Jak dla mnie, to nawet 7,5 gwiazdki. Bardzo wciągająca opowieść o Panu Ishidzie, jego siostrze i wszystkim, co ich otacza. Pełna była samotności i tęsknoty. Można się w niej było zanurzyć, jak w deszczu. Płynęłam razem ze snującą się historią i chciałam, żeby wciąż trwała. Piękna.

Jak dla mnie, to nawet 7,5 gwiazdki. Bardzo wciągająca opowieść o Panu Ishidzie, jego siostrze i wszystkim, co ich otacza. Pełna była samotności i tęsknoty. Można się w niej było zanurzyć, jak w deszczu. Płynęłam razem ze snującą się historią i chciałam, żeby wciąż trwała. Piękna.

Murakamiego kocham miłością dozgonną, więc czytając opis na okładce, że "Deszczowe Ptaki" przywodzą na myśl jego działa, nie mogłam po nią nie sięgnąć. U autorki widać ogromny wpływ twórczości Murakamiego, aczkolwiek mistrz jest niedościgniony - jego książki są głębsze, bardziej poetyckie, klimatyczne. Tutaj tego zabrakło. Kilku bohaterów, akcja niespieszna, prosta narracja, to na plus. Brat, po śmierci siostry, dowiaduje się o niej i o sobie samym więcej, niż wiedział za jej życia. Pomagają mu w tym osoby, które stają na jego drodze. Znów, wbrew okładce, to nie jest kryminał, szukanie mordercy jest tylko pretekstem do snucia rozważań o stracie, o tym co ważne w życiu. Książka o tym, żeby nie odkładać niczego na później, powiedzieć to, co chcemy powiedzieć, zanim będzie za późno. O tym, że ludzie odchodzą, i nie możemy na to nic poradzić. Podoba mi się postać nieżyjącej siostry, która przemyca do książki wiele "złotych myśli". Jak na debiut, książka jest zaskakująco dobra, widać, że autorka przemyślała fabułę. Szkoda, że opowieść urywa się w pewnym miejscu i właściwie nie wiemy co dalej, sporo wątków (żony biznesmena czy właścicielki hotelu) zostaje niezamkniętych. Zakładam, że to celowy zabieg, tylko nie wiem, czemu miałby służyć. Książka na tyle dobra, że sięgnę po kolejną tej autorki, "Perfekcyjny Świat Miwako Sumidy".

Murakamiego kocham miłością dozgonną, więc czytając opis na okładce, że "Deszczowe Ptaki" przywodzą na myśl jego działa, nie mogłam po nią nie sięgnąć. U autorki widać ogromny wpływ twórczości Murakamiego, aczkolwiek mistrz jest niedościgniony - jego książki są głębsze, bardziej poetyckie, klimatyczne. Tutaj tego zabrakło. Kilku bohaterów, akcja niespieszna, prosta...

Proza japońska ma w sobie to 'coś'. Niespieszna fabuła w zasadzie o niczym, przenikająca się z onirycznymi światami równoległymi, zwyczajni bohaterowie. A jednak potrafi skupić na sobie przynajmniej moją uwagę. Tak też jest z "Deszczowymi ptakami" Clarissy Goenewan. To niespieszna i pełna ciepła opowieść o relacji brata i siostry, o odkrywaniu niewidocznego, o tęsknocie i o żałobie.
A czytanie tej książki naprzemiennie z reportażem "Kwiaty w pudełku", który pokazywał Japonię nie jako poetycki i oniryczny kraj, a jako miejsce brutalnej kastowości, wynaturzeń, maczystowskiego podejścia było ciekawym, acz niezamierzonym doświadczeniem dwoistości i rozdarcia w moim podejściu do Japonii.

Proza japońska ma w sobie to 'coś'. Niespieszna fabuła w zasadzie o niczym, przenikająca się z onirycznymi światami równoległymi, zwyczajni bohaterowie. A jednak potrafi skupić na sobie przynajmniej moją uwagę. Tak też jest z "Deszczowymi ptakami" Clarissy Goenewan. To niespieszna i pełna ciepła opowieść o relacji brata i siostry, o odkrywaniu niewidocznego, o tęsknocie i...

Porównania do Murakamiego zdecydowanie nie na wyrost, bo czuć w "Deszczowych ptakach" jego ducha. Bardzo (nostalgia, deszcz, jazz). A że ja lubię jego prozę, tak i debiut Clarissy Goenawan przypadł mi do gustu, choć okazał się zupełnie czymś innym, niż na początku zakładałam.

Nie jest to bowiem żaden kryminał. Wątek morderstwa jest tylko pretekstem do zgłębienia przez bohatera pewnych tajemnic, powrotu do przeszłości, do lat dzieciństwa, do ponownego jego przeżycia. To też próba odpowiedzi na trudne i uwierające pytania, chwila refleksji nad tym, na ile i czy w ogóle znamy najbliższe nam osoby.

