Sięgając po książkę liczyłam na kryminał/thriller z elementami nadprzyrodzonymi w postaci wizji. Okazało się jednak, że działania śledczych mają z rzeczywistością jeszcze mniej wspólnego niż same wizje.

Już na pierwszych stronach mamy takie cuda:
- chłopak zamyka dziewczynę (do tego pełnoletnią, posiadającą rodzinę) w szpitalu psychiatrycznym,
- w mieszkaniu należącym prawnie do chłopaka, policja zabiera rzeczy wskazane jako swoje przez dziewczynę, która właśnie została wyciągnięta ze szpitala psychiatrycznego ( i to nawet nie dlatego, że została "wyleczona"),

Dalej jest tylko gorzej:
- rana postrzałowa jest niewidzialna dla śledczych mających bezpośredni kontakt z ciałem- dopiero patolog musiał ich uświadomić, że takowa istnieje,
- detektywi otrzymują wiele informacji, z którymi kompletnie nic nie robią, zachowują się tak jakby ich nie było. Na jednej stronie bohater dowiaduje się pewnej rzeczy, po czym kilka stron dalej ta sama osoba, mówi mu dokładnie to samo, a on jest zdziwiony jakby pierwszy raz o tym słyszał...
- na potrzeby autorki bohaterka jedne wizje traktuje poważnie, a inne olewa,

Czytając książkę cały czas miałam wrażenie, że autorka w trakcie pisania nie mogła się zdecydować czy pisze bajkę dla dzieci czy powieść dla dorosłych.

Emocje odczuwałam jedynie podczas czytania opisu książki umieszczonego na samej górze, który pomimo tego, że opisuje wydarzenia z książki to robi to w sposób, którego kompletnie nie odzwierciedla książka.
W pewnym momencie wątek szczeniackiego uczucia przesłania wszystko inne.

Zawiodłam się niesamowicie.
Sam pomysł na książkę wydawał się ciekawy, ale wykonanie jest dla mnie nie do przyjęcia.

Sięgając po książkę liczyłam na kryminał/thriller z elementami nadprzyrodzonymi w postaci wizji. Okazało się jednak, że działania śledczych mają z rzeczywistością jeszcze mniej wspólnego niż same wizje.

Już na pierwszych stronach mamy takie cuda:
- chłopak zamyka dziewczynę (do tego pełnoletnią, posiadającą rodzinę) w szpitalu psychiatrycznym,
- w mieszkaniu należącym...