Wodecki. Tak mi wyszło

Cieszę się i jednocześnie żałuję, że przeczytałem tę książkę. Pierwsza część była nudna, a druga ukazała mi zupełnie inny, niestety gorszy, wizerunek Wodeckiego. Z eleganckiego artysty stał się w moich oczach chałturzącym kabotynem-hipokrytą. Ale po kolei.
Część pierwszą napisał Kamil Bałuk. Jest to reportaż o projekcie grupy Mitch & Mitch na OFF Festiwal. Postać Wodeckiego jest gdzieś tam w tle; dla autora najważniejsi są Mitche, wszystkie akcenty położone są na opowieści o nich. Wzmianki o Wodeckim są zaczerpnięte z drugiej części, więc to niepotrzebne, zdublowane fragmenty. Jeśli kogoś interesuje biografia Wodeckiego, część I książki może pominąć, bo to flaki z olejem. Nawet przy opisie pogrzebu Wodeckiego autor skupia się na Mitch & Mitch.
Część II to wywiad-rzeka z Wodeckim. Przeprowadził go równolatek artysty, kolega z Krakowa, Wacław Krupiński. Mamy tu opowieść o domu rodzinnym, szkole, graniu z Ewą Demarczyk, z Grechutą i zespołem Anawa. Głównie jednak z wywiadu wyłania się obraz zdolnego faceta, który zrezygnował z kariery skrzypka, trębacza i w ogóle multiinstrumentalisty na rzecz estrady. Jako typowy krakus ciągle opowiada o pieniądzach, i ciągle mu mało. Przyznaje wprost, że brał każdą chałturę - otwarcie galerii handlowych, Dzień Ziemniaka w małej miejscowości czy granie do kotleta na imprezie firmowej. Odcinał kupony od sławy zdobytej w PRL, i przez 40 lat jeździł z nagranymi na taśmy podkładami muzycznymi i dawał te same recitale. Na koncertach nawet opowiadał te same dowcipy i anegdoty. Był stosunkowo mało kreatywny; jako artysta zamknął się w swojej bańce i twierdził, że nie będzie komponował niczego nowego, bo ludziom podobają się te Chałupy, Pszczółka Maja i Zacznij od Bacha. Młócił wciąż to samo, a w książce krytykował innych artystów. I tu pojawia się jego hipokryzja - sam chałturzył okropnie, miał gigantyczne parcie na szkło, prowadził "Drogę do gwiazd" i jurorował w "Tańcu z gwiazdami", a oskarżał polski show-biznes o pójście w komercję i brak artyzmu. Czerpał swoje ukochane pieniądze ze świata, który otwarcie krytykował. To bardzo słabe.
Wodecki miał też bardzo denerwującą cechę - był przekonany o własnej doskonałości, a winę za niepowodzenia zwalał na innych. Jeśli jakaś jego piosenka nie stała się hitem, zwalał to na złe czasy, na modę panującą na inny gatunek itd. Nie umiał też przyjmować krytyki. Twierdził, że krytycy artystyczni to nieudacznicy i należałoby ich wytępić. Wkurzające były też ciągłe porównania Wodeckiego Polski do USA. O każdym artyście opowiadał "gdyby urodził się w Nowym Jorku a nie w Sochaczewie to Madonna śpiewałaby mu w chórkach". Tego typu porównania powtarzają się wielokrotnie. Wodecki był chyba bardzo niespełnionym artystą, i miał jakiś kompleks bycia Polakiem. Bardzo bał się konkurencji, bo sam przyznaje, że nie słucha innej muzyki, nie interesuje go nikt. To jakaś forma egocentryzmu. No i ta jego dewocyjna wręcz wiara, nieustanne powoływanie się na Boga, aż do porzygu. A jak na pytanie o autorytety wskazał Wojtyłę, to już właściwie nie ma o czym mówić. Prosty, durnowaty facet, który żył w swoim hermetycznym świecie Pszczółki Mai.

Cieszę się i jednocześnie żałuję, że przeczytałem tę książkę. Pierwsza część była nudna, a druga ukazała mi zupełnie inny, niestety gorszy, wizerunek Wodeckiego. Z eleganckiego artysty stał się w moich oczach chałturzącym kabotynem-hipokrytą. Ale po kolei.
Część pierwszą napisał Kamil Bałuk. Jest to reportaż o projekcie grupy Mitch & Mitch na OFF Festiwal. Postać Wodeckiego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Zbigniew Wodecki to nie tylko artysta spiewajacy Pszczolke Maje czy Chalupy, ale przede wszystkim swietny muzyk. Bardzo zdolny, pracowity i normalny czlowiek. Bardzo szkoda, ze nie ma go juz z nami...

Zbigniew Wodecki to nie tylko artysta spiewajacy Pszczolke Maje czy Chalupy, ale przede wszystkim swietny muzyk. Bardzo zdolny, pracowity i normalny czlowiek. Bardzo szkoda, ze nie ma go juz z nami...

