Kieszonkowiec

Najprzeciętniejsza książka na świecie. Nic ciekawego ani oryginalnego.

Najprzeciętniejsza książka na świecie. Nic ciekawego ani oryginalnego.

Pokaż mimo to

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/03/kieszonkowiec-fuminori-nakamura.html

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/03/kieszonkowiec-fuminori-nakamura.html

Pokaż mimo to

Książka na jeden wieczór, niestety mocno średnia. Wzięłam ją zaciekawiona okładką i bo "rzadko czytam coś japońskich autorów", ale mnie nie porwała. Przewidywalne zakończenie, jakby toporny język (pisarza lub tłumaczenia). Z plusów: ciekawy temat (perspektywa kieszonkowca).

Książka na jeden wieczór, niestety mocno średnia. Wzięłam ją zaciekawiona okładką i bo "rzadko czytam coś japońskich autorów", ale mnie nie porwała. Przewidywalne zakończenie, jakby toporny język (pisarza lub tłumaczenia). Z plusów: ciekawy temat (perspektywa kieszonkowca).

Pokaż mimo to

"Fuminori Nakamura w krótkim dreszczowcu zarysował dość wiele problemów w tle: biedę pewnej grupy współczesnych Japończyków, szarą strefę, w której działają kieszonkowcy, złowrogie rządy yakuzy, subtelną analizę społeczeństwa, które choć rozwinięte i bogate, rodzi samotne jednostki szukające celu i sensu lub przeciwnie, żyjące bez nich z dnia na dzień. Tokio to wymarzone tło do snucia fabuły brudnego dreszczowca typu noir: niemal czuć fizycznie przyklejające się do człowieka zło."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2021/02/20/kieszonkowiec-f-nakamura/ :)

"Fuminori Nakamura w krótkim dreszczowcu zarysował dość wiele problemów w tle: biedę pewnej grupy współczesnych Japończyków, szarą strefę, w której działają kieszonkowcy, złowrogie rządy yakuzy, subtelną analizę społeczeństwa, które choć rozwinięte i bogate, rodzi samotne jednostki szukające celu i sensu lub przeciwnie, żyjące bez nich z dnia na dzień. Tokio to wymarzone...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Tę niewielkich rozmiarów książeczkę czyta się bardzo szybko i tylko pozornie bezrefleksyjnie. Rzecz bowiem dotyczy krótkiego wycinka z życia tokijskiego złodziejaszka, przeplatanego reminiscencjami z przeszłości. Jest to też spojrzenie na japońska współczesność, oceniana często przez pryzmat historycznie ukształtowanych stereotypów. Sporo tez można "podpatrzeć" ze stylu życia współczesnych bogatych Japończyków, bo kieszonkowiec tylko w obrabianiu kieszeni takich gustuje. Ta opowiastka zaskakuje nie tylko niewielkimi rozmiarami, ale i tematem, gdyż złodziej rzadko bywa głównym bohaterem. Tu jednak - jak mniemam - autor chciał w tak niekonwencjonalny sposób pokazać jedno z obliczy współczesnego kapitalizmu, mianowicie korporacjonizm. Bo tak się składa, że kieszonkowiec, choć początkowo działa solo i w niewielkim gangu, z czasem daje się wciągnąć, wmanewrować w większy interes, kosztujący go wiele pod każdym względem, lecz nie mam tu zamiaru zdradzać efektownego zakończenia. Jest zatem wynikające z tego przesłanie - każda korporacja po wykorzystaniu swoich niewolników najzwyczajniej w świecie wypluwa ich wypranych z tego, co w człowieku najcenniejsze. Tu zostało to pokazane przez pryzmat złodziejskiego fachu, gdzie, jak się okazuje, trzeba być niezłym graczem i wykazać się nie lada kreatywnością. Cóż, niedaleko spadły korporacje od organizacji mafijnych. Jeśli ktoś lubi na dodatek książki na jeden wieczór, to "Kieszonkowiec" jest w sam raz.

Tę niewielkich rozmiarów książeczkę czyta się bardzo szybko i tylko pozornie bezrefleksyjnie. Rzecz bowiem dotyczy krótkiego wycinka z życia tokijskiego złodziejaszka, przeplatanego reminiscencjami z przeszłości. Jest to też spojrzenie na japońska współczesność, oceniana często przez pryzmat historycznie ukształtowanych stereotypów. Sporo tez można "podpatrzeć" ze...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Całkiem zgrabny kryminał noir.
Razi może jedynie zbytnio filozofujący, jak na nasz skromny gust, prześladowca głównego bohatera, co ostatecznie nieco odbija się na wiarygodności postaci.
Plus ulokowanie części akcji w plenerach lewiatanowych trzewi tokijskiego metra, do których przechowujemy wszak w naszych sercach niewytłumaczalny sentyment.
Zatem można bez bólu.

