Dziecko z ziemi

Historia przedstawiona w książce porusza wyjątkowo ważny temat, czyli przemoc wobec dzieci. Jednak na mój gust wszystkiego jest tam za mało przez co ten temat nie wybrzmiał wystarczająco głośno.

Historia przedstawiona w książce porusza wyjątkowo ważny temat, czyli przemoc wobec dzieci. Jednak na mój gust wszystkiego jest tam za mało przez co ten temat nie wybrzmiał wystarczająco głośno.

Wspomnienia o przemocy. Trudno coś więcej napisać, bo książka krótka, czyta się szybko (dobre tłumaczenie Dariusza Latosia). Zarysowuje problem przemocy wobec dzieci w Japonii, ale także wobec dorosłych. Oniryczna, trochę niepokojąca.

Wspomnienia o przemocy. Trudno coś więcej napisać, bo książka krótka, czyta się szybko (dobre tłumaczenie Dariusza Latosia). Zarysowuje problem przemocy wobec dzieci w Japonii, ale także wobec dorosłych. Oniryczna, trochę niepokojąca.

Oniryczne wspomnienia maltretowanego w dzieciństwie narratora. Niespecjalnie interesujące i niespecjalnie wstrząsające. Przebrnąłem tylko dlatego, że pozycja bardzo krótka.

Oniryczne wspomnienia maltretowanego w dzieciństwie narratora. Niespecjalnie interesujące i niespecjalnie wstrząsające. Przebrnąłem tylko dlatego, że pozycja bardzo krótka.

Dawno nie czytałem powieści tak mrocznej, pesymistycznej i pozbawionej nadziei. Ale przecież robiącej powalające wrażenie. Nakamura pokazuje młodzieńczą psychikę naznaczoną kolosalną traumą. Wszystkie przeżycia i doświadczenia bezimiennego narratora składają się właściwie w długi i koszmarny sen, z którego przebudzenie byłoby błogosławieństwem. Obudzić się jednak nie można, można jedynie próbować jakoś się w tym koszmarze urządzić. Dojmujący smutek bohatera to reakcja na świat, w którym przyszło mu żyć. Analiza jego psychicznych stanów jest zimna i dokładna, pokazuje prawdę bez zbędnych osłonek. Oto kondycja współczesnego outsidera.

To mocna, głęboka i silnie wbijająca się w pamięć lektura.

Dawno nie czytałem powieści tak mrocznej, pesymistycznej i pozbawionej nadziei. Ale przecież robiącej powalające wrażenie. Nakamura pokazuje młodzieńczą psychikę naznaczoną kolosalną traumą. Wszystkie przeżycia i doświadczenia bezimiennego narratora składają się właściwie w długi i koszmarny sen, z którego przebudzenie byłoby błogosławieństwem. Obudzić się jednak nie można,...

Bohaterowie powieści Nakamury mają pod górkę. Trudne dzieciństwo, trudne życie, szemrane interesy. Nie zajmują ciepłych stołków na stałych posadach. Przemykają gdzieś w półcieniu i półświatku. O takiej Japonii nieczęsto czytamy, o Japonii w której dzieje się źle. Jak wszędzie. Mimo to bohaterowie próbują żyć tak, jak potrafią.
Nie są to utwory złe, zwłaszcza "Kieszonkowiec", którego czytałam najpierw. "Dziecku z ziemi", które niewątpliwie bywa przejmujące, czegoś jeszcze brakuje, jakby ostatniego szlifu.

Bohaterowie powieści Nakamury mają pod górkę. Trudne dzieciństwo, trudne życie, szemrane interesy. Nie zajmują ciepłych stołków na stałych posadach. Przemykają gdzieś w półcieniu i półświatku. O takiej Japonii nieczęsto czytamy, o Japonii w której dzieje się źle. Jak wszędzie. Mimo to bohaterowie próbują żyć tak, jak potrafią.
Nie są to utwory złe, zwłaszcza...

Dołujące? Być może. Niektórych zapewne tak. Użycie tego przymiotnika kusi, ale bardziej grą słów, bo cóż to dziś znaczy dołujące. Dojmujące? O tak. Lepiej, dużo lepiej. Dojmująco smutne.

Pierwsze epizody, przynajmniej przy pierwszym czytaniu, trzeba stracić na rozpoznanie, i nie od razu jest oczywiste, gdzie ta lektura człowieka powiedzie. Przez jaką wilgoć, przez jaki beton, przez jakie opadłe liście.

Mnie dojęło najbardziej w scenie wizyty w placówce, tam, gdzie to, co już i tak kuliło się pismem prostym, musi ustąpić pochyłemu. To grubo za połową, ale cóż to jest połowa przy 126 kieszonkowych stronach. Dojęło i nie puściło aż do końca. A potem zacząłem czytać od nowa, żeby nie oddawać walkowerem tego, co wcześniej zdawało się rozbiegówką.

Dołujące? Być może. Niektórych zapewne tak. Użycie tego przymiotnika kusi, ale bardziej grą słów, bo cóż to dziś znaczy dołujące. Dojmujące? O tak. Lepiej, dużo lepiej. Dojmująco smutne.

Pierwsze epizody, przynajmniej przy pierwszym czytaniu, trzeba stracić na rozpoznanie, i nie od razu jest oczywiste, gdzie ta lektura człowieka powiedzie. Przez jaką wilgoć, przez jaki...

