Często mam obawy przed recenzowaniem powieści licznie nagradzanych, mocno reklamowanych oraz chwalonych na okładce i na różnych portalach. Na szczęście „Deszczowe ptaki” – literacki debiut Clarissy Goenawan – zachwycają, i to nie tylko wyjątkową, brokatową obwolutą, ale i oryginalną, niebanalną treścią.

Fabuła powieści skupia się wokół postaci Rena Ishidy, niedoszłego absolwenta literatury angielskiej, który na wieść o zamordowaniu ukochanej siostry, Keiko, porzuca Tokio i swoje tylko na pozór uporządkowane życie, aby podążać śladami skomplikowanej siostrzanej przeszłości w prowincjonalnym miasteczku Akakawa. Pod pretekstem zdobycia prochów i sfinalizowania spraw zmarłej Ren zostaje nauczycielem w zastępstwie Keiko w miejscowym liceum. W trakcie pobytu w Akakawie Rena nawiedza w snach tajemnicza mała dziewczynka z mysimi ogonkami. Niepokojące sny pozwalają mu na duchowe łączenie się ze zmarłą siostrą oraz poznanie rodzinnej tajemnicy kryjącej się za jej morderstwem.

W międzyczasie Ren przeżywa prawdziwe rozterki moralne związane z zakochaną w nim uczennicą o wdzięcznym imieniu Seven Stars, a także bada miejscowe układy, jak np. polityka Katou, jego ciężko chorej żony i wydziedziczonej siostry – właścicielki miejscowego hotelu. Poznaje też najlepszego przyjaciela siostry – Hondę, z którym dzieli radości i smutki zawodu nauczyciela oraz szkolne intrygi. Wielowątkowość powieści nie przytłacza, a pozwala poznać wiele niuansów społecznych i obyczajowych.

Jest to po prostu książka o dojmującym smutku, o przeżywaniu żałoby i godzeniu się ze stratą najbliższej osoby. Egzotyczny dla nas świat Japonii oraz wartki wątek kryminalny dodają dominującej w powieści atmosferze melancholii i marzeń sennych energii, ożywiają fabułę i pozwalają odkryć, co to jest gipsówka, omuraisu czy kantalup. W miarę jak zagłębiamy się w historię niełatwej relacji brata i siostry, doznania miłosne i poczucie winy głównego bohatera oraz zagmatwane losy mieszkańców Akakawy, stajemy się coraz bardziej oczarowani mentalnością ludzi z Kraju Kwitnącej Wiśni i stylem pisania autorki.

„Deszczowe ptaki” to idealna książka na jesienny wieczór, kiedy można włączyć sobie do lektury przywoływany wielokrotnie w powieści jazz, trochę pobać się w mrocznych zaułkach japońskich miast, powspominać lata 90., opisane tak malowniczo w realiach Azji, a przede wszystkim chwycić za telefon i zadzwonić do swojego brata, siostry, kogoś bliskiego i przypomnieć sobie o ważności więzi i znaczeniu miłości.

Alicja Klebba