Druga część 'Ognia i krwi' zrobiła na mnie podobne wrażenie, co pierwsza. Może dlatego, że to jest jedno dzieło sztucznie w polskim wydaniu podzielone na dwie części. Mały to problem, bo objętościowo obie części robią wrażenie odpowiednio długich. Są większe minusy.

Tytułem wprowadzenia powtórzę nieco swoje słowa z recenzji Części 1. Nie jest to dzieło oryginalne. Duża jego część została już opublikowana wcześniej, w różnych antologiach oraz w 'Świecie lodu i ognia'. George R.R. Martin po prostu wziął i przekopiował fragmenty tego, co już wcześniej napisał i przetworzył to na nowe dzieło. A takie próby zarabiania dwa razy na tym samym towarze uważam za wątpliwe i nieetyczne. Stąd -1 do oceny. Bo inaczej byłoby- naciągane, ale jednak- 7.

Choć za pierwszą połowę książki dałbym max. 5. Uważam się za zapiekłego i oddanego fana sagi Martina i czytam wszystko, co pod jej sztandarem się ukazuje. Ale nawet mnie sławny Taniec Smoków znudził i zmęczył. Wszyscy naparzają się ze wszystkimi, postacie pojawiają się i znikają, smoki padają jeden po drugim. Łatwo się zgubić, łatwo stracić zainteresowanie. Jeden sm... jeden pies mnie interesowało kto to wreszcie wygra. Oby to nie Taniec stanowił materiał na jeden z serialowych prequeli 'Gry o tron', bo to nie jest dobry materiał. Co do walk smoków to obecne na necie fanowskie fanarty mają w sobie więcej emocji i klimatu. Jedyne, co tu mnie zaciekawiło, to powszechny 'gen szaleństwa' Targaryenów. Jakiś fatalizm w tym jest. Podbój Aegona wręcz MUSIAŁ się tak źle skończyć! Reasumując jeśli wielkiego fana ta część znudziła, to dzieciom lata tym bardziej się nie spodoba.

Znacznie lepiej zrobiło się po Tańcu. Świetny rozdział z wizytą Cregana Starka, intrygująca postać Aegona III i absolutnie rewelacyjny rozdział podróży Alyna Velaryona. To jest dopiero genialna postać na serial! Walki, intrygi, ciekawy drugi plan, niespodzianki, romanse, dramaturgia i kapitalny bohater. Najlepszy fragment książki! W ogóle wszystkie rozdziały o regentach Aegona III mi się spodobały. Ludzie wreszcie pokonali monotonną ognistą batalistykę.

Dwa słowa o formie, o której też pisałem przy 'Części 1'. To jest kronika historyczna. Pisze ją maester zbierający do kupy źródła historyczne z epoki i wciąż konfrontujący je ze sobą. To ciekawe w kontekście prawdziwej historii. Ile kronik, tyle wersji tej samej historii. Wszyscy kłamią albo piszą pod siebie? Więc jak w tym kontekście spojrzeć np. na historię Polski? Gall, Kadłubek, Długosz. Maester z OiK po prostu przedstawia wszystkie wersje i daje czytelnikowi możliwość rozstrzygnięcia. Ale gdzie leży prawda?

Dużą zaletą książki są fragmenty, w których prym wiedzie jeden z kronikarzy- błazen Grzyb. Szczery, cyniczny, złośliwy, bezczelny, zabawny, widzące wszędzie wszystko, co najgorsze. Większość jego komentarzy wręcz godzi się cytować, a ja szybko zacząłem czekać na nie spodziewając się inteligentnego, brawurowego ubawu. Duży walor.

Rzecz dla fanów sagi. I to tych, którym nie przeszkadza powtórka z innych dzieł.

6/10

Wersję audio czyta Krzysztof Banaszyk. Elita lektorów, cudna intonacja. 10/10.

Druga część 'Ognia i krwi' zrobiła na mnie podobne wrażenie, co pierwsza. Może dlatego, że to jest jedno dzieło sztucznie w polskim wydaniu podzielone na dwie części. Mały to problem, bo objętościowo obie części robią wrażenie odpowiednio długich. Są większe minusy.

Tytułem wprowadzenia powtórzę nieco swoje słowa z recenzji Części 1. Nie jest to dzieło oryginalne. Duża...