Kieszonkowiec

Historia przestępcy uzależnionego od kradzieży kieszonkowych, człowieka zupełnie samotnego, o niejasnej przeszłości. Ciekawsza jest w książce sylwetka bossa mafijnego, który się otwarcie chwali, że jest panem życia i śmierci swoich podwładnych, pan Bóg z półświatka... Ciekawa literatura.

Na pozór to książka sensacyjna, ale w czasie lektury odniosłem inne wrażenie, to raczej dość subtelna literatura psychologiczna. Główny bohater i narrator, zwany Nishimurą, jest kieszonkowcem, który kradnie portfele bogatym ludziom. Książka zaczyna się od szczegółowo opisanej sceny kradzieży, w której bohater delikatnie wyciąga portfel, doznając w czasie tych paru sekund dosyć silnych uczuć: „Chwyciłem brzeg portfela między palce i wyciągnąłem go. Poczułem, jak drżenie wędruje od opuszków do ramienia, a ciepło stopniowo rozlewa się po całym moim ciele. Niezliczone, przecinające się spojrzenia wszystkich okolicznych osób pozostawiały nietkniętą tylko przestrzeń wokół mnie.” Dosyć szybko zdajemy sobie sprawę, że bohater jest uzależniony od kradzieży, nie może żyć bez dreszczu napięcia towarzyszącego wyciąganiu portfela. 

Z drugiej strony Nishimura jest zupełnie sam, nic nie wiemy o jego przeszłości, korzeniach, to człowiek znikąd. Takie bycie nikim bardzo ułatwia aktywność kryminalną, bo bohater nie jest uwiązany, w każdej chwili może wyjechać do innego miasta, a nawet kraju. 

Niemniej w przeszłości nasz Nishimura pracował z innymi złodziejami i właśnie koledzy doprowadzają go mafijnych bossów, którzy zlecają mu kryminalne zadanie, a potem już się kompletnie uzależnia od wpływowych gangsterów. 

Dla mnie najciekawsza w książce jest postać bossa z półświatka zwanego Kizaki. To człowiek o wielkiej przenikliwości i inteligencji, ale także pysze. Kizaki uzurpuje sobie prawo do całkowitego kontrolowania życia i śmierci innych ludzi. Mówi: „Będę zdalnie projektował życie innych. Posiadanie takiej władzy przypomina bycie bogiem, nie uważasz? To bóg, jeśli istnieje, najpełniej cieszy się tym światem. Ja, sterując życiem wielu ludzi, czuję czasem, jakbym tworzył z nimi jedność. Ich myśli i uczucia wnikają we mnie. Emocje całej rzeszy jednostek wdzierają się do mojego umysłu wszystkie naraz.” I w książce rzeczywiście tak się dzieje: Kizaki staje się panem życia i śmierci Nishimury, wie o wszystkich jego ruchach. Ot taki Pan Bóg z półświatka. Widać fascynację autora książki tą postacią. Dla mnie Kizaki jest odrażający, to gangster zabijający ludzi bez zmrużenia oka, a jego rojenia o wszechmocy są jakieś chore, okropne. Nie pierwsza to książka, w której gangsterski boss robi z siebie pana Boga, ale tutaj autor się kompletnie temu poddaje, co mi się średnio podoba. 

Niezła proza, ale bez przepychu.  

Historia przestępcy uzależnionego od kradzieży kieszonkowych, człowieka zupełnie samotnego, o niejasnej przeszłości. Ciekawsza jest w książce sylwetka bossa mafijnego, który się otwarcie chwali, że jest panem życia i śmierci swoich podwładnych, pan Bóg z półświatka... Ciekawa literatura.

Na pozór to książka sensacyjna, ale w czasie lektury odniosłem inne wrażenie, to...

W sam raz na zasypianie

W sam raz na zasypianie

181 / 2021

181 / 2021

Najprzeciętniejsza książka na świecie. Nic ciekawego ani oryginalnego.

Najprzeciętniejsza książka na świecie. Nic ciekawego ani oryginalnego.

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/03/kieszonkowiec-fuminori-nakamura.html

https://taktoczytam.blogspot.com/2021/03/kieszonkowiec-fuminori-nakamura.html

Książka na jeden wieczór, niestety mocno średnia. Wzięłam ją zaciekawiona okładką i bo "rzadko czytam coś japońskich autorów", ale mnie nie porwała. Przewidywalne zakończenie, jakby toporny język (pisarza lub tłumaczenia). Z plusów: ciekawy temat (perspektywa kieszonkowca).

Książka na jeden wieczór, niestety mocno średnia. Wzięłam ją zaciekawiona okładką i bo "rzadko czytam coś japońskich autorów", ale mnie nie porwała. Przewidywalne zakończenie, jakby toporny język (pisarza lub tłumaczenia). Z plusów: ciekawy temat (perspektywa kieszonkowca).

"Fuminori Nakamura w krótkim dreszczowcu zarysował dość wiele problemów w tle: biedę pewnej grupy współczesnych Japończyków, szarą strefę, w której działają kieszonkowcy, złowrogie rządy yakuzy, subtelną analizę społeczeństwa, które choć rozwinięte i bogate, rodzi samotne jednostki szukające celu i sensu lub przeciwnie, żyjące bez nich z dnia na dzień. Tokio to wymarzone tło do snucia fabuły brudnego dreszczowca typu noir: niemal czuć fizycznie przyklejające się do człowieka zło."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2021/02/20/kieszonkowiec-f-nakamura/ :)

"Fuminori Nakamura w krótkim dreszczowcu zarysował dość wiele problemów w tle: biedę pewnej grupy współczesnych Japończyków, szarą strefę, w której działają kieszonkowcy, złowrogie rządy yakuzy, subtelną analizę społeczeństwa, które choć rozwinięte i bogate, rodzi samotne jednostki szukające celu i sensu lub przeciwnie, żyjące bez nich z dnia na dzień. Tokio to wymarzone...

