Upalne, duszne, wiszące nad miejskimi ulicami lato po ponurej, depresyjnej zimie poprzedniego tomu. Nie ma miejsca na lekkie podmuchy wiosennego wiatru albo wesołe, jesienne rozrzucanie opadłych liści w świecie, gdzie przelewa się krew, gdzie upominają się o siebie niedopowiedziane sprawy z przeszłości i gdzie atmosfera rodzinna nie ma nic wspólnego z ciepłym powrotem po pracy, z ukojeniem, odpoczynkiem.
U Roberta Małeckiego tło pełni rolę jednego z głównych aktorów wydarzeń, gra aurą i myślami, wciągając nas w męczące barwy, które nie rozjaśniają się aż do końca. I to jest znakomite.

Chełmża pozostała tak samo mała, nudna i smutna. "Wada" nie przydaje jej blasku, nie otacza spokojem. Wyjeżdżamy też w okolice miasta, które po wiejsku tłoczą w sobie sierpniowa duchotę, kłamstwa, przedziwne zaszłe wydarzenia, które wychodzą spod ziemi po latach. Współczesne śledztwo, w którym krew polała się strumieniami a młodzież zdaje się oszukiwać na równi ze starszymi, gdzie nic nie splata się w całość a nowoczesne technologie kłamią w żywe oczy, autor przeplata z niespodziewanie przywołanymi z przeszłości zagadkami.
Jedna z nich, sięgająca zaledwie rok wstecz, przypomina o pewnej do dziś niejasnej nieobecności podczas jednej z nocy harcerskiego obozu. Harcerze, mundury, lilijka... czyżby jednak te sprawy nie były zupełnie od siebie odseparowane?
Druga, sprzed trzydziestu lat, wrzucona jakby mimochodem pomiędzy akta toczącej się sprawy, przeglądana przy okazji, niemal beznadziejna bo stara i odłożona ad acta, to sprawa zaginięcia matki z niemowlęciem, mieszkających w niedalekiej wsi. Co ma owa matka do wspomnianej lilijki? Albo niemowlę do namiotu spływającego krwią?

Robert Małecki nie jest eksperymentatorem. Powoli, drobiazgowo, w równym rytmie, prowadzi nas przez równoległe śledztwa. Rozdziela rozdziały pomiędzy Grossa, któremu życie osobiste sprezentowało constans nie do zniesienia, oraz dwójkę podległych mu policjantów. Jest czas na rozterki Bernarda, nie tyle sercowe co rozważające wyższość pewnych tragicznych zakończeń, jest czas na histeryczną wolność seksualną, nie zagrażającą oswojonej samotności i profesjonalizmowi Moniki. Jest czas na obarczanie winą i usprawiedliwianie jej niepoczytalnością, na Komisarza Śmierć i ból każący rzucić wszystko, co może przynieść kolejną tragedię. I jest ten czas, kiedy wszyscy pochylamy głowę nad kolejnym sklejanym modelem by na chwile odpłynąć, zamknąć oczy, uciec od świata.

Nie będzie tutaj fajerwerków i nie będzie zaskoczeń. Solidne śledztwo przywiedzie nas ku rozwiązaniom, które, pomimo, że dalekie od pierwotnych przypuszczeń, przyjmiemy ze spokojem typowym dla Bernarda Grossa. Drobiazgowo prowadzone śledztwo przywiedzie nas do zakończenia, w którym zapewne pokiwamy głową nad absurdalnością niektórych motywów, pomarudzimy nad ludzkim, prostackim sposobem rozwiązywania problemów po najmniejszej linii oporu, posmutniejemy pochylając się nad nieprzewidywaną śmiercią. A potem zaczekamy na kolejne, nie mniej duszne, trudne emocjonalnie śledztwo Bernarda Grossa. Bo to po prostu jest dobra, bazująca na klasyce kryminału literatura.

Pani_Ka Czyta

Upalne, duszne, wiszące nad miejskimi ulicami lato po ponurej, depresyjnej zimie poprzedniego tomu. Nie ma miejsca na lekkie podmuchy wiosennego wiatru albo wesołe, jesienne rozrzucanie opadłych liści w świecie, gdzie przelewa się krew, gdzie upominają się o siebie niedopowiedziane sprawy z przeszłości i gdzie atmosfera rodzinna nie ma nic wspólnego z ciepłym powrotem po...