Całkiem zgrabny kryminał noir.
Razi może jedynie zbytnio filozofujący, jak na nasz skromny gust, prześladowca głównego bohatera, co ostatecznie nieco odbija się na wiarygodności postaci.
Plus ulokowanie części akcji w plenerach lewiatanowych trzewi tokijskiego metra, do których przechowujemy wszak w naszych sercach niewytłumaczalny sentyment.
Zatem można bez bólu.

Pokaż mimo to

Książka otrzymana jako prezent. Pisana w pierwszej osobie historia tokijskiego kieszonkowca, a raczej pewnego okresu w jego życiu, z kilkoma retrospekcjami.
Plusy to niewątpliwie opisy kradzieży oraz technik złodziei kieszonkowych (np. nie używają kciuka). Postawę niechęci wobec głównego bohatera i narratora, wywołaną faktem, iż utrzymuje się z kradzieży w jakimś stopniu tonuje opis jego ofiar (podstarzali i wyjątkowo bogaci biznesmeni) oraz ich portfeli (niemal wszędzie karty do „agencji towarzyskich”, klubów go-go i tego typu atrakcji).
Pojawia się także wątek miłosny (w retrospekcjach) a także społeczny – w bieżącej fabule. I tu narrator zachowuje się na swój sposób uczciwie.
Wreszcie mamy do czynienia ze zorganizowaną przestępczością, na styku z polityką oczywiście. Wejście w to środowisko nie wróży jednak niczego dobrego, nawet drobnym kieszonkowcom.
Ogólnie nie ma się za bardzo czego doczepić, poza tym, że od pewnego momentu akcja staje się przewidywalna. Czyta się szybko i łatwo, przypisy są na szczęście na dole strony i nie trzeba szukać na końcu książki lub rozdziału.
Ale i nie ma się czym zachwycać. Nie żałuję, że przeczytałem, ale jak ktoś sobie daruje – też nie ma czego żałować.

