Melancholijna, przygnębiająca.

Melancholijna, przygnębiająca.

Nowelka opowiadająca przede wszystkim o ogromnym bólu i odrodzeniu, ale takim prawdziwym. Bez fajerwerków, bez wielkiego happy endu. Pokazuje też, że traumy w nas zostają, one nigdy nie znikają, ale uczymy się z nimi żyć.
A przede wszystkim, że czasami warto zostawić coś w tyle i iść naprzód, nie oglądając się za siebie.

Bardzo trudna i wymagająca książka.

Nowelka opowiadająca przede wszystkim o ogromnym bólu i odrodzeniu, ale takim prawdziwym. Bez fajerwerków, bez wielkiego happy endu. Pokazuje też, że traumy w nas zostają, one nigdy nie znikają, ale uczymy się z nimi żyć.
A przede wszystkim, że czasami warto zostawić coś w tyle i iść naprzód, nie oglądając się za siebie.

Bardzo trudna i wymagająca książka.

Destrukcja płynąca w żyłach. Zazdrość na widok spadających przedmiotów, bo samemu chce się być takim przedmiotem. Przemoc jako jedyna znana forma kontaktu fizycznego.

Człowiek, który jest zniszczony strachem.

Tytuł skrywa potworną tajemnicę.
*
Tak bardzo lubię tego typu czytelnicze zaskoczenia!

Destrukcja płynąca w żyłach. Zazdrość na widok spadających przedmiotów, bo samemu chce się być takim przedmiotem. Przemoc jako jedyna znana forma kontaktu fizycznego.

Człowiek, który jest zniszczony strachem.

Tytuł skrywa potworną tajemnicę.
*
Tak bardzo lubię tego typu czytelnicze zaskoczenia!

Dziwią mnie tak niskie oceny to naprawdę fajna książka, z nutką mroku i niepokoju, nie wiadomo czego można oczekiwać po akcji i bohaterach. Na pewno bardziej podobał mi się Kieszonkowiec, ale ta książka również była niezła! Dobry styl, ciekawa historia, może niezbyt spektakularna historia, ale daje radę. Ode mnie 6.5/10

Dziwią mnie tak niskie oceny to naprawdę fajna książka, z nutką mroku i niepokoju, nie wiadomo czego można oczekiwać po akcji i bohaterach. Na pewno bardziej podobał mi się Kieszonkowiec, ale ta książka również była niezła! Dobry styl, ciekawa historia, może niezbyt spektakularna historia, ale daje radę. Ode mnie 6.5/10

Historia przedstawiona w książce porusza wyjątkowo ważny temat, czyli przemoc wobec dzieci. Jednak na mój gust wszystkiego jest tam za mało przez co ten temat nie wybrzmiał wystarczająco głośno.

Historia przedstawiona w książce porusza wyjątkowo ważny temat, czyli przemoc wobec dzieci. Jednak na mój gust wszystkiego jest tam za mało przez co ten temat nie wybrzmiał wystarczająco głośno.

Wspomnienia o przemocy. Trudno coś więcej napisać, bo książka krótka, czyta się szybko (dobre tłumaczenie Dariusza Latosia). Zarysowuje problem przemocy wobec dzieci w Japonii, ale także wobec dorosłych. Oniryczna, trochę niepokojąca.

Wspomnienia o przemocy. Trudno coś więcej napisać, bo książka krótka, czyta się szybko (dobre tłumaczenie Dariusza Latosia). Zarysowuje problem przemocy wobec dzieci w Japonii, ale także wobec dorosłych. Oniryczna, trochę niepokojąca.

Oniryczne wspomnienia maltretowanego w dzieciństwie narratora. Niespecjalnie interesujące i niespecjalnie wstrząsające. Przebrnąłem tylko dlatego, że pozycja bardzo krótka.

Oniryczne wspomnienia maltretowanego w dzieciństwie narratora. Niespecjalnie interesujące i niespecjalnie wstrząsające. Przebrnąłem tylko dlatego, że pozycja bardzo krótka.

