robią na mnie takiego wrażenia jak powieści, choć muszę przyznać, że bardzo podobały mi się te nielicznd z choć małą nutką ciepła i nadziei, tak rzadką u Dazaia, bo jest on twórcą dekadenckim, który żył w czasach II wojny światowej, zatapiał się w używkach, miał próby samob*jcze (często wspólnie z kochankami) - w tym jedną ostatecznie udaną i nie widział za bardzo sensu w niczym. Do tego w "Liściach" oprócz płynnych opowieści znajdziemy jakieś urywki myśli, zabawy formą bez ładu i składu. W sumie uważam ten zbiór opowiadań za wydanie, od którego nie powinno się zaczynać przygody z Dazaiem.

Niedawno brałam udział w moim pierwszym booktour czyli akcji, która polega na czytaniu książki i przesłaniu jej po określonym okresie czasu dalej do kolejnej osoby i tworząc taki łańcuszek w końcu książka wraca do osoby, która rozpoczęła akcję. Często do takiej akcji dołączony jest notes, gdzie można wpisywać swoje doświadczenia z lektury, uwagi, a w moim przypadku poszłam...

Literackie perełki w formie opowiadań. Warto po nie sięgnąć, bo łatwo mogą zginąć w tłumie innych byle jakich.

Literackie perełki w formie opowiadań. Warto po nie sięgnąć, bo łatwo mogą zginąć w tłumie innych byle jakich.

Kiedy żyję beztrosko, tworzę wiersze o rozpaczy - kiedy moje życie leży roztrzaskane, pisuję świadectwo radości życia..

Kiedy żyję beztrosko, tworzę wiersze o rozpaczy - kiedy moje życie leży roztrzaskane, pisuję świadectwo radości życia..

Zgrabnie wyselekcjonowana i zróżnicowana próbka twórczości Dazaia - są tu inspiracje tradycyjnymi opowieściami europejskimi ("Biegnij, Melosie") i japońskimi ("Małpi kurhan"),impresjonistyczno-psychologiczne szkice ("Czekam"),obserwacje na temat japońskiego społeczeństwa, zwłaszcza podczas II wojny światowej ("Pieniądze", "Stukanie"),czy wreszcie teksty dogłębnie autobiograficzne, z którymi najbardziej tego autora kojarzymy ("Moi starsi bracia", "Ubasute").

Mimo że nie wszystkie zawarte tu opowieści są równie ciekawe i zapadające w pamięć, Dazai prowadzi narrację na różne sposoby i zawsze jednak robi to sprawnie i interesująco. Potrafi porwać czytelnika zarówno mitologiczną opowieścią ubraną lekko we własne słowa, jak i dojmująco przyziemnymi opisami codziennych trudów. W kilku przypadkach nie stroni od ironii, metatekstualności czy prób demitologizacji postaci pisarza. Najmocniejszym i najbardziej fascynującym momentem tego zbioru jest jednak ten, w którym autor najbardziej odsłania sam siebie - opowiadanie "Ubasute", gdzie Dazai opisuje swoją czwartą - i ostatnią nieudaną - próbę samobójczą w tekście równie poetyckim, co bezlitośnie przyziemnym.

Zgrabnie wyselekcjonowana i zróżnicowana próbka twórczości Dazaia - są tu inspiracje tradycyjnymi opowieściami europejskimi ("Biegnij, Melosie") i japońskimi ("Małpi kurhan"),impresjonistyczno-psychologiczne szkice ("Czekam"),obserwacje na temat japońskiego społeczeństwa, zwłaszcza podczas II wojny światowej ("Pieniądze", "Stukanie"),czy wreszcie teksty dogłębnie...

Pierwsza z książek Osamu, która porywała mnie statystycznie jak sinusoida. Wciąż interesujące utwory i charakterne.

Pierwsza z książek Osamu, która porywała mnie statystycznie jak sinusoida. Wciąż interesujące utwory i charakterne.

W ostatnim czasie miałem niezwykłą przyjemność przeczytać sporo książek autorstwa Osamu Dazai. W moje ręce trafiło niezwykle ciekawe Goodbye i wybrane opowiadania, zabawne Otogizōshi. Księga japońskich opowieści i poruszający Zmierzch. Naprawdę cieszę się, że sięgnąłem po te pozycje, bo poruszyły mnie i nauczyły czegoś nowego o sobie i świecie mnie otaczającym. Dlatego z wielką ekscytacją sięgnąłem po kolejny zbiór tekstów spod pióra japońskiego mistrza. Czy Liście Osamu Dazai przemówią do mnie tak jak pozostałe książki autora?

Liście to zbiór opowiadań stworzonych przez Dazaia na przestrzeni lat. Na niecałych 300 stronach zbioru znajduje się 11 różnorodnych historii w tłumaczeniu autorstwa Dariusza Latosia.