Książka otrzymana jako prezent. Pisana w pierwszej osobie historia tokijskiego kieszonkowca, a raczej pewnego okresu w jego życiu, z kilkoma retrospekcjami.
Plusy to niewątpliwie opisy kradzieży oraz technik złodziei kieszonkowych (np. nie używają kciuka). Postawę niechęci wobec głównego bohatera i narratora, wywołaną faktem, iż utrzymuje się z kradzieży w jakimś stopniu...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kieszonkowiec to nie zawód, to charakter. „Co to jest ukraść sto tysięcy komuś, kto ma miliard? Prawie nic.” Bohater książki kradnie od zawsze, weszło mu to tak w krew, że czasem robi to wręcz odruchowo, choć zwykle taksuje ludzi wzrokiem i precyzyjnie wybiera swoje ofiary.
Fuminori Nakamura, pisarz kryminałów, uznany za najlepszego obecnie twórcę tego gatunku w Japonii, wprowadza nas w niuanse kieszonkowego złodziejstwa i zdradza tajniki tego niełatwego procederu, w którym by osiągnąć mistrzostwo, trzeba być dobrym obserwatorem ludzkich charakterów i mieć spryt w palcach, jak „Kobieta zwana Emilie została aresztowana za kieszonkostwo, a podczas rozprawy podprowadziła sędziemu etui na okulary”.
Czemu złodziej kradnie? Chęć wzbogacenia się jest oczywista, ale też dla sportu, by sprawdzić się, udowodnić sobie i światu, że niewykonalne jest osiągalne, adrenalina w trakcie aktu kradzieży działa prawie jak afrodyzjak „Poczułem, jak drżenie wędruje od opuszków do ramienia, a ciepło stopniowo rozlewa się po całym moim ciele”.
Nasz bohater, którego imienia nie poznajemy przez całą książkę, ma pozostać jednym z wielu. Tak jak przy kradzieży wtapia się w tłum, pozostaje niezauważony, tak i jego imię zdaje się być nieistotne. „Przebierałem się za kogoś trochę bogatego, by nikt mnie nie podejrzewał; zakładam na siebie kłamstwo, bo jako kłamstwo muszę się wtopić w otoczenie”. Wrócił do Tokio po długiej nieobecności poprzedzonej ucieczką po mrocznej, mafijnej sprawie, w którą został uwikłany. Trudno, jest jednak uciec od przeszłości, życie jest ciągiem zdarzeń, z których każde jest konsekwencją poprzedniego. Z ludźmi łączy nas sieć zależności i przeszłość upomniała się o naszego kieszonkowca. Odnalazł go mafiozo, zleceniodawca sprzed lat i posuwając się do szantażu, zlecił nowe zadania do wykonania. Z pozoru niemal nie do zrobienia, ale nasz bohater wykazał się niebywałą pomysłowością i udało mu się osiągnąć cel. „W każdym przestępstwie najważniejszy jest plan. Tylko idioci łamią prawo bez planu”. „No i jeszcze kwestia odwagi. Znasz Zbrodnię i karę? Pewnie, że nie. Raskolnikowowi właśnie tego brakowało: odwagi.” Czy teraz będzie wolny? Czy uda mu się oszukać przeznaczenie?
Nie rozumiem dlaczego kryminały uważa się często za literaturę niezbyt wysokich lotów. Dla mnie dobry kryminał to dobra książka obyczajowa, w której poznajemy historię życia bohaterów, ich bolączki, radości i problemy, a charaktery są dobrze zarysowane. Wątek kryminalny stanowi oczywiście esencję takiej książki, ale nie jest jedyną rzeczą wartą uwagi.
„Kieszonkowiec” spełnia wszystkie wymogi i dobrego kryminału, i dobrej książki. Główny bohater, który jest przestępcą i złodziejem, powinien być negatywną osobą. Jednak autor drobnymi kroczkami wprowadza nas w głąb jego duszy i w zasadzie od pierwszych stron lubimy go. Co więcej, kibicujemy mu w trakcie napadów, nie chcemy, by ktoś go zdemaskował i nakrył. Jesteśmy całkiem po jego stronie. Świetnie przedstawiona jest osobowość złodzieja, osoby, która poprzez kradzieże rozładowuje swoje emocje i frustracje, przy każdym napadzie sprawdza swoje możliwości. Inni zdobywają ośnieżone szczyty Himalajów, nasz bohater dla adrenaliny kradnie. Kradzież jest jego życiem a czasem staje się odruchem, którego nie pamięta „(…) poczułem coś dziwnego w jednej z ukrytych kieszeni w płaszczu. Serce zabiło mi mocniej. (…) Portfel z twardej skóry, bulgari. W środku dwieście tysięcy jenów (…)Do tego kilka kart kredytowych i wizytówka (…) Ani tego portfela, ani wizytówki, ani wypisanego na niej nazwiska nie widziałem nigdy wcześniej. (…) Nie pamiętam, jak go zdobyłem.”
Niesamowita książka. Za pomocą niewielu słów autor potrafi zbudować nastrój, który od początku do końca wypełnia opowieść, snując się nieszybko, w zasadzie cały czas w jednym tempie, ale mimo tego emocje rosną stopniowo, ale ciągle. Atmosfera zagęszcza się wraz z upływem stron, napięcie rośnie, by na koniec, osiągnąwszy apogeum, opaść, choć zakończenie można rozumieć wielorako.
Po zakończeniu czytania, nie miałam ochoty zabierać się za nic nowego, musiałam odpocząć i złapać oddech. Polecam, tę niewielką książkę czyta się świetnie, choć miłośnicy szybkiej akcji (zabili go i uciekł) mogą być zawiedzeni, gdyż tutaj wszystko dzieje się bardziej w sferze emocji. Bardzo lubię takie książki i będę wypatrywać następnych kryminałów Nakamury.
https://moznaprzeczytac.pl/kieszonkowiec-fuminori-nakamura/

Kieszonkowiec to nie zawód, to charakter. „Co to jest ukraść sto tysięcy komuś, kto ma miliard? Prawie nic.” Bohater książki kradnie od zawsze, weszło mu to tak w krew, że czasem robi to wręcz odruchowo, choć zwykle taksuje ludzi wzrokiem i precyzyjnie wybiera swoje ofiary.
Fuminori Nakamura, pisarz kryminałów, uznany za najlepszego obecnie twórcę tego gatunku w Japonii,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Najłatwiejszym sposobem szybkiego zarobku jest zabranie komuś innemu pieniędzy, czyli kradzież.
Główny bohater od najmłodszych lat kradł. Stało się to jego sposobem na życie. Zabieranie innym portfeli dopracował do perfekcji przez co robił to bezkarnie. Postawa bohatera nie jest poprawna w społeczeństwie. Jednak potrafił podzielić się pieniędzmi i wsparciem z małym zagubionym chłopcem, który potrzebował pomocy.
,,Kieszonkowiec", to genza zlodzieja. Co myśli? Co czuje? Jakie są przyczyny i skutki kradzieży? Powieść mimo jasnej tematyki, ukazuje ludzką twarz bohatera przez co czytelnik nawet mu współczuje w sposobie na życie.

