"ᑕzαsem dobre rzeczч ɯчnıkαją ze złчch, żчcıe jest skomplıkoɯαne"

Pan Wodecki, kolokwialnie ujmując zawsze gdzieś "przewijał" się w moim życiu, od zawsze uważałam, że ma cudownie ciepły głos i jest Artystą przez duże "A"
Piosenka "Lubię wracać tam, gdzie byłem" - totalnie mnie wzrusza, "Rzuć to wszystko co złe" - pozytywnie nastraja, a "Opowiadaj mi tak" - optymistycznie rozwesela. I to tylko przykładowe piosenki, których lubię słuchać...

Gdy dowiedziałam się o publikacji biografii od razu zapragnęłam ją przeczytać.
Książka przybliża postać pana Zbyszka Wodeckiego, "odkrywa", że był niepokornie pokorny, poważnie niepoważny, czyli równy Gość, który potrafił być i był zwyczajnie niezwyczajny.

W dzieciństwie był kochliwym łobuzem, w młodości zaś chował się za ciemnymi okularami i był nieśmiały w stosunku do dziewcząt...
Miał charakterystyczną fryzurę z którą "walczył" i raz tylko dał się namówić na zmianę wizerunku, ubierał eleganckie garnitury i białe koszule, nie lubił tańczyć, za to lubił szybko jeździć samochodem...

Pierwsza część to biografia pana Wodeckiego, trochę nijaka, pobieżna, za to druga część - swoisty wywiad spodobał mi się bardzo, fajne było to, że pan Zbyszek do dziennikarza zwracał się "Wacio", albo "Wacuś" ociepliło to atmosferę, dzięki czemu lepiej mi się czytało tę drugą część.

Pan Zbyszek poszerzył moje fonograficzne horyzonty, dzięki niemu wypłynęłam na muzyczny ocean, który nie znałam, bądź nie mogłam znać.

Ps: Smutne to, że dopiero po śmierci pana Zbyszka Jego płyty zaczęły się tak dobrze sprzedawać. I o tyle dobrze, że usłyszał swoją piosenkę na pierwszym miejscu listy przebojów radiowej "trójki"

"ᑕzαsem dobre rzeczч ɯчnıkαją ze złчch, żчcıe jest skomplıkoɯαne"

Pan Wodecki, kolokwialnie ujmując zawsze gdzieś "przewijał" się w moim życiu, od zawsze uważałam, że ma cudownie ciepły głos i jest Artystą przez duże "A"
Piosenka "Lubię wracać tam, gdzie byłem" - totalnie mnie wzrusza, "Rzuć to wszystko co złe" - pozytywnie nastraja, a "Opowiadaj mi tak" - optymistycznie...