"Owoce wiśni" to literacki klejnot, w którym Osamu Dazai, mistrz japońskiej literatury, zaprasza czytelnika do krainy delikatnych emocji i ulotnych chwil. Jego wyjątkowy dar obserwacji ludzkiej natury sprawia, że każda strona tej książki jest pełna melancholii i zadumy nad przemijaniem czasu. Zagłębiając się w historie bohaterów, czytelnik sam odnajduje się w refleksji nad istotą życia i jego nietrwałością.

"Owoce wiśni" to literacki klejnot, w którym Osamu Dazai, mistrz japońskiej literatury, zaprasza czytelnika do krainy delikatnych emocji i ulotnych chwil. Jego wyjątkowy dar obserwacji ludzkiej natury sprawia, że każda strona tej książki jest pełna melancholii i zadumy nad przemijaniem czasu. Zagłębiając się w historie bohaterów, czytelnik sam odnajduje się w refleksji nad...

Spodobały mi się tylko te opowiadania, w których autor nie opiera się na własnym życiu i nie dramatyzuje swoich przeżyć. Maja one prostą formę, żadnego pomysłu konstrukcyjnego a narrator-pisarz pokazuje tylko jak artysta potrafi fenomenalnie zmarnować sobie życie po to, by potem o tym wzruszająco pisać. Ciekawe były za to te opowiadania. które opisywały jakąś historię jak: Opowieść śnieżnego wieczora, czy Liście wiśni

Spodobały mi się tylko te opowiadania, w których autor nie opiera się na własnym życiu i nie dramatyzuje swoich przeżyć. Maja one prostą formę, żadnego pomysłu konstrukcyjnego a narrator-pisarz pokazuje tylko jak artysta potrafi fenomenalnie zmarnować sobie życie po to, by potem o tym wzruszająco pisać. Ciekawe były za to te opowiadania. które opisywały jakąś historię jak:...

Jestem na rozdrożu, nie do końca pewien co myślę o tym zbiorze.
Były opowiadania, które miały element zaskoczenia, wzruszające, nudne, niezrozumiałe. Za to widać w nich pojawiającego się człowieka. Autor w ten sposób najprawdopodobniej chciał nawiązać do siebie. Widoczny jest egoizm, zatracanie się w przyjemnościach. I nie ma w tym nic pięknego.
Liczyłem na poruszenie mnie, wypływającą z słów depresję. Dostałem za to prezentację osoby, która na żywo spotkałaby się z mojej strony z zażenowaniem. Jestem jednak ciekawy jak sobie autor radzi z dłuższymi formami pisania i sięgnę jeszcze po jego książkę.
Opowiadania, które przypadły mi do gustu:
To nie żarty
Liście wiśni i czarodziejski pogwizd
Rodzinne strony
Merry Christmas
Good-bye
Opowieść śnieżnego wieczora (faworyt)

Jestem na rozdrożu, nie do końca pewien co myślę o tym zbiorze.
Były opowiadania, które miały element zaskoczenia, wzruszające, nudne, niezrozumiałe. Za to widać w nich pojawiającego się człowieka. Autor w ten sposób najprawdopodobniej chciał nawiązać do siebie. Widoczny jest egoizm, zatracanie się w przyjemnościach. I nie ma w tym nic pięknego.
Liczyłem na poruszenie...

Objęłam ją. Z oczu spływały mi łzy. Właśnie wtedy to usłyszałam. Cicho, niewyraźnie, ale… tak, bez wątpienia dało się słyszeć czyjś pogwizd.

Objęłam ją. Z oczu spływały mi łzy. Właśnie wtedy to usłyszałam. Cicho, niewyraźnie, ale… tak, bez wątpienia dało się słyszeć czyjś pogwizd.

Po ponad siedemdziesięciu latach od śmierci Osamu Dazaia, karkołomnym wydaje się ocenianie jego - wówczas nowatorskiej w duchu - prozy, zwłaszcza przez pryzmat kultury europejskiej, w której się czytelnik wychował, kształtował i życiowe doświadczenia zbierał.

Jednakże, buntowniczy geist, który przenika zawarte w tomie "Owoce wiśni" opowiadania, jest ponad kulturowy, ponad kontynentalny. Wszak pod każdą szerokością geograficzną obowiązują pewne rygory społeczne, które uwierając, pobudzają do działań, mających na celu zrzucenie "jarzma". To właśnie stanowi o sile tej kolekcji, bo przecież nie postać głównego bohatera zamieszczonych tu historii, w większości będącego alter ego Dazaia. Jego narrator najczęściej jest antypatycznym, egoistycznym - przepraszam za wyrażenie - dupkiem, permanentnie patrzącym na otoczenie z pogardą.
Tak przynajmniej się wydaje patrząc przez europejskie okulary, ale w zhierarchizowanym japońskim społeczeństwie, gdzie egoizm grozi wykluczeniem ze społeczności, zaś brak zachwytu nad widokami Fidżi to jawna anarchia, można zrozumieć, dlaczego proza Osamu Dazaia jawiła się młodemu pokoleniu jako powiew świeżego powietrza.

