Laponia. Wszystkie imiona śniegu

No zabrakło mi trochę w tej pozycji.. Faktów, postaci, konkretów. Klimat jak by baśniowo-mitologiczny, nie do końca dla mnie.

No zabrakło mi trochę w tej pozycji.. Faktów, postaci, konkretów. Klimat jak by baśniowo-mitologiczny, nie do końca dla mnie.

Pokaż mimo to

Stwierdziłam że skoro przeczytanie ⅓ książki zajęło mi więcej jak rok to znaczy że już jest przeczytana. Sam pomysł spoko, jak kocham północne koło podbiegunowe i wszystkie skandynawskie kraje. Ale książka w żaden sposób nie zachęca do jakiejkolwiek podróży. Jest po prostu nudna. Zero ciekawostek, jakieś suche fakty i w kółko to samo przez dziesiąt stron. Maskara.

Stwierdziłam że skoro przeczytanie ⅓ książki zajęło mi więcej jak rok to znaczy że już jest przeczytana. Sam pomysł spoko, jak kocham północne koło podbiegunowe i wszystkie skandynawskie kraje. Ale książka w żaden sposób nie zachęca do jakiejkolwiek podróży. Jest po prostu nudna. Zero ciekawostek, jakieś suche fakty i w kółko to samo przez dziesiąt stron. Maskara.

Pokaż mimo to

pikkuvampyyrinkirjamaailma.blogspot.com/2020/07/234-marta-i-adam-biernat-laponia.html

Kiedyś sądziłam, że nie da się napisać nudnej książki na ciekawy temat. Czytelnicze przygody pokazały mi jednak prawdę, jednak przez lata wciąż uparcie tkwiłam w przekonaniu, że naprawdę nie ma kiepskich pozycji o ukochanej przeze mnie tematyce rejonów północnych. Ot, temat jest tak ciekawy i inspirujący, że nawet notatka z błędami ortograficznymi na odwrocie paragonu mogłaby być dobra.

Z błędnego przekonania wyciągnęła mnie interesująco zapowiadająca się "Laponia. Wszystkie imiona śniegu" z przepięknymi reniferami na okładce. Przed lekturą ciekawość podsycili także sami autorzy - Marta i Adam Biernat, którzy prowadzą odwiedzonego przeze mnie kilkukrotnie bloga Bite of Iceland. To nie mogło się nie udać.

Czytając tę książkę, miałam nieodparte wrażenie, że trzymam w ręku coś, co miało być postem na blogu - tekst okazał się jednak za długi, więc podjęto decyzję o książkowym formacie. Problem polegał na tym, że tekstu było za mało, więc wrzucono do niego mnóstwo danych z encyklopedii. Nie zrozumcie mnie źle, informacje encyklopedyczne są jak najbardziej w porządku, lecz trzeba je dodać w odpowiednim miejscu i w odpowiedni sposób - a nużenie czytelnika nie jest dobrym pomysłem.

Ze znudzenia wyrywała mnie jednak irytacja, kiedy kolejna informacja pojawiała się bez żadnego kontekstu, a ja zastanawiałam się, czy przypadkiem nie przespałam kilka stron. Przecież jak to możliwe, że z tematu A przeszliśmy do tematu B w jednej sekundzie? Zasługą takiego obrotu spraw okazały się nie tylko powrzucane tu i ówdzie podstawowe dane, ale też liczne dygresje i dygresje do dygresji, a nawet dygresje do dygresji z dygresją.

W mojej głowie kłębiło się wciąż pytanie "serio?". Nie mogłam pojąć, jak po dygresji odbiegającej mocno od tematu, wrzucone zostało kolejne nawiązanie, a po kilku stronach następował powrót do właściwego tematu, kiedy ja już dawno zapomniałam, o czym właściwie była mowa. Sprawy nie ułatwiał podział na rozdziały, który nie nadawał kierunkowości myśli. Same tytuły poszczególnych fragmentów nie mówiły w zasadzie nic konkretnego, a podział często okazywał się zbędny - treść rozdziałów pozostawała bardzo podobna, a jedna tematyka ciągnęła się przez kilkadziesiąt stron (z dygresjami, rzecz jasna).

