Wodecki. Tak mi wyszło

Opowieść o człowieku który swoim głosem zachwycał muzykę traktował jak świętość. Po przeczytaniu tej książki czuje ogromną sympatię do Zbigniewa Wodeckiego nie sądziłam że momentami było mu bardzo ciężko. Polecam

Opowieść o człowieku który swoim głosem zachwycał muzykę traktował jak świętość. Po przeczytaniu tej książki czuje ogromną sympatię do Zbigniewa Wodeckiego nie sądziłam że momentami było mu bardzo ciężko. Polecam

Pokaż mimo to

Książka podzielona jest na dwie części, pierwsza to typowa opowieść o życiu artysty, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W drugiej części znajdziemy, autobiograficzną rozmowę muzyka z Wacławem Krupińskim. Jaki był Zbigniew Wodecki, jak trafił na estradę, jaki wpływ na życie rodzinne miała jego kariera artystyczna, na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź właśnie w tej książce. Jest to opowieść pełna anegdot i porywających historii z życia tego niezwykłego artysty, który kojarzony jest z przebojem, z dobranocki, zatytułowanym "Pszczółka Maja". Wodecki miał świadomość tego, że ten utwór bardzo mu pomógł, jeżeli chodzi o jego rozpoznawalność, ponadto dzięki niemu zyskał "zastrzyk gotówki" , gdyż wbrew pozorom bycie artystą nie zawsze oznaczało dostatniego życia. Z drugiej strony nie możemy zapominać o innych utworach Zbigniewa Wodeckiego, które pomimo upływu lat nie tracą swojego blasku, "Lubię wracać" ,"Opowiadaj mi tak", "Zacznij od Bacha", "Izolda", "Zabiorę Cię na bal" . Osobiście "lubię wracać" do piosenek Zbigniewa Wodeckiego, do tej książki również, gdyż jest tam wiele fragmentów, które tak zwyczajnie wywołują uśmiech na twarzy.

Książka podzielona jest na dwie części, pierwsza to typowa opowieść o życiu artysty, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W drugiej części znajdziemy, autobiograficzną rozmowę muzyka z Wacławem Krupińskim. Jaki był Zbigniew Wodecki, jak trafił na estradę, jaki wpływ na życie rodzinne miała jego kariera artystyczna, na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka od samego początku wprowadza nas w dobry nastrój, nie wiem czy to wynika z samej treści czy z sympatii która darzymy Zbigniewa Wodeckiego. Czytając tekst poznałam cudownego człowieka.. Nie tego od "Pszczółki Mai" czy "Lubie wracać..", ale ciekawego i intrygującego artystę. Nic dodać nic ująć. Powinna utrzymywać się na liście bestsellerów przez długi czas. Fotografia z okładki - Pan Zbyszek puszczajacy oko - ma się wrażenie, że jest puszczane do nas, do czytelników - aż się ciepło robi na sercu i masz ochotę od razu zajrzeć do środka. Otwierasz a tam,ogromna ilosc barwnych zdjęć, oglądasz je z zaciekawieniem, i czytasz, czytasz... Wzruszasz się, śmiejesz, za chwilę nie wierzysz i cieszysz się. Aż na koniec jest Ci przykro że to koniec. Polecam wszystkim tym który jeszcze jej nie przeczytali.! Brawa i pokłony dla autorów. ❤️❤️

Książka od samego początku wprowadza nas w dobry nastrój, nie wiem czy to wynika z samej treści czy z sympatii która darzymy Zbigniewa Wodeckiego. Czytając tekst poznałam cudownego człowieka.. Nie tego od "Pszczółki Mai" czy "Lubie wracać..", ale ciekawego i intrygującego artystę. Nic dodać nic ująć. Powinna utrzymywać się na liście bestsellerów przez długi czas. Fotografia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo długo zajęło mi podjęcie decyzji dotyczącej przeczytania książki związanej ze Zbigniewem Wodeckim. Nie chciałam tego robić zaraz po jego śmierci, bo to wszystko było zbyt świeże. Potem najzwyczajniej w świecie zapomniałam o jej istnieniu. Dzięki przerwie sprowokowanej przez aktualną sytuację, przypomniałam sobie o niej, dzięki czemu mogę podzielić się swoją opinią na jej temat.
,, Tak mi wyszło" to pozycja podzielona na dwie części. Pierwsza z nich to reporterska opowieść Kamila Bałuka. Druga natomiast to wywiad rzeka jaki przeprowadził z Panem Zbigniewem Wacław Krupiński. Chyba pierwszy raz spotkałam się z taką propozycją. Zazwyczaj jest tak, że to osoba żyjąca pisze o sobie, lub komuś to zleca. To samo tyczy się osoby już nie żyjącej. Życiorysem tej osoby zajmuję się przeważnie ktoś blisko związany z nim. Tak naprawdę trudno znaleźć złoty środek. Bo za życia trudno jest podsumować swoje dokonania, a po śmierci nie ma się już wpływu na to, co ktoś o tobie napisze. W tej publikacji znaleziono złoty środek. Połączono biografię z autobiografią.
Nie zamierzam się brać za ocenianie tej pozycji, bo nie lubię tego robić przy okazji takich publikacji. Jedyne co mogę i zrobię to polecę ją wam.

