Książki na temat krajów Północy przyciągają mnie jak magnes. W ciemno kupuję każdą, która na okładce ma fiordy Norwegii, islandzkie gejzery, czy - jak w przypadku "Laponii. Wszystkich imion śniegu" - renifery i biały puch, dzięki czemu moja skandynawska półka pęka w szwach.

"Laponię. Wszystkie imiona śniegu" pragnęłam przeczytać już zanim została wydana. Nie mogłam doczekać się opisów północnej natury i codziennego życia Saamów, a nie Lapończyków (!) kochani autorzy, w surowym klimacie.

Otrzymałam za to zgrabnie napisaną "pracę", w której autorzy powołują się na mnóstwo źródeł. Wcale nie opisują codzienności, a wierzenia mieszkańców Laponii i legendy, jakie wśród nich krążą. Przypominają o szczególnej więzi, jaka łączy Saamów z naturą oraz to, z jaką czcią traktują zwierzęta - szczególnie reny. Cóż mogę powiedzieć... Nie tego się spodziewałam. Autorzy zapewne włożyli ogrom pracy w poszukanie tekstów źródłowych (o czym świadczy sama pokaźność bibliografii i przypisów) i ich poznanie, ale wydaje mi się, że nie tylko na nich powinna się opierać dobra książka, jak jest w tym przypadku. W dodatku odniosłam wrażenie, że podzielenie tekstu na rozdziały w pewnych momentach stwarza tylko pozory porządku. Nie ukrywam, że chwilami wdarł się lekki bałagan, a autorzy przeskakiwali od opisu jednej legendy do innych wierzeń, po czym niespodziewanie wracali do początku.

Tej pozycji absolutnie nie można nazwać złą. Ale też niczym szczególnym się nie wyróżnia. Są fragmenty bardziej ciekawe, jak i te znacznie mniej interesujące. Muszę przyznać, że najbardziej wciągnęły mnie już same końcowe rozdziały, dla których warto było przebrnąć przez kilka nużących akapitów.

Trudno mi ocenić, czy polecać Wam "Laponię. Wszystkie imiona śniegu". Przed sięgnięciem po nią, powinniście wiedzieć, czego się spodziewać. Ja niestety oczekiwałam czegoś innego i być może dlatego nieco się rozczarowałam.

Książki na temat krajów Północy przyciągają mnie jak magnes. W ciemno kupuję każdą, która na okładce ma fiordy Norwegii, islandzkie gejzery, czy - jak w przypadku "Laponii. Wszystkich imion śniegu" - renifery i biały puch, dzięki czemu moja skandynawska półka pęka w szwach.

"Laponię. Wszystkie imiona śniegu" pragnęłam przeczytać już zanim została wydana. Nie mogłam...