Zarys fabularny nie należy do skomplikowanych, jednak za sprawą osadzenia opowieści w realiach osiemnastego wieku, książka wyróżnia się nietuzinkowością. Surowe okoliczności, zbrodnie mrożące krew w żyłach i zastraszeni mieszkańcy – którzy z jednej strony chcą złapać sprawcę, ale z drugiej patrzą na całokształt trzeźwym okiem – nadają powieści osobliwy czar, pozwalający czytelnikowi na zatopienie się w historii.

Tuż obok nietuzinkowego pomysłu stoi oryginalny styl. Krystian Janik posługuje się staropolskim językiem, co jest niebanalne, natomiast w przypadku dialogów – groteskowe. Czytelnik niejednokrotnie uśmiechnie się pod nosem, czytając pewne fragmenty, które winny mrozić krew w żyłach, a nie śmieszyć. Wprowadzenie wielu archaizmów odbija się echem na tempie czytania – jest znacznie spowolnione. Język powieści wymaga od odbiorcy skupienia i sporych pokładów cierpliwości. Nie ma jednak tego złego, co by na dobre nie wyszło, bowiem dzięki rzadko spotykanemu stylowi, czytelnik może poczuć nadzwyczajny klimat nadany powieści. Twórca wydaje się bardzo konsekwentny w oddawaniu ducha dawnych lat, co prowadzi do konkluzji, że rozmyślnie wszystko zaplanował. Dość ciekawym posunięciem jest wprowadzenie do tekstu łacińskich powiedzeń, które każdorazowo zostają przetłumaczone w przypisach.

Kreacja bohaterów nie pozostawia wiele do życzenia – są to mocne i wyróżniające się charaktery, które kierowane narzuconymi rolami, rzadko kiedy z nich wychodzą. Dokładnie zarysowane tło społeczne stanowi dla nich idealną scenerię -bezbłędnie się na niej poruszają i nie brak im starodawnego wydźwięku. Wrzucone w osobliwy czas i miejsce akcji, idealnie się w nie wtapiają, jednak tchną trójwymiarowością z nutą powagi i dostojeństwa.

Niepodważalnym fundamentem i zarazem jednym z mocniejszych punktów powieści staje się wątek kryminalny. Dość szczegółowe opisy zbrodni oddziałują na wyobraźnię czytelnika, przez co nie trudno je zwizualizować. Kolejnym atutem książki, o którym warto wspomnieć, jest umieszczona na kartach powieści legenda o tarnowskich tunelach. Czy one rzeczywiście istnieją, a jeśli tak, to dokąd prowadzą?

Powieść pomimo sporych plusów, posiada skazę w postaci dość mozolnego rozwoju akcji. Czytelnik może odnieść wrażenie, że autor zanadto skupił się na obszernych opisach, (które notabene tworzą długie zdania i czasami tchną marazmem) i zapomniał o pchnięciu fabuły w odpowiednim dla niej kierunku.

Krystian Janik utrzymuje nastrój osiemnastego wieku, nie tylko za pomocą kreacji języka, ale także dokładności w kwestii ubiorów czy dekoracji wnętrz. Choć język powieści potrafi męczyć, tak sumarycznie stanowi niebanalną odskocznię od podobnych gatunkowo powieści.

Zarys fabularny nie należy do skomplikowanych, jednak za sprawą osadzenia opowieści w realiach osiemnastego wieku, książka wyróżnia się nietuzinkowością. Surowe okoliczności, zbrodnie mrożące krew w żyłach i zastraszeni mieszkańcy – którzy z jednej strony chcą złapać sprawcę, ale z drugiej patrzą na całokształt trzeźwym okiem – nadają powieści osobliwy czar, pozwalający...