Pierwszym opowiadaniem wchodzącym w skład Liści jest Biegnij, Melosie. To jedno z najpopularniejszych i najczęściej adaptowanych dzieł japońskiego pisarza. Historia bazuje na micie Damon i Pytiasz i niemieckiej balladzie adaptującej to rzekomo prawdziwe zdarzenie w Starożytnej Grecji.

Melos jest młodym mężczyzną, który w przygotowaniu do ślubu siostry wyrusza do innego polis w poszukiwaniu potrzebnych przedmiotów. Mężczyzna słyszy o okropnym władcy mordującym wszystkich naokoło i postanawia mu się przeciwstawić. Król decyduje się ukarać młodzieńca. Ten prosi jednak o łaskę w postaci odroczenia brutalnej śmierci na trzy dni, by móc wyprawić siostrę za mąż. Despotyczny władca godzi się na to, pod warunkiem że na czas nieobecności Melosa jego przyjaciel będzie czekał na śmierć. Czy młodzieniec zdąży wrócić na swoją własną egzekucję? Może chęć życia zwycięży i bohater przyczyni się do śmierci niewinnej osoby?

Biegnij, Melosie porusza tematykę przyjaźni, odpowiedzialności, poświecenia i tego jak okrutna potrafi być władza. Jest to poruszająca historia, która zachęca do myślenia, jak my byśmy zachowali się w podobnej sytuacji. Czy dotrzymałbym obietnicy i poszedł na śmierć, czy może skorzystałbym z okazji i ocalił własną skórę?

Kolejnym opowiadaniem z kolekcji jest króciutkie Czekam. To historia młodej kobiety, która czeka na ławeczce na peronie na kogoś. Nie chcę pisać nic więcej by nie zdradzić za dużo na temat tej historii. Jest ona ponadczasowa i niezwykle aktualna w dzisiejszych realiach. Świat może zmienił się od czasów, gdy Czekam zostało napisane. Jednak w człowieku nie zaszły zbyt wielkie zmiany i całe rzesze ludzi zachowują się właśnie tak jak bohaterka tej historii.

Tytułowe liście to trzecie opowiadanie w tym zbiorze. Opowieść można określić jako swego rodzaju remiks popularnych motywów przewijających się przez twórczość pisarza. W historii tej mamy wątek dorastania w raczej nie do koca normalnym środowisku, borykanie się z twórczością i kreatywnością, myśli samobójcze, całą masę nawiązań do innych utworów z całego świata i smutek połączony ze swego rodzaju niemocą

Zabawki zaczynają się dokładnie od tych samych słów, które kończą opowiadanie Liście. „Jakoś to będzie” chyba mogłoby być nazwą całego zbioru, który mam przyjemność recenzować. Historia ta to kolejna zabawa Osamu Dazai z czytelnikiem. Mamy potok myśli na temat życia autora, a później rozterki nad tym, jakie opowiadanie autor powinien napisać. Pisarz zwierza się nam z pomysłu na historię o wczesnym dzieciństwie, a później pisze na temat swojej młodości.

Bardzo chcę wspomnieć o jeszcze jednym opowiadaniu, które trafiło w mój gust. Pieniądz to pomysłowa historia przedstawiona z perspektywy banknotu. Stujenówka zastanawia się nad przyszłością i rozmyśla także o swojej przeszłości. Czasach kiedy bycie stujenówką było czymś cudownym i banknot czuł się pożądany przez wszystkich. Później pojawia się popularniejsza konkurencja i nie jest tak łatwo. Teraz chodzą pogłosy o pojawieniu się nowocześniejszych, ładniejszych banknotów, które wyprą stare papierki.

Banknot opisuje swoje perypetie i to jak przechodził z rąk do rąk u różnych ludzi. Oferuje to nam ciekawe spojrzenie na życie w Japonii sprzed wieku i to jakie problemy i wyzwania stały przed ludźmi.

Całość zbioru Liście jest napisana w świetnym stylu i zachęca do myślenia. Choćby ze względu na to, że opowiadania są różnorodne i prezentują nam całą gamę ponadczasowych tematów. Jest tu dużo smutki i zadumy, ale też promyk nadziei, który pomaga przetrwać w trudnych czasach.

Liście to kolejny świetny zbiór opowiadań Osamu Dazai. Mamy tutaj solidny przekrój twórczości artysty i masę naprawdę wciągających opowiadań. Spośród 11 z tej kolekcji większość przypadła mi do gustu. Nie było też takiego opowiadania, które by mnie znudziło czy zniechęciło do dalszego czytania.
Zdecydowanie polecam tę kolekcję. Zwłaszcza, że zbliża się jesień i tematyka wielu z opowiadań z tej kolekcji będzie pasowała do nastroju tego sezonu.

W ostatnim czasie miałem niezwykłą przyjemność przeczytać sporo książek autorstwa Osamu Dazai. W moje ręce trafiło niezwykle ciekawe Goodbye i wybrane opowiadania, zabawne Otogizōshi. Księga japońskich opowieści i poruszający Zmierzch. Naprawdę cieszę się, że sięgnąłem po te pozycje, bo poruszyły mnie i nauczyły czegoś nowego o sobie i świecie mnie otaczającym. Dlatego z...

