Jesteśmy społecznością, która kocha książki

O Laponii? Tak. Tylko jak? Okładka książki wyraźnie mi sugerowała, że będę miał do czynienia z pozycją z tzw. serii podróżniczej Wydawnictwa Poznańskiego. Po przeczytaniu wchodzę na stronę www jednej z księgarni – faktycznie, seria podróżnicza, wchodzę na stronę wydawnictwa – no i jakby książka ich nakładem nigdy się nie ukazała. A więc odbyłem swoją małą wirtualną podróż i wracam do książki Pani Biernat, która jest i jej niema. I której owa binarność bytu dobrze oddaje ducha, którego w niej wyczułem. Od serii oczekuję opisu z perspektywy „tu i teraz”. Przedstawienie danej społeczności, danego kraju w ich teraźniejszości. Oraz, ewentualnie, odniesienie do wątku z perspektywy imigranta (najchętniej emigranta z Polski). Tyle. Codzienność, specyfika kulturowa, tradycje też… I wszystko gra. Książka Pani Bernat dotyczy, inaczej… Wcale nie dotyczy aktualnej sytuacji w obszarze regionu kulturowego i geograficznego Laponii (rozciągającej się na północy Europy na terenie czterech państw). Dotyczy właśnie owego aspektu kulturowego wyłącznie z perspektywy historycznej. A kultura z perspektywy historycznej przestaje być podróżą tu i teraz tylko staje się rozprawką etnograficzną. Wypracowanie o Laponii przypomina właśnie taką rozprawkę na przeciętnym, nieco akademickim, poziomie. Z mojej perspektywy wydaje się że research był dobry. A w rzeczywistości? Może być tak, że za punkt wyjścia wzięto kilka lokalnych książek, które przeczytała Autorka. Natomiast zabrakło mi interakcji i… życia. Brak uścisków dłoni, pokrzykujących sąsiadów, stad reniferów czy, chociażby, powiewów wiatru. Jest OK, tylko że nie tego się spodziewałem. Pewnie gdybym zawczasu wiedział o akcencie na etnografię a nie socjo/psychologię Autorki – raczej bym się nie skusił. Lubię podróże, lubię poznawać otoczenie, obserwować, tylko że muzea etnograficzne nie pojawiają się na moich mapach.