Mam wrażenie, że przeczytałam książkę napisaną na siłę. Maksimum tekstu, minimum ciekawych treści i przeładowanie zbędnymi informacjami z encyklopedii. "Laponia. Wszystkie imiona śniegu" nie zabrała mnie w magiczną podróż na północ. Zachwyciła mnie jedynie działającym na wyobraźnie opisem oraz przepięknymi zdjęciami.

pikkuvampyyrinkirjamaailma.blogspot.com/2020/07/234-marta-i-adam-biernat-laponia.html

Kiedyś sądziłam, że nie da się napisać nudnej książki na ciekawy temat. Czytelnicze przygody pokazały mi jednak prawdę, jednak przez lata wciąż uparcie tkwiłam w przekonaniu, że naprawdę nie ma kiepskich pozycji o ukochanej przeze mnie tematyce rejonów północnych. Ot, temat jest tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Przeczytałam kilkadziesiąt stron.
To nie jest reportaż, raczej podręcznikowy zbiór informacji zaczerpniętych z różnych źródeł.

Przeczytałam kilkadziesiąt stron.
To nie jest reportaż, raczej podręcznikowy zbiór informacji zaczerpniętych z różnych źródeł.

Pokaż mimo to

Moją miłość do północy wiele lat temu rozbudziła norweska pisarka Magrit Sandemo swoją niezwykłą sagą o Ludziach Lodu. Od tamtego momentu Skandynawia stała się moim drugim, duchowym domem, do którego kiedyś chciałabym się udać. Na razie pozostają mi podróże poprzez książki, m.in. taką jak „Laponia. Wszystkie imiona śniegu” Marty i Adama Biernata.

Kiedy spojrzałam na ocenę widniejącą w serwisie Lubimy Czytać trochę się zmartwiłam, ponieważ opis jak ta niesamowicie klimatyczna okładka obiecywały kawał dobrej lektury na jakiś czas.

Po przeczytaniu mogę stwierdzić, że ocena książki jest dla mnie ambiwalentną sprawą. Myślę, że każdy, kto interesuje się tym tematem i czuje „ciągoty” do tamtego rejonu świata to będzie nią ukontentowany. Wiele osób zarzuca „Laponii”, że jest to publikacja skupiająca się głównie na przeszłości tego niezwykłego terenu, jednakże mi to zupełnie nie przeszkadzało. Autorzy w zabawny sposób przybliżają czytelnikowi historię Laponii oraz wiele ciekawych anegdot i bajań z nią związanych. Bardzo dużo dowiedziałam się o życiu Saamów i ich silnej więzi z reniferami, a klimat, jaki udało im się stworzyć jest niepowtarzalny. Momentami miałam wrażenie, że mróz szczypie mi policzki, a w oddali widzę stado majestatycznych i trochę upartych reniferów. Jednak muszę zwrócić uwagę na korektę tekstu: niestety pojawiło się kilka błędów stylistycznych, co mnie niezwykle dziwi przy ilości osób, które nad tym pracowały. Przy beletrystyce czasami można machnąć na nie ręką, ale przy publikacji takiej jak ta to już nie za bardzo. Mimo tego książkę czytałam z nieukrywaną przyjemnością i dałam się oczarować północnej części Europy.

„Laponia. Wszystkie imiona śniegu” była dla mnie niezwykłą lekturą, autorom udało się przenieść mnie do tego niezwykłego, klimatycznego i mroźnego kraju, jednakże momentami się przy niej nudziłam. Przy tej publikacji wymagane jest skupienie, a z tym w moim przypadku było trochę trudno. Mimo tego cieszę się, że miałam możliwość zaznajomić się z tą książką, a jeśli trafi w moje ręce podobny tytuł państwa Biernatów nie omieszkam się z nim zapoznać.

Moją miłość do północy wiele lat temu rozbudziła norweska pisarka Magrit Sandemo swoją niezwykłą sagą o Ludziach Lodu. Od tamtego momentu Skandynawia stała się moim drugim, duchowym domem, do którego kiedyś chciałabym się udać. Na razie pozostają mi podróże poprzez książki, m.in. taką jak „Laponia. Wszystkie imiona śniegu” Marty i Adama Biernata.