Ze wszystkich opowiadań najbardziej wyróżnia się melancholijne i porażające smutkiem "Liście wiśni i czarodziejski pogwizd" - niemal magiczna baśń, która przypomina o sile literatury. Drugim wybijającym się tekstem jest wieńczące zbiór opowiadanie "Good-bye" - ironia, sarkazm i błyskotliwość nadają ton tej historii i żałować należy, że to rzecz nieskończona.

Bardzo dobre wprowadzenie do twórczości Dazaia lub - jak kto woli - idealne podsumowanie jego twórczości.

Po ponad siedemdziesięciu latach od śmierci Osamu Dazaia, karkołomnym wydaje się ocenianie jego - wówczas nowatorskiej w duchu - prozy, zwłaszcza przez pryzmat kultury europejskiej, w której się czytelnik wychował, kształtował i życiowe doświadczenia zbierał.

Jednakże, buntowniczy geist, który przenika zawarte w tomie "Owoce wiśni" opowiadania, jest ponad kulturowy, ponad...

ciekawy zbiór opowiadań, idealny na melancholijny wieczór w deszczu

ciekawy zbiór opowiadań, idealny na melancholijny wieczór w deszczu

Po raz drugi czytając sztukę Osamu Dazai nie mogłam powstrzymać łez. W szczególności poruszyły mnie opowiadania Owoce wiśni oraz Bizan. Brak mi słów żeby opisać co czuję. Polecam z całego serca. Może wrócę tu za jakiś czas dopisać parę zdań, gdy opadną emocje.

Po raz drugi czytając sztukę Osamu Dazai nie mogłam powstrzymać łez. W szczególności poruszyły mnie opowiadania Owoce wiśni oraz Bizan. Brak mi słów żeby opisać co czuję. Polecam z całego serca. Może wrócę tu za jakiś czas dopisać parę zdań, gdy opadną emocje.

Po przeczytaniu tych opowiadań miałam w głowie tylko jedno słowo: nieudacznik. Same opowiadania były wyjątkowe, całkiem inne od tego, co przeciętny Europejczyk czyta na co dzień, pełne uniwersalnych przemyśleń, jednak światopogląd w nich przestawiony bardzo kłócił się z moim osobistym. Może dlatego też tak ciągnie mnie do literatury Dazaia - jest całkiem inna i intrygująca. Dekadent, kobieciarz, człowiek nieumiejący sobie poradzić w trudnych sytuacjach i zapijający problemy. Jednocześnie wrażliwy i rozumiejący swoje położenie. Nic dziwnego, że posiadając te wszystkie cechy popełnił samobójstwo. Po prostu nie umiał znaleźć w sobie motywacji do pokonywania przeszkód, poddawał się im. Czytając te opowiadania często czułam złość i niesmak. Mimo to bardzo polecam przeczytać dla samego poznania innej perspektywy i klimatu powojennej Japonii.

Po przeczytaniu tych opowiadań miałam w głowie tylko jedno słowo: nieudacznik. Same opowiadania były wyjątkowe, całkiem inne od tego, co przeciętny Europejczyk czyta na co dzień, pełne uniwersalnych przemyśleń, jednak światopogląd w nich przestawiony bardzo kłócił się z moim osobistym. Może dlatego też tak ciągnie mnie do literatury Dazaia - jest całkiem inna i intrygująca....

Sięgając o kolejne dzieła autora, mam coraz większą depresję. Owoce wiśni, zbiór krótkich historii, odkładam na półkę niezadowolona. Spodziewałam się czegoś "wow" przy szumie wokół autora, zawiodłam się...

Sięgając o kolejne dzieła autora, mam coraz większą depresję. Owoce wiśni, zbiór krótkich historii, odkładam na półkę niezadowolona. Spodziewałam się czegoś "wow" przy szumie wokół autora, zawiodłam się...

Ciężko jest oceniać twórczość Dazaia.
Bez wątpienia jest wspaniałym pisarzem jeśli chodzi o kunszt pisarski.
Mnie intryguje jego spojrzenie na świat który wygląda przede wszystkim na przytłaczający i pełen bezsensowności. Tym bardziej że Japonia w tamtych czasach w dużej części taka właśnie była. Przytłoczona zmianami po wojnach gdzie obywatele nie mogą znaleźć dla siebie miejsca. Jednak przez to że autor był destrukcyjny nie tylko dla siebie ale też dla najbliższego otoczenia patrzenie na jego przeżycia może nie być przyjemną przeprawą.
Z wszystkich opowiadań bardziej podobały mi się te z późniejszych lat. W tych początkowych często miałam wrażenie że są o niczym.
Co do samego zbioru to jest bardzo dobrze skomponowany gdzie przejścia pomiędzy kolejnymi opowiadaniami wydają się płynne.

Ciężko jest oceniać twórczość Dazaia.
Bez wątpienia jest wspaniałym pisarzem jeśli chodzi o kunszt pisarski.
Mnie intryguje jego spojrzenie na świat który wygląda przede wszystkim na przytłaczający i pełen bezsensowności. Tym bardziej że Japonia w tamtych czasach w dużej części taka właśnie była. Przytłoczona zmianami po wojnach gdzie obywatele nie mogą znaleźć dla siebie...