Bardzo mi się podobało to powolne, senne wręcz tempo tej powieści. Autorka stworzyła bardzo klimatyczną historię, w której co prawda nie dzieje się znowu zbyt wiele, ale chce się wracać do tego małego japońskiego miasteczka i towarzyszyć głównemu bohaterowi w odkrywaniu rodzinnych tajemnic. W moim odczuciu Goenawan sprawnie nakreśliła portret bohatera, któremu przyszło (po)godzić się z traumą i (na)uczyć się z nią żyć. Bardzo nostalgiczny, refleksyjny i smutny (ale piękny) obraz odchodzenia i próba pogodzenia się z utratą / śmiercią. Mnie dotknęło.

Nie jest to na pewno książka dla każdego, wielu się od niej odbije, tak myślę.

Porównania do Murakamiego zdecydowanie nie na wyrost, bo czuć w "Deszczowych ptakach" jego ducha. Bardzo (nostalgia, deszcz, jazz). A że ja lubię jego prozę, tak i debiut Clarissy Goenawan przypadł mi do gustu, choć okazał się zupełnie czymś innym, niż na początku zakładałam.

Nie jest to bowiem żaden kryminał. Wątek morderstwa jest tylko pretekstem do zgłębienia przez...

Sięgnęłam po nią po tym, jak zachwycił mnie "Perfekcyjny świat Miwako Sumidy". W tej książce trochę dla mnie zabrakło klimatu tamtej i czuć trochę, że to debiut. Niemniej, to wciąż jest bardzo dobra książka. Połączenie literatury pięknej z wątkiem kryminalnym, to najlepsze, co może być. Szczególnie, kiedy wątki tak ładnie się na koniec splatają.
Ta lektura tylko upewniła mnie w tym, że Clarissa Goenawan jest autorką, która powinna trafić do grona moich ulubieńców i nie mogę się już doczekać jej kolejnych książek!

Sięgnęłam po nią po tym, jak zachwycił mnie "Perfekcyjny świat Miwako Sumidy". W tej książce trochę dla mnie zabrakło klimatu tamtej i czuć trochę, że to debiut. Niemniej, to wciąż jest bardzo dobra książka. Połączenie literatury pięknej z wątkiem kryminalnym, to najlepsze, co może być. Szczególnie, kiedy wątki tak ładnie się na koniec splatają.
Ta lektura tylko upewniła...

A mnie się podobała! Zgadza się, że tłumaczenie trochę kuleje, ale jako całość nie jest źle.
Klimat książki utrzymany jest w konwencji powieści obyczajowej z elementami kryminału, czy raczej zagadki kryminalnej, trochę mamy tu romansu i psychologicznych przemyśleń głównego bohatera.
Autorka odrobinę pogubiła się, gdyż brak jest rozwiązania tajemnicy, która jest głównym tłem całej opowieści. Natomiast pozostałe elementy, narastające momentami napięcie, specyficzny nastrój charakteryzujący japońską powieść, nawarstwiające się pytania dają pewne poczucie spełnienia. Silny wątek rodzinny, nietypowe relacje między rodzeństwem, akceptacja niecodziennych zachowań powodują mocne poruszenie w czytelniku.
Polecam.

A mnie się podobała! Zgadza się, że tłumaczenie trochę kuleje, ale jako całość nie jest źle.
Klimat książki utrzymany jest w konwencji powieści obyczajowej z elementami kryminału, czy raczej zagadki kryminalnej, trochę mamy tu romansu i psychologicznych przemyśleń głównego bohatera.
Autorka odrobinę pogubiła się, gdyż brak jest rozwiązania tajemnicy, która jest głównym...

Jedno słowo - nuda

Jedno słowo - nuda

Nastrojowa opowieść o życiu, szukaniu prawdy.
Pokazuje, że każdy ma swoje tajemnice i że można żyć pełnią życia, gdy się tego chce, gdy samemu stworzy się warunki do szczęścia.

Nastrojowa opowieść o życiu, szukaniu prawdy.
Pokazuje, że każdy ma swoje tajemnice i że można żyć pełnią życia, gdy się tego chce, gdy samemu stworzy się warunki do szczęścia.

Japoński kryminał z nutą miłości oraz magii, bardzo wolno się rozkręca i nie ma tutaj rozlewu krwi dzięki temu czyta się to niezwykle . Polecam każdemu kto szuka czegoś innego niż typowe kryminały

Japoński kryminał z nutą miłości oraz magii, bardzo wolno się rozkręca i nie ma tutaj rozlewu krwi dzięki temu czyta się to niezwykle . Polecam każdemu kto szuka czegoś innego niż typowe kryminały

Niez

Niez