Kurczę czekałam aż się rozwinie akcja...trudno się odnaleźć powieść nie dla mnie kupiłam skuszona promocją....

Kurczę czekałam aż się rozwinie akcja...trudno się odnaleźć powieść nie dla mnie kupiłam skuszona promocją....

Książka Szymon Słomczyńskiego jest debiutem powieściowym poety. To, co udało się w jego trzech niezwykłych tomikach poetyckich, nie udało w powieści. Bohater Damian miota się od jednej skrajności do drugiej. Powieść nie ma żadnego punktu zwrotnego, nie ma akcji, nie ma zadzierzgnięcia żadnej intrygi. Towarzyszą temu pseudointelektualne dialogi. To koncept gadających głów, z którego nic nie wynika. Nie wydaje mi się, żeby ktokolwiek chciał wydać tego drugą część. Niestety, nieudana powieść.

Książka Szymon Słomczyńskiego jest debiutem powieściowym poety. To, co udało się w jego trzech niezwykłych tomikach poetyckich, nie udało w powieści. Bohater Damian miota się od jednej skrajności do drugiej. Powieść nie ma żadnego punktu zwrotnego, nie ma akcji, nie ma zadzierzgnięcia żadnej intrygi. Towarzyszą temu pseudointelektualne dialogi. To koncept gadających głów, z...

To książka, która ma cechy osobowościowe. Jest jak spotkanie z obcym człowiekiem, który chce nam opowiedzieć swoją zagmatwaną historię. Spotykamy się na pogrzebie cioci Wandy. Z początku mam problem z odróżnieniem kto jest kim w rodzinie Łąckich i jakie relacje łączą poszczególnych jej członków. Daniel, Marek, Basia, Jerzy, Beata, Henryk, Olśniewscy, Irena. Do tego dochodzą retrospekcje: Ola, Paweł, Nadzieja, Marysia Kinczyk. To wszystko przytłacza, trochę zniechęca, ale nieznajomy ciągnie dalej swoją opowieść. Wątki stają się coraz bardziej intrygujące, wciągające. Nieznajomy ma na imię Damian i coraz bardziej uzależnia mnie od swojej opowieści. W końcu nie mogę już oderwać się od jego historii, łapczywie żądając dalszego odkrywania kolejnych kart z rodzinnych sekretów. Dlaczego to wszystko jest tak skomplikowane, aż niewiarygodnie pogmatwane? Ale wierzę Damianowi, bo choć nie budzi on mojej sympatii, a wręcz irytuje, to jednak jest postacią z krwi i kości osadzoną w naszej polskiej współczesności.
Taka jest siła tej książki, niezwykłej, bo opowiedzianej w pewnym słowotoku, natręctwie myśli, z postrzępionymi wątkami, przetykana listami i e-mailami. Niecodzienna historia rodzinna. Tragiczna w swoim wymiarze, ale przez to bardzo realistyczna. Dająca do myślenia nad konsekwencjami swoich czynów, błędów i grzechów.

To książka, która ma cechy osobowościowe. Jest jak spotkanie z obcym człowiekiem, który chce nam opowiedzieć swoją zagmatwaną historię. Spotykamy się na pogrzebie cioci Wandy. Z początku mam problem z odróżnieniem kto jest kim w rodzinie Łąckich i jakie relacje łączą poszczególnych jej członków. Daniel, Marek, Basia, Jerzy, Beata, Henryk, Olśniewscy, Irena. Do tego dochodzą...

Powieść, jak dla mnie trudna, do jednoznacznej oceny. Początkowo bardzo mnie znudziła, nie potrafiłam jakoś wbić się w akcję, mimo iż bardzo lubię czytać powieści, które toczą się w znajomych dla mnie miejscach – tym razem w Szczecinie. Mnogość bohaterów, wątków, czasów akcji tak mnie zdezorientowała, że w pewnym momencie zaczęłam się gubić w tym, kto jest kim. Do tego każdy z bohaterów jakiś taki „nieprzysiadalny”. Ciężko było emocjonalnie przywiązać się do kogokolwiek. Główna postać – Damian – irytujący do granic możliwości. Młody a taki nijaki, bez werwy, bez celu. Jak mężczyzna w kryzysie wieku.
W momencie, w którym miałam już dać sobie spokój, akcja nagle zaczęła nabierać tempa. Powoli wątki zaczęły się łączyć, odsłaniały się rodzinne sekrety, które miały niebagatelny wpływ na postawy członków rodziny Olśniewskich i Łąckich. Wreszcie zrozumiałam, co ukształtowało taką beznamiętną postawę młodego człowieka - frustracje wszystkich, którzy brali udział w jego wychowaniu.
Finał ciekawy. Sprawił, że chętnie przewertowałabym powieść od początku, by uporządkować sobie wszystkie wątki, które szczerze, czasami fragmentami opuszczałam ze znudzenia.
MIM to powieść debiutancka Szymona Słomczyńskiego. Jeżeli będą kolejne – chętnie przeczytam.