Kiedy spojrzałam na ocenę...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kiedy wyjście z domu jest niewskazane, można wyruszyć na północ zupełnie inną drogą.
Laponia to nie tylko dzika przyroda i św. Mikołaj ze stadem reniferów (choć rodowici mieszkańcy nie wyobrażają sobie życia bez tych zwierząt). To kraina będąca ojczyzną dla wyjątkowej grupy etnicznej, której ani warunki życia na północy, ani "ci z poludnia" nie zamierzali traktować łagodnie. Reportaż, w którym niewiele jest o samej podróży, bo treść stanowią Saamowie: ich historia, wierzenia i zwyczaje.
Pozycja raczej dla fanów ciekawostek o innych kulturach. Warto czytać słuchając Mari Boine.

Kiedy wyjście z domu jest niewskazane, można wyruszyć na północ zupełnie inną drogą.
Laponia to nie tylko dzika przyroda i św. Mikołaj ze stadem reniferów (choć rodowici mieszkańcy nie wyobrażają sobie życia bez tych zwierząt). To kraina będąca ojczyzną dla wyjątkowej grupy etnicznej, której ani warunki życia na północy, ani "ci z poludnia" nie zamierzali traktować...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kupując tę książkę, jeszcze przed aferą plagiatową nie wiedziałam, czego się spodziewać. Akurat miałam okres fascynacji Finlandią i Laponią toteż książka wydała mi się strzałem w dziesiątkę. Niestety... książka jest napisana topornie, jakbym czytała pracę magisterską. Zlepek z wielu innych książek. Spodziewałam się jakiś przemyśleń, obserwacji z życia w tym pięknym regionie, czegoś poza suchymi faktami, jednak przeliczyłam się. Przemęczyłam ją jakoś do końca i tyle. Ponadto bardzo drażniły mnie powtarzane prawie co stronę słowa typu: smakołyki, pałaszowanie itp. Kojarzą mi się one z książkami dla dzieci. Widocznie autorka ma nawet problem z korzystaniem ze słownika synonimów... Plus za wysiłek włożony w wyszukanie tych wszystkich informacji i to by było na tyle...

Kupując tę książkę, jeszcze przed aferą plagiatową nie wiedziałam, czego się spodziewać. Akurat miałam okres fascynacji Finlandią i Laponią toteż książka wydała mi się strzałem w dziesiątkę. Niestety... książka jest napisana topornie, jakbym czytała pracę magisterską. Zlepek z wielu innych książek. Spodziewałam się jakiś przemyśleń, obserwacji z życia w tym pięknym...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Laponia" to książka, którą należałoby zaliczyć do lektur z dziedziny etnografii, a nie literatury podróżniczej. Opowiada ona bowiem nie tyle o Laponii, ile o obyczajach i życiu zamieszkujących tę krainę Samów. Opowiada jednak o czasach przeszłych, próżno by tu szukać informacji o tym, jak wygląda współcześnie życie tych ludzi, czy też jak ich kultura była rugowana w trakcie postępującej chrystianizacji (tu polecam reportaż Ilony Wiśniewskiej "Hen. Na północy Norwegii"). Robi to trochę wrażenie kompilacji z różnych źródeł, no i, co tu dużo mówić, wieje z tej książki nudą. Tym bardziej, że autorzy nie pokusili się (nie wiedzieć czemu) o urozmaicenie tego tekstu o swoje własne wrażenia z podróży po Laponii. Namiastką tego są zdjęcia - ale tu znowu można narzekać, gdyż są to tylko niepodpisane pejzaże, podczas gdy, jeśli już czytamy o Samach, chciałoby się zobaczyć ich zdjęcia: jak wyglądają domostwa, stroje, etc. Takie sobie.

"Laponia" to książka, którą należałoby zaliczyć do lektur z dziedziny etnografii, a nie literatury podróżniczej. Opowiada ona bowiem nie tyle o Laponii, ile o obyczajach i życiu zamieszkujących tę krainę Samów. Opowiada jednak o czasach przeszłych, próżno by tu szukać informacji o tym, jak wygląda współcześnie życie tych ludzi, czy też jak ich kultura była rugowana w...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Słabe. Wieje nudą.

