Bardzo wciągająca książka chociaż czasem też irytująca. Historia Jolanty, która ma wszystko - drugiego męża, wspaniałego syna, przyjaciółkę, piękny dom. Podniosła się po dawnej tragedii kiedy jej pierwszy mąż zaginął. Wydaje się szczęśliwa.
Z dnia na dzień okazuje się, że nic nie jest takie rozowe jakie się na początku wydawało. Każda z bliskich osób okazuje się kimś innym.
Nie do zniesienia jest natomiast wscibska dziennikarka.
Czytałam w sumie kilka godzin, bo nie mogłam się doczekać końca historii. Polecam 😊

Bardzo wciągająca książka chociaż czasem też irytująca. Historia Jolanty, która ma wszystko - drugiego męża, wspaniałego syna, przyjaciółkę, piękny dom. Podniosła się po dawnej tragedii kiedy jej pierwszy mąż zaginął. Wydaje się szczęśliwa.
Z dnia na dzień okazuje się, że nic nie jest takie rozowe jakie się na początku wydawało. Każda z bliskich osób okazuje się kimś...

Historia od której nie można się oderwać. Jolanta ma bogatego męża, przyjaciółkę, syna na studiach, nie musi pracować. W jednym dniu wszystko się wali. Zaginiony przed 15. laty pierwszy mąż Jolanty prawdopodobnie żyje. Obecny mąż ma kochankę. A potem jeszcze okazuje się, że mąż i jej przyjaciółka robią ciemne interesy. Jakie? Musisz przeczytać. Jola zostaje oskarżona przez ludzi o współudział. Ale poznaje cudownych ludzi...

Historia od której nie można się oderwać. Jolanta ma bogatego męża, przyjaciółkę, syna na studiach, nie musi pracować. W jednym dniu wszystko się wali. Zaginiony przed 15. laty pierwszy mąż Jolanty prawdopodobnie żyje. Obecny mąż ma kochankę. A potem jeszcze okazuje się, że mąż i jej przyjaciółka robią ciemne interesy. Jakie? Musisz przeczytać. Jola zostaje oskarżona przez...

Powieść bardzo intrygująca i bynajmniej nie ckliwa.
Szczerze mówiąc jestem już znużona czytaniem historii miłosnych, w których bohaterowie poza wzajemnymi uczuciami nie mają żadnych innych problemów, dlatego z ulgą powitałam książkę opisującą prawdziwe i odarte ze złudzeń życie.
Zagubione życie dostarcza naprawdę wielu emocji, lecz podobnie jak w Błękitnej wdowie wątków tematycznych jest tutaj co najmniej na dwa opasłe tomy, a bohaterowie są nieźle sponiewierani przez los. Cóż takie życie. Jeden ma szczęście, inny ma pecha. Ważne, żeby później wstać z kolan tak jak to robi główna bohaterka.
Polecam!

Powieść bardzo intrygująca i bynajmniej nie ckliwa.
Szczerze mówiąc jestem już znużona czytaniem historii miłosnych, w których bohaterowie poza wzajemnymi uczuciami nie mają żadnych innych problemów, dlatego z ulgą powitałam książkę opisującą prawdziwe i odarte ze złudzeń życie.
Zagubione życie dostarcza naprawdę wielu emocji, lecz podobnie jak w Błękitnej wdowie wątków...

W książkach Piotra lubię starsze panie. Bije z nich ciepło, mądrość i mają serce na dłoni. Babcia Karolina jest moją ulubienicą w "Zagubionym życiu". ❤

Pokrętne ludzkie losy, kryminalne elementy, miłość wbrew "zgodności metryk", choroba i Cezar z Kicią, czyli jak pies z kotką w jednym stali domku.

Polecam "Zagubione życie" w upalne dni i nie tylko, chociaż nadal jest mi bliższa "Trzy razy miłość".

W książkach Piotra lubię starsze panie. Bije z nich ciepło, mądrość i mają serce na dłoni. Babcia Karolina jest moją ulubienicą w "Zagubionym życiu". ❤

Pokrętne ludzkie losy, kryminalne elementy, miłość wbrew "zgodności metryk", choroba i Cezar z Kicią, czyli jak pies z kotką w jednym stali domku.