Powieść, jak dla mnie trudna, do jednoznacznej oceny. Początkowo bardzo mnie znudziła, nie potrafiłam jakoś wbić się w akcję, mimo iż bardzo lubię czytać powieści, które toczą się w znajomych dla mnie miejscach – tym razem w Szczecinie. Mnogość bohaterów, wątków, czasów akcji tak mnie zdezorientowała, że w pewnym momencie zaczęłam się gubić w tym, kto jest kim. Do tego...

Odkrywanie rodzinnych tajemnic, poszukiwanie siebie i celu w życiu. Książka dobrze napisania pod względem stylu.

Odkrywanie rodzinnych tajemnic, poszukiwanie siebie i celu w życiu. Książka dobrze napisania pod względem stylu.

To nie jest książka o łatwym dostępie, trzeba czasami przedzierać się przez gąszcz i chaszcze. Mnogość bohaterów, urywane opowieści, przechodzenie z jednej czasoprzestrzeni do drugiej to nie ułatwia odbioru. Ten chaos czasami jednak się krystalizuje, niektóre wątki tracą swoje znaczenie i są wygaszane albo urwane. Kiedy autor zaczyna skupiać się na jednym bohaterze pokazując go z bliska i wpisując go w historię rodzinną, zawęża swoją opowieść, która zaciekawia, aby w finale wręcz powalić. W moim odczuciu nie zrozumiały był wątek polityczny, który mi tylko przeszkadzał i zaciemniał obraz ważniejszej warstwy. Autor poprzez bohatera pokazuje gdzie jesteśmy obecnie jako obywatele, jako ludzie, członkowie rodzin. Jacy jesteśmy, co nami kieruje, jakich wyborów dokonujemy, czego poszukujemy i potrzebujemy, na czym nam zależy. Pokazuje jak można zasypać swoje prawdziwe ja i udawać przed samym sobą jednocześnie szukając "uśmierzaczy". Otwiera czytelnika na trudne poszukiwanie prawdy i otwieranie zamkniętych długo drzwi, pokonywanie swoich oporów, aby dotrzeć do sedna nurtujących pytań. To odkrywanie swojego życia, które było, ale jakby obok. Główny bohater to początkowo doskonały uczeń, syn, kolega, ale pewnego dnia zostawia ledwie rozpoczęte studia i rzuca się w wir nowoczesnych technologii, współtworzy portal, który też nie daje mu satysfakcji i spełnienia. Praca w telewizji to kolejny fałszywy trop, który jednak dał wyraźny sygnał, że trzeba zrobić odważny krok w swoim życiu.

Autor w swojej książce pokazuje obraz rodziny i otoczenia, czyni to w obliczu śmierci jednego z jej członków. Ta ostatnia chwila mogłaby być symbolem bliskości i współczucia, ale w tym obrazie widzimy chłód, pozory, ironię, udawanie. Główny bohater obserwuje wszystkich uważnie, przygląda się wujowi, który właśnie owdowiał, zdystansowanej, surowej matce, wiecznie roześmianemu drugiemu wujowi, znanemu dziennikarzowi i innym obecnym i nieobecnym. Po stypie odwiedza dziadka, którego na pogrzebie zabrakło, ten stary człowiek stanie się źródłem przytłaczającej wiedzy. Czy ciągnące się wątki bohaterów doprowadzą do przecięcia nabrzmiałych wrzodów, czy pozwolą na operację i zdrowienie? Tak dużo w tej książce niejednoznaczności, niepokoju, tajemnic, niedomówień, pustki, spojrzeń, myśli niedokończonych. Towarzyszą nam nietrafione wybory albo wspinanie się na szczyt za wszelką cenę, wygodnictwo, albo zapadnięcie się w sobie. Tak wiele tych póz i pozorów.

Szymon Słomczyński pokazał świadomie lub nie problem współczesnych rodzin w Polsce, kiedyś takie bliskie dzisiaj rozsypane po różnych miejscach kraju albo świata. Atomizujący system, rozluźnia, nie daje oparcia, nie można mu ufać. Kto tak na prawdę radzi sobie w dzisiejszej strukturze, czy tylko pozerzy, bezrefleksyjni i egoistyczni. Kto może stać się niezależny, nie uwikłany, działający według własnych prawd.

Sam tytuł nurtował mnie od początku, bo w książce długo nic na jego temat się nie pojawia. Okazuje się platformą telewizyjną "prawdy objawionej", odkrywającej drugie dno polityki, które tapla ludzi, wyciąga na światło dzienne nowinki o codziennych kłamstwach w państwie. Ale MIM toteż rodzaj sztuki, w której postać choć zakneblowana coś pokazuje, ale czy umiemy odczytać ten ruch? Może mimem jest też bohater, o którym nie wiadomo zbyt wiele, a może jego matka, albo wuj? Pytania można mnożyć, tak jak w książce mnożono kłamstwa.