Tę niewielkich rozmiarów książeczkę czyta się bardzo szybko i tylko pozornie bezrefleksyjnie. Rzecz bowiem dotyczy krótkiego wycinka z życia tokijskiego złodziejaszka, przeplatanego reminiscencjami z przeszłości. Jest to też spojrzenie na japońska współczesność, oceniana często przez pryzmat historycznie ukształtowanych stereotypów. Sporo tez można "podpatrzeć" ze stylu życia współczesnych bogatych Japończyków, bo kieszonkowiec tylko w obrabianiu kieszeni takich gustuje. Ta opowiastka zaskakuje nie tylko niewielkimi rozmiarami, ale i tematem, gdyż złodziej rzadko bywa głównym bohaterem. Tu jednak - jak mniemam - autor chciał w tak niekonwencjonalny sposób pokazać jedno z obliczy współczesnego kapitalizmu, mianowicie korporacjonizm. Bo tak się składa, że kieszonkowiec, choć początkowo działa solo i w niewielkim gangu, z czasem daje się wciągnąć, wmanewrować w większy interes, kosztujący go wiele pod każdym względem, lecz nie mam tu zamiaru zdradzać efektownego zakończenia. Jest zatem wynikające z tego przesłanie - każda korporacja po wykorzystaniu swoich niewolników najzwyczajniej w świecie wypluwa ich wypranych z tego, co w człowieku najcenniejsze. Tu zostało to pokazane przez pryzmat złodziejskiego fachu, gdzie, jak się okazuje, trzeba być niezłym graczem i wykazać się nie lada kreatywnością. Cóż, niedaleko spadły korporacje od organizacji mafijnych. Jeśli ktoś lubi na dodatek książki na jeden wieczór, to "Kieszonkowiec" jest w sam raz.

Tę niewielkich rozmiarów książeczkę czyta się bardzo szybko i tylko pozornie bezrefleksyjnie. Rzecz bowiem dotyczy krótkiego wycinka z życia tokijskiego złodziejaszka, przeplatanego reminiscencjami z przeszłości. Jest to też spojrzenie na japońska współczesność, oceniana często przez pryzmat historycznie ukształtowanych stereotypów. Sporo tez można "podpatrzeć" ze...

Całkiem zgrabny kryminał noir.
Razi może jedynie zbytnio filozofujący, jak na nasz skromny gust, prześladowca głównego bohatera, co ostatecznie nieco odbija się na wiarygodności postaci.
Plus ulokowanie części akcji w plenerach lewiatanowych trzewi tokijskiego metra, do których przechowujemy wszak w naszych sercach niewytłumaczalny sentyment.
Zatem można bez bólu.

Całkiem zgrabny kryminał noir.
Razi może jedynie zbytnio filozofujący, jak na nasz skromny gust, prześladowca głównego bohatera, co ostatecznie nieco odbija się na wiarygodności postaci.
Plus ulokowanie części akcji w plenerach lewiatanowych trzewi tokijskiego metra, do których przechowujemy wszak w naszych sercach niewytłumaczalny sentyment.
Zatem można bez bólu.

Książka otrzymana jako prezent. Pisana w pierwszej osobie historia tokijskiego kieszonkowca, a raczej pewnego okresu w jego życiu, z kilkoma retrospekcjami.
Plusy to niewątpliwie opisy kradzieży oraz technik złodziei kieszonkowych (np. nie używają kciuka). Postawę niechęci wobec głównego bohatera i narratora, wywołaną faktem, iż utrzymuje się z kradzieży w jakimś stopniu tonuje opis jego ofiar (podstarzali i wyjątkowo bogaci biznesmeni) oraz ich portfeli (niemal wszędzie karty do „agencji towarzyskich”, klubów go-go i tego typu atrakcji).
Pojawia się także wątek miłosny (w retrospekcjach) a także społeczny – w bieżącej fabule. I tu narrator zachowuje się na swój sposób uczciwie.
Wreszcie mamy do czynienia ze zorganizowaną przestępczością, na styku z polityką oczywiście. Wejście w to środowisko nie wróży jednak niczego dobrego, nawet drobnym kieszonkowcom.
Ogólnie nie ma się za bardzo czego doczepić, poza tym, że od pewnego momentu akcja staje się przewidywalna. Czyta się szybko i łatwo, przypisy są na szczęście na dole strony i nie trzeba szukać na końcu książki lub rozdziału.
Ale i nie ma się czym zachwycać. Nie żałuję, że przeczytałem, ale jak ktoś sobie daruje – też nie ma czego żałować.

Książka otrzymana jako prezent. Pisana w pierwszej osobie historia tokijskiego kieszonkowca, a raczej pewnego okresu w jego życiu, z kilkoma retrospekcjami.
Plusy to niewątpliwie opisy kradzieży oraz technik złodziei kieszonkowych (np. nie używają kciuka). Postawę niechęci wobec głównego bohatera i narratora, wywołaną faktem, iż utrzymuje się z kradzieży w jakimś stopniu...