Pierwszym tomom "Skazańca" towarzyszyły zawsze duże emocje za sprawa poczucia niesprawiedliwości jaka dotknęła Ropucha, jednak im nasz bohater jest starszy, tym mniej barwne stawało się jego życie - co absolutnie nie było zaskoczeniem. Już w tomie szóstym miałam wrażenie, że Żabikowski próbuje wypełnić luki informacjami politycznymi, które mimo, że miały swój wpływ na rzeczywistość we Wronieckim Zakładzie Karnym, to jednak były lekkim usypiaczem (szczególnie dla kogoś takiego jak ja - delikatnie ujmując nie lubiłam się z Historią czy WOS-em w szkole). Miałam duże obawy, że tutaj będzie tak samo i początek był troszkę toporny i szczerze rozumiem Johnego Alcatraz i jego awersję do fiksacji Ropucha (a może ta awersja wynika z tego, że moją Liczbą Życia jest szóstka?). Jednak kiedy Stanisław wraca po rozum do głowy ponowie trudno się oderwać od jego historii. Tymbardziej był mi bliski, bo jest to okres, w którym był w wieku mojego zmarłego rok temu dziadka, za którym bardzo tęsknię i Żabikowski stanowił swojego rodzaju namiastkę tego co utraciłam. W życiu bym się jednak nie spodziewała takiego zakończenia! Byłam przekonana, że TEN moment przyjdzie nam przeżyć wraz z ostatnim tomem a nic nie wskazywało by miało być inaczej gdyż dopiero pod koniec akcja znacząco przyspieszyła. To była bardzo wzruszająca dla mnie chwila, którą mocno przeżywałam i nadal przeżywam, ale co najważniejsze - czuję, że teraz Żabikowski ma pełne pole do popisu i liczę na fascynujące zakończenie. Panie Krzysztofie - brawo!

Pierwszym tomom "Skazańca" towarzyszyły zawsze duże emocje za sprawa poczucia niesprawiedliwości jaka dotknęła Ropucha, jednak im nasz bohater jest starszy, tym mniej barwne stawało się jego życie - co absolutnie nie było zaskoczeniem. Już w tomie szóstym miałam wrażenie, że Żabikowski próbuje wypełnić luki informacjami politycznymi, które mimo, że miały swój wpływ na...