Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Zainteresowanych zapraszam do oficjalnej recenzji.

Prezentowanie debiutu powieściowego, kiedy na rynku wcześniej ukazały się przekłady tak znakomitych powieści jak „Fizyka smutku” i „Schron przeciwczasowy”, siłą rzeczy sprawi, że taki debiut odebrany zostanie chłodniej. Normalna sprawa, która nie ominęła przypadku Georgiego Gospodinowa i jego „Powieści naturalnej”. Bo widać, czy to po objętości, czy po zawartości, że ów debiut jedynie wprawką jest. Bezpieczna to (przekąs – czytelnicy Bułgara zrozumieją) książka, gdzie autor szuka ucieczki od standardowego trybu pisarskiego. Widać kierunek, który w późniejszych powieściach już bez żadnych zwątpień lśni pełnym blaskiem.

W „Powieści naturalnej” autor próbuje napisać powieść, której spoiwem jest jego styl, a nie opowiadana historia. Czyli delikatny humor, przewrotne postrzeganie świata czy lekki stosunek do praw rządzących rzeczywistością. Oto wskutek ciąży „obcego autorstwa” mąż i żona postanawiają się rozwieść, co doprowadza męża do sytuacji krytycznej, a dalej bezdomności. Ale to tylko jeden z aspektów powieści i niekoniecznie najważniejszy.

Bo najważniejszy jest styl. Uroczy, pełen dygresji, ucieczek wyobraźni. Styl Gospodinowa tutaj raczkuje, wykuwa się, a już są momenty autentycznego zachwytu. Bo Bułgar ma niebywały talent i lekkość w sposobie opowiadania. Chce się go czytać, dla samego czytania. Kontent, fabuła, treść – miejscami nie mają znaczenia. I choć bywają w „Powieści” zdarzenia dramatyczne, to jakoś głos ich autora uspokaja. Jest tu pogodzenie się ze światem i losem. Choćby nie najłatwiejszym.

Prezentowanie debiutu powieściowego, kiedy na rynku wcześniej ukazały się przekłady tak znakomitych powieści jak „Fizyka smutku” i „Schron przeciwczasowy”, siłą rzeczy sprawi, że taki debiut odebrany zostanie chłodniej. Normalna sprawa, która nie ominęła przypadku Georgiego Gospodinowa i jego „Powieści naturalnej”. Bo widać, czy to po objętości, czy po zawartości, że ów...

Słodko-gorzki, podszyty smutkiem, zagubieniem, nostalgią ale też humorem, miszmasz.

Panie Gospodinov, nie wymieraj.

Słodko-gorzki, podszyty smutkiem, zagubieniem, nostalgią ale też humorem, miszmasz.

Panie Gospodinov, nie wymieraj.

Trudność mojej relacji z Gospodinowem leży w tym, że czytam go chronologicznie od tyłu, a jego każda kolejna książka była lepsza od poprzedniej. Tym samym ta, jego pierwsza, jest najsłabsza, ale i tak zdradza ogromny potencjał. Polecam wszystkie, choć chyba już po kolei.

Trudność mojej relacji z Gospodinowem leży w tym, że czytam go chronologicznie od tyłu, a jego każda kolejna książka była lepsza od poprzedniej. Tym samym ta, jego pierwsza, jest najsłabsza, ale i tak zdradza ogromny potencjał. Polecam wszystkie, choć chyba już po kolei.

Lubię tego Bułgara. Lubię jak dotyka codzienności. W tym przypadku oswajania nowej codzienności po rozwodzie. Zwyczajna, zaskakująca, zabawna i sentymentalna.

Lubię tego Bułgara. Lubię jak dotyka codzienności. W tym przypadku oswajania nowej codzienności po rozwodzie. Zwyczajna, zaskakująca, zabawna i sentymentalna.

Ocena 6/7
Intrygujący koncept, choć dopiero w połowie zaczęłam go odkrywać/rozumieć.
Jesteśmy prowadzeni przez różne prawdy, różne początki, trudno określić czym i o kim jest dana historia, tak jakby autor szukając czystej formy naturalności wybierał do tego postmodernistyczne narzędzia.

Wg mnie ta książka bardziej pobudza do rozmyślań po skończonej lekturze niż w jej trakcie.

Ocena 6/7
Intrygujący koncept, choć dopiero w połowie zaczęłam go odkrywać/rozumieć.
Jesteśmy prowadzeni przez różne prawdy, różne początki, trudno określić czym i o kim jest dana historia, tak jakby autor szukając czystej formy naturalności wybierał do tego postmodernistyczne narzędzia.

Wg mnie ta książka bardziej pobudza do rozmyślań po skończonej lekturze niż w jej...

