Nie podejmę się oceny, przeczytałem, ale to "nie moja bajka". Ciężki kaliber jak na moje pojęcie o życiu...

Nie podejmę się oceny, przeczytałem, ale to "nie moja bajka". Ciężki kaliber jak na moje pojęcie o życiu...

Mocna rzecz.

Mocna rzecz.

Opis książki mówi, że "Iga jest egoistyczna. Bezwzględna. Zagubiona. Iga jest silna. Odważna i brutalnie szczera."
Nie ze wszystkimi z tych stwierdzeń się zgadzam. Od siebie dodała bym, że Iga jest obrzydliwa i odpychająca. Niewątpliwie jest też chora.

Opis książki mówi też, że "Granica pomiędzy oprawcą a ofiarą okazuje się być niezwykle cienka" i z tym się zgodzę. Z mojej perspektywy Iga jest i jednym i drugim.

Iga wzbudziła we mnie naprawdę bardzo, ale to bardzo agresywne impulsy. Mimo świadomości, że jest chora nie potrafiłam jej w żaden sposób współczuć. Może dlatego, że nie wiadomo na co jest chora. Nie do końca wiadomo też na tle jakich traumatycznych wydarzeń rozwinęło się tak hardcorowe zaburzenie.

Dla mnie jest to książka przede wszystkim o obrzydliwym "jedzeniu", potworności seksu oraz wszechobecnych wydzielinach z ciała jakie tylko potraficie sobie wyobrazić.
Autorka dołożyła wszelkich starań by opisy były realistyczne. Były aż nazbyt realistyczne ....

Książka nie ma szczęśliwego zakończenia. Nie żeby wszystkie musiały takie mieć, ale części książki zostały poprzedzone opisami rozwoju larw gąsienicy. Liczyłam, że w związku z tym w końcu z kokonu wykluje się motyl. Tak się nie stało. Iga nie stała się motylem. Pozostała larwą.

Ja jestem na nie.

Opis książki mówi, że "Iga jest egoistyczna. Bezwzględna. Zagubiona. Iga jest silna. Odważna i brutalnie szczera."
Nie ze wszystkimi z tych stwierdzeń się zgadzam. Od siebie dodała bym, że Iga jest obrzydliwa i odpychająca. Niewątpliwie jest też chora.

Opis książki mówi też, że "Granica pomiędzy oprawcą a ofiarą okazuje się być niezwykle cienka" i z tym się zgodzę. Z mojej...

Zaletą tej książki jest to, że długo siedzi w głowie po przeczytaniu. Wadą natomiast jest to, że nie da się o niej zapomnieć.

Zaletą tej książki jest to, że długo siedzi w głowie po przeczytaniu. Wadą natomiast jest to, że nie da się o niej zapomnieć.

Ciężka w przekazie, przytłaczająca treścią, z serii tych gdzie odliczamy strony do końca. Po przeczytaniu sama czułam się jak w kokonie...umęczenia. Z mojej strony zdecydowanie ..nie.

Ciężka w przekazie, przytłaczająca treścią, z serii tych gdzie odliczamy strony do końca. Po przeczytaniu sama czułam się jak w kokonie...umęczenia. Z mojej strony zdecydowanie ..nie.

Pierwszy raz mam tak bardzo mieszane uczucia i kompletnie nie potrafię nic więcej powiedzieć w tym temacie. No nie mam konkretnego zadania na jej temat, bo co można powiedzieć o książce, której historia jest tak prawdziwa, że aż przeraża i smuci ? Czasami tak jest w życiu i wiem (niestety),że opowiada historię bardzo wielu dzieci. Książka momentami była tak bardzo obrzydliwa, że miałam ochotę ją zamknąć i nigdy więcej nie otworzyć. Jednak z drugiej strony chciałam zobaczyć jak zakończy się historia dziewczyny, która chociaż miała rodzinę, to była bardzo samotna, strasznie pogubiona i nie potrafiła sobie poradzić z własnym życiem. Iga, główna bohaterka, mała dziewczynka i starsza nastolatka. Poznajemy jej rodzinę, życie, otoczenie i codzienność.
"Kokon" to smutna, przygnębiająca i traumatyczna opowieść o dziewczynie, która była szykanowana, traktowana przedmiotowo, a jej życie ulegało destrukcji. Może jest to zlepek najgorszych i najsmutniejszych przypadków, to jednak wiele rodzin i dzieci chociaż w jakiej części przechodzi przez podobne piekło jakie zafundowała nam tutaj autorka.
Historia chociaż nie jest łatwa i przyjemna, to jednak w swej istocie uwrażliwia, otwiera oczy i uświadamia.
Minus za formę i styl. Może był to celowy zabieg, ale nie do końca mnie uwiódł.

Pierwszy raz mam tak bardzo mieszane uczucia i kompletnie nie potrafię nic więcej powiedzieć w tym temacie. No nie mam konkretnego zadania na jej temat, bo co można powiedzieć o książce, której historia jest tak prawdziwa, że aż przeraża i smuci ? Czasami tak jest w życiu i wiem (niestety),że opowiada historię bardzo wielu dzieci. Książka momentami była tak bardzo...

