Bardzo ciekawa kontynuacja wykładu o malarstwie europejskim. Waldemar Łysiak przeprasza za dwie literówki popełnione w pierwszym tomie oraz ustosunkowuje się do zarzutów krytyków wobec treści owego tomu. Autor prezentuje wysoki poziom intelektualny i erudycyjny. Na końcu znajduje się, rzeczywiście pomagający lepiej zrozumieć prezentowaną treść, słowniczek dla laików. Podtrzymuję swoją ocenę jaką przyznałem tomowi pierwszemu; oto link do mojej opinii: https://lubimyczytac.pl/ksiazka/malarstwo-bialego-czlowieka-t-1/opinia/8002...

Bardzo ciekawa kontynuacja wykładu o malarstwie europejskim. Waldemar Łysiak przeprasza za dwie literówki popełnione w pierwszym tomie oraz ustosunkowuje się do zarzutów krytyków wobec treści owego tomu. Autor prezentuje wysoki poziom intelektualny i erudycyjny. Na końcu znajduje się, rzeczywiście pomagający lepiej zrozumieć prezentowaną treść, słowniczek dla laików....

Niestety utknąłem na tym tomie na zbyt długo. Kiedy byłem w stosownym wieku, książki autora wychowywały mnie, czytałem wszystko co popadnie, przejmowałem fascynacje, notowałem sobie cytaty (np. „kiedy widzę piękny obraz, to mi staje”). Dziś sam jestem dziadkiem (prawie) i trochę mnie to już nie bierze. Jak zauważyli przedmówcy, w tym tomie jest zagęszczenie „kultowych” malarzy; tymczasem mam wrażenie że im bardziej znane, opisane, ugruntowane dzieło malarza, tym trudniej Łysiakowi napisać coś jeszcze. Kończy się często feerią wyjętych z kontekstu bon motów mniej lub bardziej znanych ludzi. W dodatku, niestety, obecne tu wywody na temat psychiki kobiet, gejów, czy za przeproszeniem „Murzynów” zestarzały się naprawdę bardzo źle. Z jednej strony trochę o to chodzi w książce pod prowokacyjnym tytułem z „białym człowiekiem” w nazwie. Z drugiej - niektóre wywody naprawdę spychają książkę do roli literackiego zabytku, napisanego archaicznym językiem właściwym pewnej określonej epoce; czegoś w rodzaju powiedzmy „Chaty Wuja Toma” - tylko że miała być przecież przewodnikiem po ponadczasowej sztuce.

Niestety utknąłem na tym tomie na zbyt długo. Kiedy byłem w stosownym wieku, książki autora wychowywały mnie, czytałem wszystko co popadnie, przejmowałem fascynacje, notowałem sobie cytaty (np. „kiedy widzę piękny obraz, to mi staje”). Dziś sam jestem dziadkiem (prawie) i trochę mnie to już nie bierze. Jak zauważyli przedmówcy, w tym tomie jest zagęszczenie „kultowych”...

W drugim tomie Łysiak dysponował wyjątkową plejadą malarskich gwiazd - niemalże co nazwisko to gigant potężny, raczej w żadnym następnym tomie aż takiego zagęszczenia nie będzie. Nie ma to jednak większego znaczenia - autor pisze w szalenie interesujący sposób i o największych, i o tych trochę mniejszych. Największych próbuje z kolei pokazać od odrobinę mniej znanej strony, nie zapominając jednak o prezentacji rdzenia (tu na przykład demonstruje mniej znane oblicze Hieronima Boscha, udowadniając że nie tylko sceny wariackie malował genialnie). Tom drugi praktycznie powtarza wszystkie rozliczne zalety i nieliczne wady pierwszego.

8.5/10

W drugim tomie Łysiak dysponował wyjątkową plejadą malarskich gwiazd - niemalże co nazwisko to gigant potężny, raczej w żadnym następnym tomie aż takiego zagęszczenia nie będzie. Nie ma to jednak większego znaczenia - autor pisze w szalenie interesujący sposób i o największych, i o tych trochę mniejszych. Największych próbuje z kolei pokazać od odrobinę mniej znanej strony,...

Świetna książka.

Świetna książka.