„Dunbar” nie będzie wielkim zaskoczeniem dla tych, którzy dobrze znają „Króla Leara”, a pozostałym zdecydowanie odświeży pamięć. Nie powinno również zaskakiwać to, że Edward St Aubyn zdecydował się na interpretację akurat tego dramatu, uznanego przez wielu za jeden z najlepszych w bogatym dorobku Williama Szekspira. St Aubyn, który otarł się o perfekcję w swoich wcześniejszych książkach o Patricku Melrosie, tym samym powraca do dobrze znanych sobie tematów. Istotnie, pod względem nikczemności rodzina z „Dunbara” wcale nie ustępuje jego własnej.

Niegdysiejsze królestwo Leara w uwspółcześnionej wersji jest potężnym międzynarodowym koncernem medialnym. Na jego czele jeszcze do niedawna stał Henry Dunbar. Teraz stery rodzinnej firmy przejęły jego dwie córki, które by na dobre pozbyć się ojca, nie zawahały się umieścić go w wariatkowie, by tam dożył swych dni i trzymał się z dala od interesów. Natomiast trzecią – tą dobrą – córkę Henry sam nieroztropnie wydziedziczył. Opuszczony i zamknięty wbrew własnej woli Dunbar dopiero teraz rozumie swój błąd. By odzyskać firmę, a przede wszystkim przychylność córki, ucieka z zakładu i rusza w nieznane. Nie wie jednak, na co się porywa, bo nie docenił wyrachowania swych latorośli.

Trzeba przyznać, że Edward St Aubyn ma osobliwy talent do tworzenia zdeprawowanych postaci – wyrodne córki, chciwi ojcowie, manipulatorzy i inni krętacze przewijają się przez karty jego ostatniej powieści. Tylko Dunbarowi dana jest przemiana. Podobnie jak błąkający się po wrzosowiskach wygnany Lear, Henry we własnej wycieńczającej wędrówce mierzy się ze słabościami oraz siłami natury. I próbuje przy tym do reszty nie zwariować. To najjaśniejsze fragmenty powieści, gdy cierpienie, obłęd i strach zawładnęły umysłem bohatera. Tym bardziej szkoda, bo im dalej od tych zmagań, tym powieść coraz bardziej gaśnie. Na końcu autor jest już chyba zmęczony, podobnie jak jego bohater, i zostawia nas z finałem, który może budzić niedosyt.

„Dunbar” w znacznej części nie odbiega od swego literackiego pierwowzoru, co nie zawsze wychodzi mu na korzyść. St Aubyn reprezentuje tradycyjne podejście do tematu, ale przez to skazuje się na ciągłe porównania z pierwowzorem i jego autorem. A w tej konfrontacji zwycięzca może być tylko jeden. Edward St Aubyn raczej więc nie przyćmi Szekspira, jednak jego książka ma momenty, które przywodzą na myśl błyskotliwość „Patricka Melrose'a”. Dzięki dopracowanemu stylowi i zjadliwemu humorowi reprezentuje ona wysoki poziom. Przeczytana przez mnie z ciekawością i pewną niecierpliwością jest kolejnym dowodem na to, że Edward St Aubyn jest pisarzem nieprzeciętnym.

Anna Aniszczenko