Męczę się z nią od ponad tygodnia i nie dam rady się dłużej nią katować. Skończyłam po 1/5. Trylogię Millenium przeczytałam juz ładnych pare lat temu, zarywałam noce, bo nie mogłam się rozstać z Lisabeth i Mikael'em. Wiedziałam, że "Co nas nie zabije" będzie czymś kompletnie innym, ale stwierdziłam, że dam szansę. NIGDY WIĘCEJ! Z każda następną stroną zastanawiałam się co ja najlepszego robię? Mam tak fantastyczne wspomnienia z trylogii, po co więc sobie je psuć? Temat komputerowo-hakerowy w ogóle mnie nie zainteresował, jedynie chłopczyk z Aspergerem, ale to za mało. Nie wiedziałam o kim tak na prawdę jest ta książka. Spodziewałam się, że Blomkvist i Salander będą brylować, tymczasem ledwo ich widać, a jak już to wieje okropną nudą. Tak jakby to było totalnie inne postacie. Już pomijam, że jest tu od groma na prawdę nic nie wnoszących, nudnych opisów, które co rusz zamykały mi powieki, i mało istotnych postaci. Nie wiadomo na kim skupić uwagę. Stanowcze i zdecydowane - NIE! Nawet gdyby Pan Lagercrantz zamienił Lisabeth i Blomkvista na zupełnie inne, nowe postacie, książka nadal byłaby nudna i z pewnością nigdy bym po nią nie sięgnęła. Nie mam zamiaru jej kończyć i kiedykolwiek do niej wracać.

Męczę się z nią od ponad tygodnia i nie dam rady się dłużej nią katować. Skończyłam po 1/5. Trylogię Millenium przeczytałam juz ładnych pare lat temu, zarywałam noce, bo nie mogłam się rozstać z Lisabeth i Mikael'em. Wiedziałam, że "Co nas nie zabije" będzie czymś kompletnie innym, ale stwierdziłam, że dam szansę. NIGDY WIĘCEJ! Z każda następną stroną zastanawiałam się co...