Polecam "Zagubione życie" w upalne dni i nie tylko, chociaż nadal jest mi...

"Ważne są marzenia. Jeżeli bardzo mocno w coś wierzymy, zaciskamy kciuki i powtarzamy:" To się spełni", wówczas los będzie nam sprzyjał." Los bywa przewrotny, zadaje nam ciosy ze stron z których najmniej się ich spodziewamy. Jolanta wiedzie spokojne życie u boku Szymona. Poukładała sobie swój świat po zaginięciu pierwszego męża i wydawać by się mogło, że jej życie to sielanka. Do czasu... Przez przypadek kobieta dowiaduje się o zdradzie męża i jej świat się rozpada. Zdrada to jednak dopiero początek niespodzianek które funduje jej los. Prawda i wszystkie tajemnice dopiero wychodzą na jaw a kobieta musi zacząć żyć od nowa. W międzyczasie na jej drodze pojawia się o kilka lat młodszy Jakub. Czy Jolanta poskłada swój świat i nauczy się marzyć? Jakie znaczenie będzie miał w jej życiu Jakub? Piotr Podgórski w książce "Zagubione życie" pokazuje, że nie uda się uciec od tego co było. Nie ze wszystkim można sobie poradzić pomimo upływu lat. Do tego życie robi nam niespodzianki na które nie jesteśmy gotowi. Nasze życie nie zawsze jest idealne a rodzina i przyjaciele są kimś innym niż myślimy. Książka wciąga od pierwszych stron a czytelnik zapomina o wszystkim wokół.

"Ważne są marzenia. Jeżeli bardzo mocno w coś wierzymy, zaciskamy kciuki i powtarzamy:" To się spełni", wówczas los będzie nam sprzyjał." Los bywa przewrotny, zadaje nam ciosy ze stron z których najmniej się ich spodziewamy. Jolanta wiedzie spokojne życie u boku Szymona. Poukładała sobie swój świat po zaginięciu pierwszego męża i wydawać by się mogło, że jej życie to...

Skończyłam już 3 książkę autora.Trochę zaskoczył mnie ale "mile" bo jeżeli w książkach jest akcja ,która nabiera tempa,cały czas człowiek nie wie co za chwilkę "wyskoczy" to świadczy o dobrze pomyślanej intrydze.Trochę szkoda mi było Joli bo w pewnym momencie jej życie się "przewracało" jak talia kart. Przykre tym bardziej ,że mogła zupełnie zagubić się (trafny tytuł),kto przyjaciel a kto wróg.Zawód na osobach ,które powinny ją wspierać ,najbliżsi,a jak się przekonała okazały się one zupełnie innymi osobami.Już trochę przyzwyczaiłam się ,że w książkach Piotra są wątki kryminalne.W każdym razie ciesze się ,że "trafiłam" na Piotra i historie ,którymi mnie zainteresował. Pozostała mi jeszcze "Anathema" do przeczytania....

Skończyłam już 3 książkę autora.Trochę zaskoczył mnie ale "mile" bo jeżeli w książkach jest akcja ,która nabiera tempa,cały czas człowiek nie wie co za chwilkę "wyskoczy" to świadczy o dobrze pomyślanej intrydze.Trochę szkoda mi było Joli bo w pewnym momencie jej życie się "przewracało" jak talia kart. Przykre tym bardziej ,że mogła zupełnie zagubić się (trafny...

Zawsze gdy wypożyczam książki na ogół sugeruję się ich tytułami. W przypadku tej powieści wybierałam w ciemno i jak się potem okazało to był dobry wybór. Nie będę ukrywała, że nie jestem fanką polskich książek jednak ta przypadła mi do gustu. Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Podobała mi się tematyka tej książki i sądzę, że powinno być coraz więcej książek podejmujących taki temat. Jest to moja 1 powieść autora, ale sądząc po tej, którą przeczytałam (a było to dosyć dawno) ośmielam się twierdzić, że sięgnę po następną. Polecam dla tych, którzy lubią takiego typu tematykę.

