W „Zagubionym życiu” spotykamy bohaterów naszej codzienności, obecnego świata, na który autor patrzy głębiej, jakby chcąc zasygnalizować ważne sprawy, ale niekoniecznie dopowiadając wszystko do końca.
Obok głównej postaci - dobiegającej do pięćdziesiątki Jolanty - której życie jest wyjątkowo zagmatwane, pojawiają się m.in. uwikłane w przeróżne afery, oszustwa bądź nielegalny handel osoby. Takie typy bohaterów kojarzą mi się z uczestnikami popularnych ostatnio programów telewizyjnych, jak: „Ukryta prawda”, „Dlaczego ja?”, „Trudne sprawy” itp. Wydawałoby się, że są oni niewiarygodni, a jednak są prawdziwi. Tacy ludzie rzeczywiście żyją obok nas. Wielu jest też w naszej rzeczywistości bezwzględnych dziennikarzy podobnych do Adrianny, biznesmenów w stylu Szymona, wiele wiejskich dziewcząt żyjących w swoim psychotycznym świecie - jak występująca w powieści Jadźka. To wszystko bohaterowie naszej teraźniejszości.

Również obok nas zdarzają się sytuacje lub relacje międzyludzkie jak te, które są opisane w książce. W niejednym małżeństwie z długim stażem ludzie nagle zauważają, że osoba, z którą żyli do tej pory, jest kimś zupełnie innym. Często też bywa tak, że małżonkowie tworzą bliskie związki bez psychicznej więzi, bez wzajemnego zaufania i ciągną je latami, a potem dziwią się albo użalają nad sobą, że im się nie udało, mając pretensje do innych.

Główna bohaterka Jolanta wydaje się być osobą niedojrzałą emocjonalnie, jakby zatrzymała się gdzieś w pół drogi, wręcz w wieku nastolatki, i nigdy nie odnalazła swojej tożsamości. Ona nie chodzi twardo po ziemi. Stara się sprostać oczekiwaniom otoczenia, ale pomimo wysiłków nie jest szczęśliwa. Nie rozumie, że nie tędy droga i bardzo cierpi. Jej trudności z nawiązywaniem zdrowych relacji z innymi ludźmi są poważnie zaburzone i pociągają za sobą groźne skutki. Ona nawet nie potrafi odnaleźć się w przyjaźni, a co dopiero w pierwszym, a potem drugim małżeństwie… Jej kontakt z synem również pozostawia wiele do życzenia.

Jestem pełna podziwu dla autora, który jest doskonałym obserwatorem otaczającego świata, ludzi pogubionych, zaplątanych, sparaliżowanych trudnym, niespokojnym dzieciństwem. Ludzi, którzy w sposób czasem denerwujący dla otoczenia zawierają zbyt szybkie przyjaźnie, nie potrafią zachować bezpiecznej dla siebie granicy w kontaktach międzyludzkich. Ale tacy ludzi chodzą po ziemi. Takich ludzi jest mnóstwo! Mnóstwo jest kobiet, które szybko, zdecydowanie za szybko! zbliżają się do mężczyzn, ale też mężczyzn, którzy nie radzą sobie w rolach odpowiedzialnych partnerów.

Język, jakim autor operuje jest bardzo bogaty. W tej bogatości pojawia się nawet język sztuczny albo język jak z baśni – np. w scenie oświadczyn (jakby królewicz oficjalnie pytał królewnę, czy zostanie jego żoną). W każdej sytuacji, którą autor opisuje, wyczuwa się łatwość korzystania przez niego z olbrzymiego zasobu słów, ale też ze znajomości psychiki ludzkiej, przede wszystkim psychiki kobiecej:

„Kiedy przypominam sobie, że Mateusza nie ma, to mam wrażenie, jakby coś mnie omijało. Coś bardzo ważnego. Nie widzę, jak dorastają jego dzieci, nie widzę jego uśmiechu. Całe życie usiłuję przebaczyć temu, kto to zrobił. Modlę się, abym mogła zapytać oprawców: „Dlaczego właśnie on?”. Nie zabili tylko jego, zabili również nas. Jesteśmy martwi. Wraz z odejściem dziecka, odchodzi cząstka rodziców. Jesteśmy połączeni tajemniczymi więzami, których nie sposób rozdzielić. Każda matka tak czuje, nawet ta, która zabija własne dziecko. Wie pani, długo czułam się tak, jakbym dokonała aborcji. Ktoś przerzucił na mnie winę, nie zadając pytania, czy jestem gotowa ją przyjąć. A nie jestem”.

Autor pisze z pozycji doświadczonego psychologa, terapeuty, spowiednika-staruszka, który wysłuchał w swoim życiu wielu traumatycznych historii. Wchodzi w ludzką psychikę bardzo głęboko, czego dowodem jest to, że opisuje infantylność, naiwność wielu bohaterów, którzy w tak dużym nagromadzeniu mogą być czasami dla czytelnika, który nie dostrzega „drugiego dna”, denerwujący i drażniący. Ta mnogość może irytować, ale wg mnie to przemyślany zabieg ukazujący złożoność i poplątanie świata, w jakim żyjemy. Świata, w którym wiele osób gubi swoje życie…

Wyczuwa się, że autor potrafi opisać właściwie wszystko. Doskonale radzi sobie z opisem myśli, uczuć, zwłaszcza trudnych uczuć, wątpliwości, sylwetek ludzi, zdarzeń oraz miejsc. Z łatwością wchodzi w świat takich instytucji, jak: szpital, komisariat policji, sąd, biuro detektywistyczne, studio telewizyjne, jak również urokliwa wieś, do której pojechała Jolanta.

Słowa płyną z zauważalną lekkością. Powieść zaskakuje fabułą, w którą wpleciony jest również wątek kryminalny.
Wiele w powieści głębokich myśli o życiu, przemijaniu, śmierci, o chorobach, o wewnętrznej walce z trudnościami… „Zagubione życie” to powieść o życiu każdego z nas. Według mnie zdecydowanie wpisuje się w nurt literatury kobiecej. Warto zagłębić się w świat tej powieści i spróbować odczytać z niej to, co przez autora zostało w niej ukryte.

W „Zagubionym życiu” spotykamy bohaterów naszej codzienności, obecnego świata, na który autor patrzy głębiej, jakby chcąc zasygnalizować ważne sprawy, ale niekoniecznie dopowiadając wszystko do końca.
Obok głównej postaci - dobiegającej do pięćdziesiątki Jolanty - której życie jest wyjątkowo zagmatwane, pojawiają się m.in. uwikłane w przeróżne afery, oszustwa bądź...