Tak czytanego po łebkach kryminału dawno nie miałam w ręce. Rzeczywiście przegadany, napuchnięty od żenujących (pod)tekstów i wulgaryzmów, a i logika zdarzeń też kuleje. Lubię nieśpieszne kryminały, a jednak tu za dużo było bezcelowego snucia się śledczych po mieście. Nie umiałam się wczuć w klimat, a tom pierwszy zapowiadał klimatyczną serię.

Tak czytanego po łebkach kryminału dawno nie miałam w ręce. Rzeczywiście przegadany, napuchnięty od żenujących (pod)tekstów i wulgaryzmów, a i logika zdarzeń też kuleje. Lubię nieśpieszne kryminały, a jednak tu za dużo było bezcelowego snucia się śledczych po mieście. Nie umiałam się wczuć w klimat, a tom pierwszy zapowiadał klimatyczną serię.

☕ Gross po raz drugi zaprasza nas do swojego życia. Tego prywatnego jak i zawodowego.
Jeśli chodzi o zagadkę kryminalną to, tak jak w pierwszej części, tak i tutaj genialne połączenie teraźniejszość z przeszłością. Wątki pięknie zazębiają się w trakcie, żeby na końcu połączyć się w mocną i zaskakującą całość.
📚Natomiast sam Bernard nadal pije herbatę, zatraca się w modelarstwie, tęskni za żoną i chciałby odzyskać syna. Chociaż nie wiele robi w tym kierunku co, muszę przyznać, trochę mnie irytuje.
☕ Prawda, jest taka, że wszystko to o czym pisałam w recenzji Skazy, tutaj mogłoby się powtórzyć. Ta książka jest świetnie napisana.
📚Chciałoby się użyć takiego utartego sloganu, tj. kartki same się przekręcają. Ale tutaj naprawdę tak jest! Sama nie wiem kiedy przeczytałam to (jak dla mnie) "tomiszcze".
☕ Robert Małecki nie bawi się w brutalność, okrutność i obrzydliwość. Skupia się na kwintesencji sprawy, buduje napięcie takimi drobiazgami, które powodują, że historia robi się coraz bardziej ciekawa.
📚 Oczywiście są momenty, gdy akcja jest statyczna i zwalnia tempo, natomiast dla mnie zupełnie nie ma to wpływu na negatywny odbiór. Wręcz przeciwnie. Zatracam się wtedy jeszcze bardziej w fabułę, zapoznaje się z bohaterami i wnikam w ich psychikę.
☕ Doceniam również, właśnie tę psychologiczną stronę tej powieści. Tak samo jak w tomie pierwszym spotykamy się z ogromem przemyśleń oraz rozterek. Autor pokazuje głównie tą ciemną stronę psychiki. Trochę taka walka z własnymi demonami. Bardzo mi się to podoba!
📚I już na koniec, muszę wspomnieć (bo ja zwracam na to uwagę i zgarnia to u mnie dodatkowe punkty) o zatytułowaniu książki tak, aby czytelnik mógł odkryć jego znaczenie w fabule. Oba tomy to mają! Brawo!

☕ Gross po raz drugi zaprasza nas do swojego życia. Tego prywatnego jak i zawodowego.
Jeśli chodzi o zagadkę kryminalną to, tak jak w pierwszej części, tak i tutaj genialne połączenie teraźniejszość z przeszłością. Wątki pięknie zazębiają się w trakcie, żeby na końcu połączyć się w mocną i zaskakującą całość.
📚Natomiast sam Bernard nadal pije herbatę, zatraca się w...

185/2023 (E)

185/2023 (E)

Kolejne spotkanie z komisarzem Bernardem Grossem. Bardzo udane spotkanie. Ciekawie poprowadzony kryminał. Na pewno sięgnę po kolejną pozycję z serii. Godna polecenia lektura.

Kolejne spotkanie z komisarzem Bernardem Grossem. Bardzo udane spotkanie. Ciekawie poprowadzony kryminał. Na pewno sięgnę po kolejną pozycję z serii. Godna polecenia lektura.