Dawno nie czytałem powieści tak mrocznej, pesymistycznej i pozbawionej nadziei. Ale przecież robiącej powalające wrażenie. Nakamura pokazuje młodzieńczą psychikę naznaczoną kolosalną traumą. Wszystkie przeżycia i doświadczenia bezimiennego narratora składają się właściwie w długi i koszmarny sen, z którego przebudzenie byłoby błogosławieństwem. Obudzić się jednak nie można, można jedynie próbować jakoś się w tym koszmarze urządzić. Dojmujący smutek bohatera to reakcja na świat, w którym przyszło mu żyć. Analiza jego psychicznych stanów jest zimna i dokładna, pokazuje prawdę bez zbędnych osłonek. Oto kondycja współczesnego outsidera.

To mocna, głęboka i silnie wbijająca się w pamięć lektura.

Dawno nie czytałem powieści tak mrocznej, pesymistycznej i pozbawionej nadziei. Ale przecież robiącej powalające wrażenie. Nakamura pokazuje młodzieńczą psychikę naznaczoną kolosalną traumą. Wszystkie przeżycia i doświadczenia bezimiennego narratora składają się właściwie w długi i koszmarny sen, z którego przebudzenie byłoby błogosławieństwem. Obudzić się jednak nie można,...

Bohaterowie powieści Nakamury mają pod górkę. Trudne dzieciństwo, trudne życie, szemrane interesy. Nie zajmują ciepłych stołków na stałych posadach. Przemykają gdzieś w półcieniu i półświatku. O takiej Japonii nieczęsto czytamy, o Japonii w której dzieje się źle. Jak wszędzie. Mimo to bohaterowie próbują żyć tak, jak potrafią.
Nie są to utwory złe, zwłaszcza "Kieszonkowiec", którego czytałam najpierw. "Dziecku z ziemi", które niewątpliwie bywa przejmujące, czegoś jeszcze brakuje, jakby ostatniego szlifu.

Bohaterowie powieści Nakamury mają pod górkę. Trudne dzieciństwo, trudne życie, szemrane interesy. Nie zajmują ciepłych stołków na stałych posadach. Przemykają gdzieś w półcieniu i półświatku. O takiej Japonii nieczęsto czytamy, o Japonii w której dzieje się źle. Jak wszędzie. Mimo to bohaterowie próbują żyć tak, jak potrafią.
Nie są to utwory złe, zwłaszcza...

Dołujące? Być może. Niektórych zapewne tak. Użycie tego przymiotnika kusi, ale bardziej grą słów, bo cóż to dziś znaczy dołujące. Dojmujące? O tak. Lepiej, dużo lepiej. Dojmująco smutne.

Pierwsze epizody, przynajmniej przy pierwszym czytaniu, trzeba stracić na rozpoznanie, i nie od razu jest oczywiste, gdzie ta lektura człowieka powiedzie. Przez jaką wilgoć, przez jaki beton, przez jakie opadłe liście.

Mnie dojęło najbardziej w scenie wizyty w placówce, tam, gdzie to, co już i tak kuliło się pismem prostym, musi ustąpić pochyłemu. To grubo za połową, ale cóż to jest połowa przy 126 kieszonkowych stronach. Dojęło i nie puściło aż do końca. A potem zacząłem czytać od nowa, żeby nie oddawać walkowerem tego, co wcześniej zdawało się rozbiegówką.

Dołujące? Być może. Niektórych zapewne tak. Użycie tego przymiotnika kusi, ale bardziej grą słów, bo cóż to dziś znaczy dołujące. Dojmujące? O tak. Lepiej, dużo lepiej. Dojmująco smutne.

Pierwsze epizody, przynajmniej przy pierwszym czytaniu, trzeba stracić na rozpoznanie, i nie od razu jest oczywiste, gdzie ta lektura człowieka powiedzie. Przez jaką wilgoć, przez jaki...