Zawsze gdy wypożyczam książki na ogół sugeruję się ich tytułami. W przypadku tej powieści wybierałam w ciemno i jak się potem okazało to był dobry wybór. Nie będę ukrywała, że nie jestem fanką polskich książek jednak ta przypadła mi do gustu. Książkę czyta się lekko i przyjemnie. Podobała mi się tematyka tej książki i sądzę, że powinno być coraz więcej książek podejmujących...

Mimo sympatii, którą mam do autora za ciekawe opinie na LC, niestety nie dołączę do czytelników, którym ta książka się podobała.
Początek bardzo obiecujący potem zaczęło być coraz gorzej.
Na głowę bohaterki w krótkim czasie spada tyle nieszczęść i tragedii, że autor mógłby nimi obdarować kilka postaci. Otaczają ją sami źli ludzie począwszy od najlepszej przyjaciółki,syna i męża na dziennikarce kończąc. Wszyscy ją okłamują a ona mimo że ma już 47 lat nie potrafi oddzielić prawdy od kłamstwa.
Nie potrafiłam jej współczuć, bo sama nie wiedziała czego chce.
Strasznie denerwowały mnie niektóre sytuacje opisane przez autora. Np. kobieta wysiada z pociągu relacji Kraków-Warszawa idzie przez chwile przez tory i popełnia samobójstwo....tylko że jej zwłoki zostają odnalezione pod Katowicami a to jakoś nie po drodze. Albo ...stara kobieta lat 70(jak pisze autor) i jej
mąż są ze sobą po ślubie już 60 lat....
Dużo w tej powieści nieprawdopodobnych sytuacji, które po prostu nie mogły się wydarzyć, dialogi pozostawiają dużo do życzenia a cała powieść przypomina raczej brazylijska telenowelę niz powieśc obyczajaową.
Ale zwolenniczkom takiej literatury powinna się podobać.

Mimo sympatii, którą mam do autora za ciekawe opinie na LC, niestety nie dołączę do czytelników, którym ta książka się podobała.
Początek bardzo obiecujący potem zaczęło być coraz gorzej.
Na głowę bohaterki w krótkim czasie spada tyle nieszczęść i tragedii, że autor mógłby nimi obdarować kilka postaci. Otaczają ją sami źli ludzie począwszy od najlepszej przyjaciółki,syna i...

Na pozytywne słowa o twórczości Piotra Podgórskiego trafiłam już jakiś czas temu za sprawą mojej ukochanej Anetki i pewnie szybciej bym zapoznała się z tą pozycją gdyby książka „Zagubione życie” została wydana w ebooku. Niestety nie jest, więc i musiała przyjść na nią odpowiednia chwila mojej synchronizacji z biblioteką.

Przyznam się szczerze, że patrząc na tytuł powieści nie wiedziałam czego się spodziewać, nie znam wszak poprzedniej książki Piotra Podgórskiego. Początek wydawał się taki zwykły, drugi mąż, zdrada, kobieta żyjąca w złotej klatce z przyjaciółką u boku, która z dużą wprawą nią manipuluje. I tyle ze złudnej przewidywalności, później lawinowo następuje szybki zwrot akcji. Wszystko jest mega przemyślane, bardzo dopracowane, dialogi są bardzo trafne i masz wrażenie, że książka ma nam przekazać coś bardzo wartościowego. Wielkie chapeau bas dla autora, że powieść od początku do ostatniej strony prowadzona jest rewelacyjnie. Bohaterowie wykreowani są tak, że wywołują całą paletę odczuć i emocji.

Powieść ta ma głębszy przekaz i daje czytelnikowi do myślenia. Pozwala zagłębić się w siebie i zastanowić się nad swoim życiem, czy aby na pewno nie jest ono zagubione, czy nie chowam głowy w piasek i nie użalam się nad sobą… a wystarczy spalić tę linę, który nas trzyma od lat, zaryzykować, bo ...

„Nie wolno narzekać, że wiatr wieje w oczy, ale trzeba nałoży różowe okulary, aby piasek do nich nie wpadł."

Na pozytywne słowa o twórczości Piotra Podgórskiego trafiłam już jakiś czas temu za sprawą mojej ukochanej Anetki i pewnie szybciej bym zapoznała się z tą pozycją gdyby książka „Zagubione życie” została wydana w ebooku. Niestety nie jest, więc i musiała przyjść na nią odpowiednia chwila mojej synchronizacji z biblioteką.