Drugie spotkanie z Autorem i drugi tom mam za sobą. Kryminał na prawdę warty poświęcania czasu. Kilka wątków , łączących się w całość. Komisarz, charakterny ale z klasą. Polecam.

Drugie spotkanie z Autorem i drugi tom mam za sobą. Kryminał na prawdę warty poświęcania czasu. Kilka wątków , łączących się w całość. Komisarz, charakterny ale z klasą. Polecam.

"Wada" autorstwa Roberta Małeckiego to wciągający kryminał osadzony w groźnym klimacie burz i upałów nad Chełmżą. Komisarz Bernard Gross staje przed tajemniczą zbrodnią, odkrywając pusty, zakrwawiony namiot na leśnej polanie. Brak ciała, narzędzi zbrodni i jasnego tropu sprawiają, że śledztwo jest pełne napięcia. Autor zgrabnie rzuca czytelnika między niewiadome, kierując go fałszywymi tropami, zanim odsłoni przerażającą prawdę i rodzinne tajemnice.

Ponadto Małecki doskonale operuje atmosferą, przenosząc nas w malownicze krajobrazy i jednocześnie wprowadzając go w mroczną intrygę.

Warto zauważyć, że postać komisarza Grossa została wykreowana z dbałością o detale. Jego determinacja i zdolność do rozwiązania zagadek kryminalnych sprawiają, że staje się bohaterem, z którym można się utożsamić z łatwością. Niemniej jednak autentyczność postaci nie ogranicza się tylko do głównego bohatera; Małecki umiejętnie rysuje psychologiczne portrety postaci drugoplanowych, co nadaje głębokość i złożoność całej historii.

"Wada" to nie tylko kryminał, ale także opowieść o rodzinnych tajemnicach, które wychodzą na jaw w miarę rozwoju śledztwa. Autor zręcznie splata wątki przeszłości z teraźniejszością, co nadaje powieści dodatkowego wymiaru emocjonalnego.

Należy także docenić mistrzowskie posługiwanie się językiem przez Roberta Małeckiego. Jego pióro jest precyzyjne, a opisy pełne wizualnych detali, co sprawia, że niemal fizycznie doświadczamy atmosfery miejsca zbrodni. Autor umiejętnie balansuje między wartką narracją a głębokimi refleksjami, co nadaje powieści wielowymiarowości.

Kluczowym elementem "Wady" jest również umiejętne kreowanie napięcia. Autor z gracją dozuje informacje, stopniowo odsłaniając karty śledztwa, co skutkuje tym, że czytelnik pozostaje w nieustannym stanie ciekawości. Nie brakuje momentów, które trzymają w napięciu, a zaskakujące zwroty akcji potęgują emocje.

Nie bez znaczenia jest także wyjątkowa atmosfera powieści, przenosząca nas w malownicze, lecz jednocześnie groźne miejsce zdarzenia. Burze nad Chełmżą i duszny sierpniowy klimat dodają historii dodatkowego smaku, sprawiając, że czytanie staje się prawdziwą podróżą przez skomplikowane labirynty śledztwa.

"Wada" to nie tylko kryminał dla miłośników gatunku, ale także literacka uczta dla tych, którzy cenią sobie głębokie, psychologiczne portrety postaci i misternie skonstruowane fabuły. Zdecydowanie godna polecenia lektura, która zapewni czytelnikowi zarówno emocje, jak i refleksję nad naturą ludzką i jej zakamarkami.

Podsumowując ,,Wada" to znakomicie skonstruowany kryminał, który wciąga od pierwszych stron. Zaskakujące zwroty akcji, intrygujące postaci i doskonałe oddanie atmosfery sprawiają, że ta powieść ma szansę stać się jednym z kluczowych tytułów w polskiej literaturze kryminalnej.