Jak to w przypadku Osamu Dazai'a, tematyka opowiadań kręci się wokół nieszczęścia, wojny i samobójstwa. Zbiór ten zawiera jednak tak zgrabnie napisane teksty, że trudno się od nich oderwać. Tak jak w "Owocach wiśni" miałam dość jego użalania się nad sobą, tak tutaj praktycznie go nie ma (może to wcześniejsze teksty...). Duży plus należy się autorowi za pisanie z różnych perspektyw (nawet banknotu stujenowego).

Jak to w przypadku Osamu Dazai'a, tematyka opowiadań kręci się wokół nieszczęścia, wojny i samobójstwa. Zbiór ten zawiera jednak tak zgrabnie napisane teksty, że trudno się od nich oderwać. Tak jak w "Owocach wiśni" miałam dość jego użalania się nad sobą, tak tutaj praktycznie go nie ma (może to wcześniejsze teksty...). Duży plus należy się autorowi za pisanie z różnych...

Otwarcie przyznaję, że to jedna z tych pozycji, które ruszyły mnie ze względów bardzo osobistych i trafiły w samo miękkie. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać, bo Osamu Dazai potrafił cudownie władać słowem.

Otwarcie przyznaję, że to jedna z tych pozycji, które ruszyły mnie ze względów bardzo osobistych i trafiły w samo miękkie. Zdecydowanie warto się z nią zapoznać, bo Osamu Dazai potrafił cudownie władać słowem.

Liście zbierają opowiadania z różnych okresów literackiej twórczości Dazaia. Jedenaście opowiadań charakteryzuje duża różnorodność zarówno pod względem tematyki jak i formy. Mamy więc historię osadzoną w starożytnej Grecji (Biegnij, Melosie),w dawnych czasach w Japonii (Małpi kurhan),jak i w czasach współczesnych pisarzowi. Mamy tu nawet historię pisaną z perspektywy pieniądza (Pieniądz),jak i zbiór krótkich literackich szkiców budujących dramat człowieka (Liście). Każdy z nich wskazuje na wszechstronność i kunszt autora.

Dazai ma również niezwykły talent to obserwowania ludzkich emocji i opisywania ich. Zdaje się być wyczulony na stan psychiczny bohaterów, oddając w swojej prozie przeróżne zaburzenia psychiczne, których zapewne w swoich czasach nawet nie mógł takowymi określać. Wiąże się to z jego własną kiepską kondycją psychiczną, która też niemal cały czas kładzie się cieniem na jego opowiadaniach. Osobiście jestem szczerze poruszona twórczością Dazaia, pisarza tyle genialnego co tragicznego i nie zawiodłam się na tym zbiorze. Polecam czytać z rozwagą, szczególnie jeśli samemu przeżywa się trudniejsze momenty, bo jest to literatura dość obciążająca.

Więcej o trudnych stanach psychicznych bohaterów opowiadań (o raz samego autora),przeczytacie na blogu: https://azjatyckapolka.wordpress.com/2023/01/28/liscie-osamu-dazai/

Liście zbierają opowiadania z różnych okresów literackiej twórczości Dazaia. Jedenaście opowiadań charakteryzuje duża różnorodność zarówno pod względem tematyki jak i formy. Mamy więc historię osadzoną w starożytnej Grecji (Biegnij, Melosie),w dawnych czasach w Japonii (Małpi kurhan),jak i w czasach współczesnych pisarzowi. Mamy tu nawet historię pisaną z perspektywy...

Jestem zaskoczona, jak z tomu na tom opowiadań zmienia mi się stosunek do prozy Osamu Dazaia - inaczej niż "Kwiaty wiśni", "Goodbye" i "Liście" to całkiem dobre zbiory opowiadań. Czyżby to zasługa tłumaczenia?

Podobnie jak w "Goodbye" mamy tu kilka tekstów niedokończonych, ale te, które autor napisał do końca, poruszają podobne tematy: ośmieszają patos twórcy i jego zmagań z materią literacką, dokonują gorzkiego rozliczenia i samokrytyki człowieka uwikłanego w społeczne i osobiste zobowiązania, którym nie potrafi sprostać.

Mogłabym z marszu wymienić pięć tytułów popularnonaukowych, które mogłabym przeczytać z większym pożytkiem niż babrać się w życiowych problemach uprzywilejowanego mężczyzny w pełni świadomego swojej śmieszności - a jednak od "Liści" nie mogłam się oderwać.

Jestem zaskoczona, jak z tomu na tom opowiadań zmienia mi się stosunek do prozy Osamu Dazaia - inaczej niż "Kwiaty wiśni", "Goodbye" i "Liście" to całkiem dobre zbiory opowiadań. Czyżby to zasługa tłumaczenia?

Podobnie jak w "Goodbye" mamy tu kilka tekstów niedokończonych, ale te, które autor napisał do końca, poruszają podobne tematy: ośmieszają patos twórcy i jego...