To książka do dyskusji, może wydać się zagmatwana, ale warto dać jej szansę, przeczekać początek i połknąć haczyk.Ta książka jest gęsta od treści, postaci, współczesnych problemów i znaków zapytania. Czy warto poszukiwać prawdy, jakie drogi warto wybrać, aby być uczciwym wobec siebie, jak odnaleźć się tu i teraz, jak być samym, ale nie samotnym, spełnionym i prawdziwym. Nie była to łatwa lektura, ale wciągała, umiała przykuć moja uwagę, nie chciałam jej zostawić niedokończonej. Chyba złapałam haczyk i płynęłam z opowieścią autora, nie żałuję, choć miejscami targały mną negatywne odczucia, ale pewnie o to chodziło.

To nie jest książka o łatwym dostępie, trzeba czasami przedzierać się przez gąszcz i chaszcze. Mnogość bohaterów, urywane opowieści, przechodzenie z jednej czasoprzestrzeni do drugiej to nie ułatwia odbioru. Ten chaos czasami jednak się krystalizuje, niektóre wątki tracą swoje znaczenie i są wygaszane albo urwane. Kiedy autor zaczyna skupiać się na jednym bohaterze...

Dosyć trudno się czyta, gęsta proza, dużo bohaterów i szczegółów.
Tak naprawdę nie wiem o czym jest ta powieść. Współczesna Polska, historie i tajemnice rodzinne, które młody bohater pragnie rozwikłać. Fabuła jest ciekawa, dobrze zarysowane sylwetki bohaterów, powiązanych głównie rodzinnie. Szczecin, Kraków, Łódź, Warszawa, z jednej strony rodzina o wielkich tradycjach akademickich, z drugiej – massmedia, portal usługowy, warsztat samochodowy. Swego rodzaju klamrą są 2 pogrzeby – ciotki i dziadka głównego bohatera, który jest narratorem. W narrację są wplecione stare i nowe listy pisane między członkami rodziny. 25-letni Damian to człowiek nie budzący mojej sympatii, skupiony na sobie, nie liczący się zupełnie z uczuciami innych ludzi, także tych najbliższych. Czuje się skrzywdzony, krzywdzi najbliższych. Większość głównych bohaterów jest dosyć odpychająca.
Nie jest to lektura sprawiająca przyjemność. Czytając tę książkę tęskniłam za bardziej klarownym językiem i konstrukcją; może powinny ją czytać umysły bardziej uważne i wnikliwe. A kontekst polityczny był dla mnie zupełnie niejasny.

Dosyć trudno się czyta, gęsta proza, dużo bohaterów i szczegółów.
Tak naprawdę nie wiem o czym jest ta powieść. Współczesna Polska, historie i tajemnice rodzinne, które młody bohater pragnie rozwikłać. Fabuła jest ciekawa, dobrze zarysowane sylwetki bohaterów, powiązanych głównie rodzinnie. Szczecin, Kraków, Łódź, Warszawa, z jednej strony rodzina o wielkich tradycjach...

Wiele razy czytałam takie książki, sprawna, dobrze napisana i nic ale to nic mnie nie obchodzi.

Wiele razy czytałam takie książki, sprawna, dobrze napisana i nic ale to nic mnie nie obchodzi.

Do setnej strony całkiem przyzwoite czytadło. W połowie już wysiadłem. Nudne to, w dodatku do bólu stereotypowe. Nawet nie pokusiłem się o przeczytanie ostatnich stron, zupełnie nie interesowały mnie losy tych miałkich bohaterów.
Powieściowy zawód roku. Wstyd, Panie Słomczyński!

Do setnej strony całkiem przyzwoite czytadło. W połowie już wysiadłem. Nudne to, w dodatku do bólu stereotypowe. Nawet nie pokusiłem się o przeczytanie ostatnich stron, zupełnie nie interesowały mnie losy tych miałkich bohaterów.
Powieściowy zawód roku. Wstyd, Panie Słomczyński!

Książka warta uwagi. Taki "obraz pokolenia" i obraz współczesnej Polski. Ciekawy debiut, myślę, że to będzie dobry autor, o ile nie obniży lotów. Oficjalna recenzja portalu to jakaś słabizna, ale każdy ma prawo do własnego zdania. Ja się z tą opinią nie zgadzam. Narracja niekiedy chaotyczna, ale dobrze się czyta. Osiem gwiazdek na zachętę :)

Książka warta uwagi. Taki "obraz pokolenia" i obraz współczesnej Polski. Ciekawy debiut, myślę, że to będzie dobry autor, o ile nie obniży lotów. Oficjalna recenzja portalu to jakaś słabizna, ale każdy ma prawo do własnego zdania. Ja się z tą opinią nie zgadzam. Narracja niekiedy chaotyczna, ale dobrze się czyta. Osiem gwiazdek na zachętę :)