Gospodinowa zaczęłam poznawać od jego najnowszej powieści "Schron przeciwczasowy". Zachwyciła mnie, potem była równie wspaniała "Fizyka smutku". Pod choinkę poprosiłam o "Powieść naturalną".
To debiut prozatorski, ale już tutaj widać wielki talent autora.
Książka obejmuje rok z życia narratora (autora?),zaczyna się rozwodem. Składa się z krótkich opowieści na różne tematy. Oprócz spraw związanych z życiem małżeńskim są tu rozważania na temat historii naturalnej klozetu, spis przyjemności z lat dzieciństwa i młodości, jest opowieść o muchach i roślinach, piękne notatki naturalisty. Pojawia się nawet relacja ze spotkania Georgi Gospodinowa z... Georgi Gospodinowem.
Dużo tu myśli i refleksji nad końcem (koniec małżeństwa) i początkiem (życie bez Emy). Pozornie nic tu się nie dzieje: "Idzie jesień. Przyjdzie zima. Spadnie śnieg. Wiosną drzewa się zazielenią. Jest lato".
Pozornie... trzeba przecież na nowo poukładać swoje życie, poradzić sobie z samotnością, pisać.
"W tych opowieściach jest dużo geografii i to mnie uspokaja".
Przechodzę od jednej do drugiej i też mnie to uspokaja, czytam powieść, która "trzyma się sama z siebie". Będę do niej zaglądać, cieszę się, że mam ją pod ręką. Gospodinow to mój kolejny ulubiony autor, będę wyglądać na jego następne książki.

Gospodinowa zaczęłam poznawać od jego najnowszej powieści "Schron przeciwczasowy". Zachwyciła mnie, potem była równie wspaniała "Fizyka smutku". Pod choinkę poprosiłam o "Powieść naturalną".
To debiut prozatorski, ale już tutaj widać wielki talent autora.
Książka obejmuje rok z życia narratora (autora?),zaczyna się rozwodem. Składa się z krótkich opowieści na różne...

Czym jest powieść naturalną? Czymś powstającym bez udziału autora? Tworem trzymającym się dzięki sile stylu? A może początkiem bez rozwinięcia i końca? Czy jest prawdopodobne by mogła zaustnieć?
Georgia Gispodinow nie próbuje szukać odpowiedzi na te pytania. Jego "Powieść naturalną" jest o róźnych rzeczach. O muchach, kwiatach, toaletach i tym co tam się odbywa. Jeśli jednak uda nam się czytać między wierszami odnajdziemy zupełnie inny trzon tej na pozór niespójnej opowieści. Tym trzonem jest samotność wynikająca z rozstania.
"Powieść naturalna" to było moje pierwsze spotkanie z literaturą bulgarską i muszę przyznać że było ono bardzo udane. Te teksty coś we mnie poruszyły, utkwiły między synapsami pozostawiając po sobie smutne echo. Minie trochę czasu nim o nich zapomnę.

Czym jest powieść naturalną? Czymś powstającym bez udziału autora? Tworem trzymającym się dzięki sile stylu? A może początkiem bez rozwinięcia i końca? Czy jest prawdopodobne by mogła zaustnieć?
Georgia Gispodinow nie próbuje szukać odpowiedzi na te pytania. Jego "Powieść naturalną" jest o róźnych rzeczach. O muchach, kwiatach, toaletach i tym co tam się odbywa. Jeśli...

Bardzo precyzyjnie napisana opowieść o utracie i nowym początku. Punktem wyjścia jest rozstanie z żoną, które wytrąca głównego bohatera z dotychczasowego życia i zmusza do spojrzenia na siebie, na przyszłość i przeszłość z nowej perspektywy. Przymierzanie się do tego, to nieustanne szukanie nowej drogi. Autor niezwykle trafnie uchwycił to, co robimy w kryzysie życiowym, szukamy nowego początku, analizujemy to, co było i szukamy nowego punktu wyjścia. Tak to właśnie wygląda, proces wychodzenia z traumy nie jest drogą liniową, a raczej kołową - bo nieustannie wracamy do tego, co zmieniło bieg naszego życia. To spostrzeżenie jest niezwykle błyskotliwe, dokładnie tak jak cała powieść.

Bardzo precyzyjnie napisana opowieść o utracie i nowym początku. Punktem wyjścia jest rozstanie z żoną, które wytrąca głównego bohatera z dotychczasowego życia i zmusza do spojrzenia na siebie, na przyszłość i przeszłość z nowej perspektywy. Przymierzanie się do tego, to nieustanne szukanie nowej drogi. Autor niezwykle trafnie uchwycił to, co robimy w kryzysie życiowym,...

Faktycznie powieść naturalna. Z muchami.

Faktycznie powieść naturalna. Z muchami.