Nigdy nie wystawiam tak niskich ocen książkom. Zawsze staram się znaleźć w nich coś na plus. Chociaż jedną gwiazdkę wyżej. Ale cóż, nigdy nie mów nigdy. Książka ta jest niekończącym się potokiem słów, paplaniną autorki o wszystkim i niczym. To było tak złe, ale tak bardzo złe, że jedynym pocieszeniem jest fakt, iż przeczytałam ją za darmo dzięki empikgo w ramach akcji #zostańwdomu. Miała być wstrząsająca i szokująca; granica ta bardzo szybko została przekroczona i skończyła się w odmętach absurdu, zaś porównanie tej książki do Szklanego Klosza jest dużym nadużyciem, uwłaczającym Sylvii Plath. Nie wiem, może jestem zbyt surowa, ale dla mnie to totalne rozczarowanie. Jak widać są gusta i guściki... co kto lubi.

Nigdy nie wystawiam tak niskich ocen książkom. Zawsze staram się znaleźć w nich coś na plus. Chociaż jedną gwiazdkę wyżej. Ale cóż, nigdy nie mów nigdy. Książka ta jest niekończącym się potokiem słów, paplaniną autorki o wszystkim i niczym. To było tak złe, ale tak bardzo złe, że jedynym pocieszeniem jest fakt, iż przeczytałam ją za darmo dzięki empikgo w ramach akcji...

"Trudno dziś w Polsce o pisarkę, która pisze sugestywniej od Joanny Lech" napisał kiedyś Jakub Żulczyk. W zupełności się zgadzam!

"Trudno dziś w Polsce o pisarkę, która pisze sugestywniej od Joanny Lech" napisał kiedyś Jakub Żulczyk. W zupełności się zgadzam!

Zabrałem się za czytanie tej książki z ciekawości, bo autorka jest byłą uczennicą mojej zaprzyjaźnionej nauczycielki. Stwierdzam, że nie czuję się bogatszy o zgłębienie literatury wysokich lotów. Treści, jaka została tutaj przedstawiona, nie ukrywam, spodziewałem się. Jednakże nie mogę ocenić tej książki wyżej, bo zwyczajnie się wynudziłem i wymęczyłem. Nie chodzi o samą tematykę, bo jakby destrukcja i autodestrukcja jest mi tematem znanym (choćby ze świetnego "Małego Życia" Yanagihary) i to zostało samo w sobie dobrze ujęte. To znaczy wspomnienie przyczyn, z których całe życie i wybory bohaterki wynikają, bo opis jest mętny i bardzo irytujący. Zdania są urywane w miejscach, w których byśmy się nie spodziewali. Dzielone na pojedyncze słowa w nie do końca zrozumiały sposób. Nie dodaje to zupełnie ekspresji w odbiorze, choć może taki był zamiar. Mniejsza o literówki i inne błędy, bo to się zdarza w każdej wydanej książce i nie do końca jest winą samej autorki, ale również korektora. W każdym razie styl mnie nie powalił, mimo, że niektóre momenty (ale tylko niektóre, nieliczne) były ciekawą forma opisu. Porównanie takiej osoby do stadiów rozwoju motyla ogólnie jest ciekawym zabiegiem.
Niemniej nie chciałem tego czytać, czekałem tylko do końca. Konkluzja jest taka, że te 300 stron to za wiele na powtarzanie w kółko jednego i tego samego, tylko w trochę innych słowach. Każde kolejne przeżycia bohaterki były praktycznie identyczne z poprzednimi, tylko w nieco innych okolicznościach lub innym czasie. I zupełnie nieważne było to, że były podawane tam lata, w których dana sytuacja miała miejsce. I tak człowiek się gubił, bo zdarzenia nie następowały po sobie, a były wyrwane z kontekstu i często trzeba się było zastanawiać, kto jest kim i dlaczego tak.
Tematyka trudna, opis niezbyt skomplikowany i mało ambitny. Mam wrażenie, że autorka niekoniecznie potrafiła klarownie przedstawić problem.
Cóż, trochę stracony podczas czytania czas. Nie sięgnę ponownie, bo nie ma w tej książce nic, co by wywarło na mnie większe wrażenie. Przeciskałem się od okładki do okładki. Byle szybciej.

Zabrałem się za czytanie tej książki z ciekawości, bo autorka jest byłą uczennicą mojej zaprzyjaźnionej nauczycielki. Stwierdzam, że nie czuję się bogatszy o zgłębienie literatury wysokich lotów. Treści, jaka została tutaj przedstawiona, nie ukrywam, spodziewałem się. Jednakże nie mogę ocenić tej książki wyżej, bo zwyczajnie się wynudziłem i wymęczyłem. Nie chodzi o samą...

Dla mnie - ekstremalnie trudna.

Dla mnie - ekstremalnie trudna.