Bardzo długo zajęło mi podjęcie decyzji dotyczącej przeczytania książki związanej ze Zbigniewem Wodeckim. Nie chciałam tego robić zaraz po jego śmierci, bo to wszystko było zbyt świeże. Potem najzwyczajniej w świecie zapomniałam o jej istnieniu. Dzięki przerwie sprowokowanej przez aktualną sytuację, przypomniałam sobie o niej, dzięki czemu mogę podzielić się swoją opinią na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wysoka ocena za wspaniałą zawartość. Książka podzielona na dwie części i pierwsza z nich troszkę przeleciałam po łebkach. Za to druga część będąca wywiadem rzeką to niesamowite historie z życia artysty. Wspaniały człowiek. Ciekawy życiorys.

Wysoka ocena za wspaniałą zawartość. Książka podzielona na dwie części i pierwsza z nich troszkę przeleciałam po łebkach. Za to druga część będąca wywiadem rzeką to niesamowite historie z życia artysty. Wspaniały człowiek. Ciekawy życiorys.

Pokaż mimo to

Historia artysty, który urodził się "nie w swojej epoce". Opowieść o ogromnej miłości do muzyki , szacunku do ludzi
i ( mam wrażenie) niedocenieniu .

Historia artysty, który urodził się "nie w swojej epoce". Opowieść o ogromnej miłości do muzyki , szacunku do ludzi
i ( mam wrażenie) niedocenieniu .

Pokaż mimo to

Wywiad ze Zbigniewem Wodeckim czyta się bardzo szybko. Okazuje się, że był nie do końca takim jakim go postrzegaliśmy. Miał swoje wady, których nie ukrywał, nawet mówił o nich z otwartością. Wydaje się to bardzo ludzkie. W każdym razie bardzo polecam wywiad-rzekę.

To, co mi się nie podobało była pierwsza część czyli coś, co miało w założeniu być biografią. Dawno już się tak nie umęczyłam. Jeden wielki chaos. Nagłe przeskoki o kilkanaście, kilkadziesiąt lat w tę i z powrotem. Jednocześnie miałam wrażenie, że autor opisuje cały czas w kółko jeden fragment życia Wodeckiego - koncertowania z bliżej nieznanymi mi Mitchami (?) oraz ich relacji.
Polecam dla wywiadu. Nie dla "biografii"

Wywiad ze Zbigniewem Wodeckim czyta się bardzo szybko. Okazuje się, że był nie do końca takim jakim go postrzegaliśmy. Miał swoje wady, których nie ukrywał, nawet mówił o nich z otwartością. Wydaje się to bardzo ludzkie. W każdym razie bardzo polecam wywiad-rzekę.

To, co mi się nie podobało była pierwsza część czyli coś, co miało w założeniu być biografią. Dawno już się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka została podzielona na dwie części. W pierwszej znajduje się opis życia artysty. W drugiej – wywiady podzielone na części tematyczne.

Pierwsza część spodobała mi się średnio, nawet miejscami wydała się nudna. Przyznam, że mnie to zaskoczyło. Jak można tak nieciekawie pisać o tak niepospolitym artyście? Za dużo też było powtórzeń oraz wypowiedzi innych osób o Wodeckim, za mało o nim samym.

Druga część zdecydowanie lepsza. Artysta na zadane pytania odpowiadał szczerze (takie przynajmniej odniosłam wrażenie), ciekawie i z poczuciem humoru. Dzięki jego opowieściom, anegdotom poznałam świat muzyki z tej drugiej, zakulisowej strony.

Książka została podzielona na dwie części. W pierwszej znajduje się opis życia artysty. W drugiej – wywiady podzielone na części tematyczne.

Pierwsza część spodobała mi się średnio, nawet miejscami wydała się nudna. Przyznam, że mnie to zaskoczyło. Jak można tak nieciekawie pisać o tak niepospolitym artyście? Za dużo też było powtórzeń oraz wypowiedzi innych osób o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Poszłam kiedyś z kolegami na wódkę do lokalu "Zakąski u Ani" na krakowskim Kazimierzu. Po 2 kolejkach poprosiłam właścicielkę, żeby puściła jakiś kawałek Wodeckiego, na co pani Ania powiedziała, że "jak Zbyszek żył, to nikt o niego nie prosił". Myślę, że w tej anegdocie jest o wiele więcej smutnej prawdy, niż chciałoby się, żeby było. Wodecki zawsze balansował na jakiejś granicy kiczu, robił te swoje dżoby, grał z półplaybacku, świecił twarzą w programach rozrywkowych. Ale gdy po jego twórczość z młodości sięgnęli Mitche, to się okazało, że ten twórca ma nam bardzo dużo do powiedzenia, tylko nikt nie był zainteresowany, by wsłuchać się w to, co mówi i gra Pan od Pszczółki. Książka pokazuje, jak bardzo ważnym momentem było dla Wodeckiego spotkanie Mitchów, jak istotna była ta chwila też dla nich. Jednak widać wyraźnie, że te lata chałtury odbiły się na podejściu Wodeckiego, które balansowało między cynizmem a pragmatyzmem. Cieszę się, że miałam okazję odkryć też wrażliwą i pięknie artystyczną stronę Zbyszka.

Poszłam kiedyś z kolegami na wódkę do lokalu "Zakąski u Ani" na krakowskim Kazimierzu. Po 2 kolejkach poprosiłam właścicielkę, żeby puściła jakiś kawałek Wodeckiego, na co pani Ania powiedziała, że "jak Zbyszek żył, to nikt o niego nie prosił". Myślę, że w tej anegdocie jest o wiele więcej smutnej prawdy, niż chciałoby się, żeby było. Wodecki zawsze balansował na jakiejś...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wzruszająca, chwytająca za serce! Dla wszystkich tych, którzy kochali Zbigniewa Wodeckiego.

Wzruszająca, chwytająca za serce! Dla wszystkich tych, którzy kochali Zbigniewa Wodeckiego.

Pokaż mimo to