W moim przypadku z czytaniem to jest tak, że ja lubię jak wszystko w książce jest realne, przedstawione w taki sposób, że nie muszę patrzeć w kartkę z rozdziawioną gębą i zastanawiać się co autorowi strzeliło do głowy, aby wymyślić taki przebieg akcji. Takie wrażenie jeszcze bardziej potęguje się przy lekturach kryminałów, thrillerów. Ważny dla mnie jest sposób opisywania pracy policji, przeprowadzania przez nich akcji, rozwiązywania spraw. Nie lubię w tym temacie lipy, udawania, że autor cos tam wie. Uważam, że są dwa rozwiązania: albo pisarz wie i przygotował się do napisania swojej książki, albo nie ma pojęcia i wymyśla bajki dla grzecznych dziewczynek.

Z Krzysztofem A. Zajasem spotykałem się przy okazji każdej jego książki. Wiem, że popełnił kilka thrillerów i powieść grozy. Gdybym miał zastanawiać się, w którym z tych gatunków wyszło mu lepiej, rzekłbym, że chyba jednak najbardziej podszedł mi Oszpicyn. W gatunku literackim jakim jest horror można popuścić wodze fantazji i wtedy czytelnikowi aż tak bardzo to nie wadzi (przynajmniej nie powinno). Oczywiście, w horrorze też trzeba zachować odpowiedni poziom bajdurzenia, aby nie wyszła niechcący z tego smutna komedia.

Zajas w Wiatrakach podejmuje się opisania spraw ważnych, powiedziałbym nawet bardzo ważnych. Jednak robi to w taki sposób, że te bardzo ważne tematy, podane w lekko komediowej i podszytej bajdurzeniem otoczce, stają się w moim przekonaniu błahe. W takim przypadku czytelnik nawet chyba nie próbuje się zastanawiać nad rozterkami moralnymi bohaterów, choć te z założenia mają nim właściwie wstrząsnąć. Bo one są takie trochę ukazane w krzywym zwierciadle i przechodzi się nad nimi do porządku dziennego. Spowodowane jest to także tym, że właściwie sam protagonista się nimi nie przejmuje, gdyż większość czasu zastanawia się czy na skutek odniesionych ran powinien umrzeć już, czy zbić jeszcze kilka osób i dopiero wtedy zacząć powoli myśleć o odchodzeniu z tego padłu łez.

Niestety, pomimo że Wiatraki czyta się dobrze, lekkość jaką Zajas nadaje swoi tekstom, nie rekompensuje tego, że swoimi pomysłami, lub brakiem wiedzy psuje to, co misternie próbował utkać i podać czytelnikowi na tych kilkuset stronach. W dzisiejszych czasach właściwie ciężko jest się tłumaczyć brakiem wiedzy, jest ona szeroko dostępna w Internecie. A czego znaleźć nie można, należy skonsultować, o ile chce się być autorem poważnym. Nie chcę wskazywać konkretnych przypadków z fabuły, od których szczypią oczy. Autor zapewne sam wie, co tam udało mu się wspaniale schrzanić. Musiałbym też wprowadzać do tekstu spoilery, a to samej opinii dobrze nie wróży.

Ciężko jest mi powiedzieć czy jeszcze sięgnę po dalsze tomy przygód Bałysia i Krzyckiego. Terminatora właściwie mogę obejrzeć na szklanym ekranie, więc nie muszę szukać jego kopii na stronach książek. Zdaje sobie sprawę, że taki styl Zajas sobie stworzył, i obmyślił, że w najlepszy sposób będzie bawił on czytelników. Przeglądając opinie o Wiatrakach, widzę, że właściwie spełnia się on w jak najlepszym razie, jednak niestety mnie nie bawi. (o ile thriller w swoim założeniu ma bawić?)

Ocena: 3+/6

W moim przypadku z czytaniem to jest tak, że ja lubię jak wszystko w książce jest realne, przedstawione w taki sposób, że nie muszę patrzeć w kartkę z rozdziawioną gębą i zastanawiać się co autorowi strzeliło do głowy, aby wymyślić taki przebieg akcji. Takie wrażenie jeszcze bardziej potęguje się przy lekturach kryminałów, thrillerów. Ważny dla mnie jest sposób opisywania...