Przyznam się szczerze, że patrząc na tytuł powieści...

Jest to książka która przede wszystkim '' cierpi '' na przesyt . Przesyt postaci, przesyt wydarzeń, przesyt domorosłej psychologii, przesyt dziwnych wypadków i nieszczęść zdarzających się jednej osobie . A już po wypadku Jolanty, autor poleciał całkowicie '' po bandzie '' i to z prędkością kolejki górskiej z wesołego miasteczka . Niestety nie podzielam pozytywnych opinii na temat tej lektury, a już na pewno nie podzielam zdania iż autor zna się na kobietach, wręcz odwrotnie .

Postacie kobiece które stworzył i słowa przez nie wypowiadane pozwalają mi stwierdzić iż autor albo na kobietach nie zna się ani trochę, albo w jego życiu występują tylko mniej lub bardziej niezrównoważone kobiety . Zresztą próbowałam znaleźć w internecie jakieś informację na temat autora . Jak się okazało bardzo to tajemnicza postać, gdyż jedyna pewna o nim informacja to '' brak danych ''.

Ale wracajmy do kobiet, postaci wykreowanych przez pana Podgórskiego. Weźmy Jolantę, główna bohaterka, kobieta, co tu dużo mówić, już nie w wieku nastoletnim, w posiadaniu męża i dorosłego samodzielnego syna . Jola ma też pewien bagaż złych doświadczeń, zaginięcie pierwszego męża .
I ta oto kobieta, lat 47, kiedy znowu świat zaczyna jej się walić na głowę, wypowiada zdanie :

'' Tym razem szybko się nie poddam. Mam chodzić w jakichś szmatach ? Nigdy!- Uniosła się. - Wiele zniosę, ale nie to. Jestem kobietą i niezależnie od okoliczności, zawsze muszę czuć się piękna. ''

Panie autorze, mam już swoje lata, sporo już za mną przeczytanej literatury, tudzież, sporo kobiecych znajomości i przyjaźni , z różnych, że tak to nazwę poziomów, by nie powiedzieć sfer. Poziomów wiekowych, zawodowych i światopoglądowych . Znam świetną dziewczynę pracującą tymczasowo (jak sama zaznacza) na kasie w markecie. Znam stateczną polonistkę która prowadzi swój niewielki antykwariat .Znam ekstrawagancką i dobrze sytuowaną panią mecenas z renomowanej kancelarii adwokackiej i sporo innych kobiet i niech mi pan wierzy, żadna z nich nie wypowiedziałaby podobnego zdania . Nawet gdyby(w co też wątpię) coś takiego zostało pomyślane przez którąś z nich, nigdy nie zostałoby wypowiedziane głośno. A już na pewno nie w sytuacji w jakiej czyni to Jolanta i nie do osoby, do której to czyni . Zresztą Jolanta w ogóle według mojej oceny zachowuje się dziwnie. Do faceta z którym raz rozmawiała niesie na przechowanie kota i mówi do niego KUBUNIU (do faceta, nie do kota) . Facet mieszkający po sąsiedzku, ale zupełnie jej nie znany, w dodatku dziesięć lat młodszy . Serio ? To kobiety w wieku 47 lat są takie irytująco naiwne ? Albo inne '' dziwne '' kobiety stworzone przez pana Podgórskiego jak ekscentryczna dziennikarka '' pożerająca męskie ofiary '' , czy zbzikowana Jadźka, która zupełnie nie wiem po co została wprowadzona do tej historii . Ale o nich już mi się nie chce pisać . Podsumujmy, jako że widzę że takie pisanie się niektórym czytelniczkom podoba więc czytajcie i wy, może i wam się spodoba, ja jednak chyba panu Podgórskiemu już podziękuję .

Jest to książka która przede wszystkim '' cierpi '' na przesyt . Przesyt postaci, przesyt wydarzeń, przesyt domorosłej psychologii, przesyt dziwnych wypadków i nieszczęść zdarzających się jednej osobie . A już po wypadku Jolanty, autor poleciał całkowicie '' po bandzie '' i to z prędkością kolejki górskiej z wesołego miasteczka . Niestety nie podzielam pozytywnych opinii na...