Moje pierwsze spotkanie z Karin Slaughter przy okazji "Miasta glin" było dość... letnie na skali emocji. W "Układance" było już znacznie lepiej. Historia opowiedziana przez autorkę zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu, wciągnęła, zainteresowała. Może nie była zbyt mocno zaplątana i pełna nieoczekiwanych zwrotów, ale nie mogłam narzekać na brak akcji i nudę.

Doceniam kreacje bohaterów - i to nie tylko głównych ale również tych z dalszego pola widzenia. Wyraźnie widać, że autorka ma naprawdę "dobrą kreskę" przy rysowaniu postaci. Do każdej się przykłada, każdą dopiszcza, obdarza swoją osobowością i indywidualnością. Za to bardzo duży plus! Bohaterowie zmieniają się na przestrzeni lat - i stron powieści. Dojrzewają, odsłaniają swoje cechy i drzemiące głębiej cechy. Chociażby taka Andrea. Rozpoczynając przygodę z "Układanką" byłam przerażona, że ona jest główną bohaterką, przez pryzmat której będzie mi dane poznawać historię. Niemal nie mogłam znieść jej marazmu, miałam ochotę mocno nią potrząsnąć poprzez karty powieści. Po jakimś czasie jednak przekonała mnie do siebie ;)

Na pewno przeczytam inne książki Karin Slaughter, a Wam zdecydowanie polecam "Układankę".

Moje pierwsze spotkanie z Karin Slaughter przy okazji "Miasta glin" było dość... letnie na skali emocji. W "Układance" było już znacznie lepiej. Historia opowiedziana przez autorkę zdecydowanie bardziej przypadła mi do gustu, wciągnęła, zainteresowała. Może nie była zbyt mocno zaplątana i pełna nieoczekiwanych zwrotów, ale nie mogłam narzekać na brak akcji i nudę....