Narrator pracuje jako taksówkarz w Tokio, omal nie traci życia w konfrontacji z bezwzględnymi członkami bandy motocyklistów, zostaje obrabowany. Pragnąc zmienić swoje życie,dowiaduje się że jego biologiczny ojciec żyje. Medytuje, jak by się jego życie zmieniło, gdyby nie został porzucony. Rozmyśla o przemocy, o powtarzających się schematach, o relacjach z innymi ludźmi. Pasjonuje go "Zamek" Kafki, obsesyjnie wraca do lektury, ma skomplikowane relacje z dziewczyną. Niby niewiele się dzieje, ale tekst pulsuje emocjami, negatywnym niszczącym gniewem do innych. Aby znaleźć ujście tej złości, musi się bohater narażać, stawać oko w oko z ryzykownymi sytuacjami. jakoś lektura nie wzbudziła mojego zachwytu bo cale życie narrator przedstawia się jako ofiara, być może prowokując prześladowanie ze strony innych uczniów czy pracowników. Symboliczne odrzucenie genealogii, biologicznych rodziców może oznaczać, że jeszcze intensywniej będzie doświadczał wykorzeniania, będzie tylko dryfować w świecie.

Narrator pracuje jako taksówkarz w Tokio, omal nie traci życia w konfrontacji z bezwzględnymi członkami bandy motocyklistów, zostaje obrabowany. Pragnąc zmienić swoje życie,dowiaduje się że jego biologiczny ojciec żyje. Medytuje, jak by się jego życie zmieniło, gdyby nie został porzucony. Rozmyśla o przemocy, o powtarzających się schematach, o relacjach z innymi ludźmi....

Mam problemy z empatią, doskwiera mi wręcz apatia, tak więc nie wiem czy "przekazy" wyczytane w danej chwili z książki to te właściwe, jednak były one pozytywnymi impulsami(?) i generalnie proces czytania był przyjemny. Czytając miałam mniejsze wrażenie pustki. Chwilami miałam ochotę podziękować autorowi za jego (niedocenioną) pracę. Z chęcią przeczytam inne jego książki, o ile nadarzy się taka okazja.

Mam problemy z empatią, doskwiera mi wręcz apatia, tak więc nie wiem czy "przekazy" wyczytane w danej chwili z książki to te właściwe, jednak były one pozytywnymi impulsami(?) i generalnie proces czytania był przyjemny. Czytając miałam mniejsze wrażenie pustki. Chwilami miałam ochotę podziękować autorowi za jego (niedocenioną) pracę. Z chęcią przeczytam inne jego książki, o...

Wydawnictwo Kwiaty Orientu kojarzę bardziej jako oficynę specjalizującą się w literaturze koreańskiej i trochę jestem zaskoczona, że w ich ofercie pojawiła się powieść japońska, ale dobrze, spróbujmy.
Jest to, po "Językach i kolczykach" moje drugie podejście do powieści uhonorowanej nagrodą im. Akutagawy i w zasadzie jest to przyczynek do rozważań o magii nazwiska i reklamy.

"Dziecko z ziemi" zaczęłam czytać z umiarkowanym zainteresowaniem i mniej więcej po 10 stronie ucieszyłam się, że cholerstwo jest krótkie. Rozumiem, że można pisać o znęcaniu się nad dziećmi i trudnym dzieciństwie - ku mojej rozpaczy wciąż są na świecie mali ludzie traktowani w sposób niegodny i bestialski. Rozumiem, że noszą w sobie potrzebę literackiego rozliczania się z przeszłością i leczenia swoich ran, prawa tego nie śmiem zresztą nikomu odmawiać. Kłopot w tym, że zamiast czytać o krzywdzie wolę wpłacić kaskę na SOS wioski dziecięce.

"Dziecko z ziemi" ratuje tylko to, że:
a) jest krótkie
b) ok. 20% tej nowelki to śliczne, delikatne literackie pasaże.
To jest właśnie 20%, które gwarantuje więcej gwiazdek, niż miały "Języki i kolczyki".

Wydawnictwo Kwiaty Orientu kojarzę bardziej jako oficynę specjalizującą się w literaturze koreańskiej i trochę jestem zaskoczona, że w ich ofercie pojawiła się powieść japońska, ale dobrze, spróbujmy.
Jest to, po "Językach i kolczykach" moje drugie podejście do powieści uhonorowanej nagrodą im. Akutagawy i w zasadzie jest to przyczynek do rozważań o magii nazwiska i...

Ciężkie przeżycia z dzieciństwa piętnują życie niejednego człowieka, ale takiego brzemienia jak ma narrator Dziecka z ziemi nie chciałby nikt dźwigać. Brak miłości i nieludzkie traktowanie przez rodzinę zastępczą odbija się czkawką w dorosłym życiu chłopaka, mimo iż przerobił on sporo problemów podczas rozmów z bardzo przyjaznym pana Yamane. Kiedy jednak okazuje się, że mężczyzna zna biologicznego chłopca i może zaaranżować spotkanie, nie pozwala mu na to. Boi się. Nie może zrozumieć, że miłość i posiadanie rodziny może być częścią jego życia. Nie potrafi też obdarzyć uczuciem Sayuko, samotnej alkoholiczki, leczącej swoje własne traumy za pomocą sake. Ich związek czy też przyjaźń z seksem, nie ma szans, a jednak są ze sobą jak dwa zbite kundle, które szukają jakiejś namiastki miłości.

Więcej na https://www.monime.pl/dziecko-z-ziemi-ksiazka-fuminoriego-nakamury/

Ciężkie przeżycia z dzieciństwa piętnują życie niejednego człowieka, ale takiego brzemienia jak ma narrator Dziecka z ziemi nie chciałby nikt dźwigać. Brak miłości i nieludzkie traktowanie przez rodzinę zastępczą odbija się czkawką w dorosłym życiu chłopaka, mimo iż przerobił on sporo problemów podczas rozmów z bardzo przyjaznym pana Yamane. Kiedy jednak okazuje się, że...