Najłatwiejszym sposobem szybkiego zarobku jest zabranie komuś innemu pieniędzy, czyli kradzież.
Główny bohater od najmłodszych lat kradł. Stało się to jego sposobem na życie. Zabieranie innym portfeli dopracował do perfekcji przez co robił to bezkarnie. Postawa bohatera nie jest poprawna w społeczeństwie. Jednak potrafił podzielić się pieniędzmi i wsparciem z małym ...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Świadomie przeżyj strach przed śmiercią. W momencie gdy zdołasz to zrobić, przekroczysz samego siebie."

Za pośrednictwem "Kieszonkowca" wpadłam w nieco inny niż zazwyczaj klimat kryminału, dałam się fantastycznie poprowadzić po japońskich brzmieniach kultury i sposobie postrzegania świata. Wnikając w przestępcze obszary śledziłam losy jednego z jego reprezentantów. Azjatyckie nuty w zgodnym rytmie przebijały się przez barwne życie złodzieja, czasem silniej wybrzmiały zwykłą osobliwą codziennością, kiedy indziej zwracały uwagę na pragnienia i marzenia, zawsze przywołując barwne emocje i delikatny niepokój. Obyczajowe akcenty silnie zwróciły na siebie uwagę w zgrabnym połączeniu kryminału i thrillera.

Melodia złożonej ludzkiej psychiki, ponurego marazmu życia, wyrzekania się istotnych wartości, początkowo niezauważalny zwrot akcji, a potem świat głównego bohatera ukazuje się mu z innej niż dotąd perspektywy. Coś zmienia się nieoczekiwanie, aby za chwilę, za sprawą zaskakujących zbiegów okoliczności, ulec kolejnej znaczącej przemianie. Uważnie wsłuchiwałam się w odczucia Nishimury, perfekcyjnego zawodowego kieszonkowca funkcjonującego w tokijskiej przestrzeni publicznej. Jak długo człowiek zdolny jest wieść całkowicie samotne życie i przy tym nadać mu sens? Skąd siła do wyrzeczenia się słabości w konfrontacji ze złem? Dlaczego trudno przywołać do życia ziarenko dobra tkwiące w duszy? Czy łatwo udzielić pomocy zupełnie obcej osobie?

Frapująco nakładają się obrazy przeszłości i teraźniejszości, postać chłopca w odniesieniu do dorosłego, zaś mężczyzny w powiązaniu z jego dzieciństwem. Ciekawie wkrada się na pierwszy plan znaczenie wymykającego się regułom prawa autorytetu i mentorstwa, a przy tym usilna chęć nauki i pozostawienia czegoś po sobie. Fuminori Nakamura z wyczuciem dotyka niewygodnych tematów, obaw nękających jednostkę, zahamowań przenoszących w alternatywną przestrzeń społeczną w stosunku do powszechnej rzeczywistości, niejako z góry przypisanej do niewiary i poczucia bezsilności. Czy sami decydujemy o kierunku ścieżki życia, często skazując się na porażkę, lub walcząc z determinacją w imię szczęścia, a może ktoś lub coś nam ją narzuca, nie dbając o równość i sprawiedliwość? Jak poradzić sobie z własnym i cudzym odrzuceniem?

Zakończenie wypadło perfekcyjne. Nic bym nie ujęła, doskonała puenta. Nic bym nie dodała, jedynie własne przemyślenia i refleksje. Mała objętościowo powieść a zrobiła zaskakująco duże wrażenie, nie przypuszczałam, że tak uroczo się w nią zaangażuję. Kolejny raz potwierdza się, że blisko mi do twórczości japońskich pisarzy, starego i młodego pokolenia. A to bardzo cieszy i zachęca do dalszych penetracji ich książek. Z pewnością zabiorę się za "Dziecko z ziemi", to również może być skrojona na miarę moich potrzeb przygoda czytelnicza. Jeśli jesteście gotowi przeżyć coś zdecydowanie wybiegającego poza ramy tradycyjnych kryminałów, zabrać się na satysfakcjonującą intelektualną przejażdżkę, to "Kieszonkowiec" już czeka na spotkanie.

bookendorfina.pl

"Świadomie przeżyj strach przed śmiercią. W momencie gdy zdołasz to zrobić, przekroczysz samego siebie."

Za pośrednictwem "Kieszonkowca" wpadłam w nieco inny niż zazwyczaj klimat kryminału, dałam się fantastycznie poprowadzić po japońskich brzmieniach kultury i sposobie postrzegania świata. Wnikając w przestępcze obszary śledziłam losy jednego z jego reprezentantów....

więcej

mniej

Pokaż mimo to