Słabe. Wieje nudą.

Pokaż mimo to

"Laponia" zaintrygowała mnie już w chwili, kiedy została wydana. Nie kryję, że swój wkład miała prosta, urokliwa okładka z renami i śniegiem ciągnącym się aż po horyzont, bo do tej pory nigdy wcześniej nie interesowały mnie kraje Północy. Pomyślałam, że mógłby to być niezły materiał na nietypową bożonarodzeniową lekturę. Ostatecznie przeczytałam ją dopiero niedawno.

Nie miałam w zasadzie bladego pojęcia na temat Saamów (wliczając w to, że tak się nazywają), więc oczekiwałam jedynie zbioru ciekawostek na temat ich kultury, tradycji, codziennego życia. Jako totalny laik, byłam też przekonana, że ci ludzie dalej żyją według swoich dawnych zwyczajów, niepomna faktu, że przecież rozwój społeczno-technologiczny musiał wywrzeć wpływ i na nich. Dlatego zaskoczyło mnie nieco to, że książka ta na dobrą sprawę mówi o tym, jak było, a nie, jak jest.

I w tym momencie pojawia się pewien problem, bo jak na lekturę mającą nam przybliżyć przeszłość i zmiany zachodzące z społeczności Saamów na przestrzeni lat, to "Laponia" jest wyjątkowo mało konkretna. Owszem, w bogaty i barwny sposób opisuje wierzenia i tradycje tej ludności (moim bezsprzecznym faworytem był cały obrzęd zaręczyn), ale bardzo pobieżnie i niedbale dotyka takich tematów jak walki o terytorium, dużo późniejsze już próby zdobycia równouprawnienia w poszczególnych państwach, na terenie których rozciągała się Laponia, stosunek, jaki mieszkańcy tych krajów mieli do Saamów. Najwięcej uwagi, choć nadal w bardzo okrojony sposób, poświęcono metodom nawracania Lapończyków przez "miłosiernych chrześcijan".

Zamiast dat istotnych dla tej ludności wydarzeń historycznych, znajdziemy datę wydania każdej pracy, do której odwołuje się autorka, a których lista i tak została zamieszczona na końcu książki. Natomiast zamiast zdjęć lub ilustracji przedstawiających opisywane narzędzia, ludowe ubiory czy domostwa Saamów, zamieszczono kilkanaście fotografii z pejzażami na dobrą sprawę nawet nie wiadomo, skąd, bo żadne zdjęcie nie jest nigdzie opisane. Co gorsze jednak, w moim odczuciu, te fotografie nie wprowadzały absolutnie nic wartościowego dla treści książki.

Ostatnim punktem, który kłuł mnie w oczy były przytaczane z wielką chęcią i (mam nadzieję) dokładnością terminy w języku saami, pozbawione adnotacji o choćby przybliżonej ich wymowie. Ten zabieg, czy może raczej jego brak, pozbawia czytelnika szansy zbliżenia się do kultury Saamów, opisywanej mu z taką dokładnością, choć może i na bardzo rozmytym tle historycznym.

Podsumowując, czuję się trochę zawiedziona "Laponią". Jest to niewątpliwie lektura lekka i całkiem przyjemna, a dla takich niezorientowanych w temacie osób, jak ja, nawet ciekawa, choć niestety pozostawia niedosyt i wrażenie lizania ciastka przez szybę - widzimy je i prawie już czujemy jego smak, ale i tak nie mamy, jak się do niego dostać.

"Laponia" zaintrygowała mnie już w chwili, kiedy została wydana. Nie kryję, że swój wkład miała prosta, urokliwa okładka z renami i śniegiem ciągnącym się aż po horyzont, bo do tej pory nigdy wcześniej nie interesowały mnie kraje Północy. Pomyślałam, że mógłby to być niezły materiał na nietypową bożonarodzeniową lekturę. Ostatecznie przeczytałam ją dopiero niedawno.

Nie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to