Być może, że nie zrozumiałam tej książki. Być może, że w ogóle nie rozumiem Myśliwskiego, skoro widzę tu powtarzalność i znużenie (swoje). Nie mogę odebrać autorowi kunsztu, mądrości, ale na mnie magnetyzm jego nazwiska chyba przestał już działać. Gdybym miała napisać coś więcej o książce, to poszłabym tropem "pamięci do zapominania", bo "Pamięć zresztą służy w równym stopniu zapominaniu" (s. 163). A zatem żeby zapomnieć, trzeba pamiętać, żeby udowodnić, że się pamięta - trzeba opowiedzieć. Jeśli patrzeć pod tym kątem, mogłaby to być powieść-pożegnanie, ale mam nadzieję, że nie: bo tak naprawdę nie wiadomo, co autor pamięta. Wszystko i nic, w dodatku wzbogacił opowieść wielością (dla mnie: nadmiarem) narratorów, tak że sens skomplikował nie do odgadnięcia. Żeby mój zawód potraktować jako chwilową nieuwagę, zaczęłam szukać może oniryzmu, skoro tyle tu snów, może inspiracji Schulzem, skoro bohater zdaje się być w jednym zdaniu w innym miejscu miasta niż w następnym. Ale nie ma tu tego nastroju, nie ma poetyki snu - są sny i poemat dla życia, ale tylko we fragmentach (książki, nie życia). Książki Myśliwskiego są dla mnie teraz już tylko okazją do powolnej lektury i płynięcia z nurtem jego gawędziarskiego języka (może to nie jest "tylko"). Być może, że ta książka będzie się bardzo podobała i zostanie uznana za jedną z lepszych (choć dla mnie ciągle to "Traktat" jest symbolem doskonałości), a już na pewno kolejni czytelnicy zwrócą uwagę na aspekty, które mi zupełnie umknęły. Być może, że w ogóle nie zrozumiałam tej książki i być może, że ona jest nie do zrozumienia.

Być może, że nie zrozumiałam tej książki. Być może, że w ogóle nie rozumiem Myśliwskiego, skoro widzę tu powtarzalność i znużenie (swoje). Nie mogę odebrać autorowi kunsztu, mądrości, ale na mnie magnetyzm jego nazwiska chyba przestał już działać. Gdybym miała napisać coś więcej o książce, to poszłabym tropem "pamięci do zapominania", bo "Pamięć zresztą służy w równym...