"Wada" autorstwa Roberta Małeckiego to wciągający kryminał osadzony w groźnym klimacie burz i upałów nad Chełmżą. Komisarz Bernard Gross staje przed tajemniczą zbrodnią, odkrywając pusty, zakrwawiony namiot na leśnej polanie. Brak ciała, narzędzi zbrodni i jasnego tropu sprawiają, że śledztwo jest pełne napięcia. Autor zgrabnie rzuca czytelnika między niewiadome, kierując...

To drugi tom losów Grossa. Nadal jest straumatyzowany i wredny. Ma swoje problemy i tajemnice. Styl kryminału nieśpieszny bez sensacji, ale wciągnęłam się w ten świat powolnego doskrobywania do prawdy. Polecam

To drugi tom losów Grossa. Nadal jest straumatyzowany i wredny. Ma swoje problemy i tajemnice. Styl kryminału nieśpieszny bez sensacji, ale wciągnęłam się w ten świat powolnego doskrobywania do prawdy. Polecam

Bardzo sympatyczna ksiazeczka ;) ale Gross hmm nadal szorstki i trudno sie do niego przekonac ale skutecznosci nie mozna mu odmowic.

Bardzo sympatyczna ksiazeczka ;) ale Gross hmm nadal szorstki i trudno sie do niego przekonac ale skutecznosci nie mozna mu odmowic.

Oceniam tę część niżej niż poprzednią z kilku powodów. W "Skazie" śmierć jednego z głównych bohaterów była dla mnie dużym zaskoczeniem, a tutaj domyśliłam się tego na bardzo wczesnym etapie. Przy każdym opisie dotyczącym tej postaci myślałam "teraz? a nie, jeszcze nie". Chociaż obstawiałam jednak coś bardziej prozaicznego, zawał czy udar. Poza tym jest w książkach Małeckiego bardzo dużo przeróżnych wypełniaczy. Z jednej strony zawsze są jakieś poboczne, nieistotne wątki z osobami, które dla fabuły też w sumie nie mają znaczenia, czasami, żeby mylić tropy, ale głównie, żeby zapełnić strony życiem prywatnym bohaterów (a strony tekstem). Tylko, że coś, co jest istotne w pierwszej części książki dla danej postaci, potem znika i już do tego nie wracamy. I jeszcze szczegółowe opisy pasji do modelarstwa, branie prysznica i robienia sobie kanapek z pasztetem albo twarogiem - tym się zajmuje Gross w domu. Ale po sekwencjach w rodzaju "wyjął zimne masło z lodówki (....) włożył ciepłe masło do lodówki" mam dosyć. I doszłam do wniosku, że ja tego bohatera po prostu nie lubię.
Ale jedno muszę przyznać - te sprawy są takie, że do końca nie mam pojęcia, kto i dlaczego zabił. Nie wiem, czy rzeczywiście z takich strzępków informacji policja jest w stanie skleić sensowną narrację, ale historie zbrodni mnie wciągają. Ale i tak bardziej stara niż nowa.

Oceniam tę część niżej niż poprzednią z kilku powodów. W "Skazie" śmierć jednego z głównych bohaterów była dla mnie dużym zaskoczeniem, a tutaj domyśliłam się tego na bardzo wczesnym etapie. Przy każdym opisie dotyczącym tej postaci myślałam "teraz? a nie, jeszcze nie". Chociaż obstawiałam jednak coś bardziej prozaicznego, zawał czy udar. Poza tym jest w książkach...

Czy to tylko moje wrażenie, czy Małecki nie bardzo umie pisać kobiety?
Skałka jest strasznie irytująca, wygląda na płytką i rozhisteryzowaną - niestety już drugą książkę.

No i nie wiem, jakiś ten motyw zbrodni trochę mało wiarygodny. Błahy? Trochę bez sensu? Nie wiem, coś mi nie pasuje.

Czy to tylko moje wrażenie, czy Małecki nie bardzo umie pisać kobiety?
Skałka jest strasznie irytująca, wygląda na płytką i rozhisteryzowaną - niestety już drugą książkę.

No i nie wiem, jakiś ten motyw zbrodni trochę mało wiarygodny. Błahy? Trochę bez sensu? Nie wiem, coś mi nie pasuje.