Pokaż mimo to

Niezwykłym był człowiekiem.
Książka świetna - mnóstwo anegdot, opowieści, wspaniałe poczucie humoru tego wybitnego artysty. Polecam każdemu - ja jako wielka fanka jego twórczości od lat, sama dowiedziałam się wielu rzeczy na jego temat. A każdy kto kojarzy Zbigniewa Wodeckiego tylko z „Pszczólką” albo „Chałupami” na pewno mile się zaskoczy jak mu to wszystko wyszło :-)

Niezwykłym był człowiekiem.
Książka świetna - mnóstwo anegdot, opowieści, wspaniałe poczucie humoru tego wybitnego artysty. Polecam każdemu - ja jako wielka fanka jego twórczości od lat, sama dowiedziałam się wielu rzeczy na jego temat. A każdy kto kojarzy Zbigniewa Wodeckiego tylko z „Pszczólką” albo „Chałupami” na pewno mile się zaskoczy jak mu to wszystko wyszło :-)

Pokaż mimo to

Biografia i wywiad rzeka z jednym z najlepszych polskich muzyków. Fantastyczna podróż w czasie, pokazanie, że Pan Zbigniew nie był tylko Panem od pszczółki Maji i Chałup. Ciężko się oderwać od lektury. Barwne opowieści, wspomnienia. Polecam

Biografia i wywiad rzeka z jednym z najlepszych polskich muzyków. Fantastyczna podróż w czasie, pokazanie, że Pan Zbigniew nie był tylko Panem od pszczółki Maji i Chałup. Ciężko się oderwać od lektury. Barwne opowieści, wspomnienia. Polecam

Pokaż mimo to

Wspaniała książka o wspaniałym człowieku.
Jest w niej wiele anegdotek, oddaje idealnie poczucie humoru Zbigniewa Wodeckiego.
Coś wspaniałego :)

Wspaniała książka o wspaniałym człowieku.
Jest w niej wiele anegdotek, oddaje idealnie poczucie humoru Zbigniewa Wodeckiego.
Coś wspaniałego :)

Pokaż mimo to

Zbigniew Wodecki- kto z nas nie zna tego nazwiska? Założę się, że każdy Polak potrafi zanucić takie przeboje jak "Chałupy" czy "Pszczółka Maja". Mam jednak wrażenie, że właśnie one, znaki rozpoznawcze artysty, stały się także jego przekleństwem... Autorzy dzisiejszej książki starają się pokazać nam prawdziwego Zbigniewa, człowieka powszechnie znanego, a jednak jak się okazuje, kompletnie nieznajomego... "Tak mi wyszło" to książka składająca się z dwóch odrębnych części. Choć różnią się one pod każdym względem, to właśnie dzięki temu uzupełniają się idealnie. Wydane osobno nie potrafiłyby ukazać w pełni charakteru Wodeckiego, choć pokusiłabym się o stwierdzenie, że wiemy tylko tyle, ile sam muzyk chciał nam powiedzieć.
Pierwsza część autorstwa Kamila Bałuka to reporterska biografia bądź biograficzne śledztwo, w każdym razie odbiega od tradycyjnej biograficznej konwencji. Autor błądzi w rejony dzieciństwa i młodości naszego muzyka, lecz to ostanie lata życia Wodeckiego są motywem przewodnim. Bałuk ukazuje nam przełomowy moment w karierze artysty, jakim okazało się spotkanie offowego zespołu Mitch&Mitch. Wraz z nowymi kompanami Pan Zbigniew dostaje "drugą młodość" muzyczną i odkrywa na nowo siebie z przed lat. Tę część czyta się błyskawicznie. Zadziwiające jest to, jak życie potrafi zaskakiwać i nawet w późnym wieku dać "kopa do działania". To pozytywne przesłanie, które ukazuje nam autor. Niestety nie zawsze jest kolorowo. Z pomiędzy wersów wyłania się obraz artysty o duszy pełnej pomysłów na piękną, niebanalną muzykę, który niestety został "zgaszony" i zupełnie niedoceniony. Smutny to obraz, bardzo mi przykro, że my, słuchacze, lecz także koledzy po fachu, nie dostrzegaliśmy tego.
Druga część "Tak mi wyszło" to wywiad rzeka Wacława Krupińskiego z naszym artystą. Stanowi on swego rodzaju przeciwieństwo części reporterskiej. Widzimy tu artystę pogodzonego ze swoim życiem, choć muzycznie utknął na "Chalupach" i pszczole. Ciekawie czyta się wypowiedzi Pana Zbigniewa wiedząc, że przecież tuż za rogiem czeka go prawdziwy przełom. Umieszczenie wywiadu jako drugiego okazało się świetnym posunięciem. W rozmowie poruszono także temat dzieciństwa i młodości artysty, który to temat wcześniej został tylko lekko muśnięty. Muszę Wam powiedzieć, że często śmiałam się w głos poznając wybryki tego "poważnego Pana od skrzypiec". Naprawdę niezłe było z niego ziółko ;)
"Tak mi wyszło" to rewelacyjna pozycja, zachęcam Was wszystkich do przeczytania i posłuchania (tak, tak, dobrze przeczytaliście). Nie sposób jest podczas lektury oprzeć się pokusie wyszukania perełek z pierwszej, zapomnianej płyty Wodeckiego. Czytajcie i zachwycajcie się ze mną, ta książka jest tego warta!

Zbigniew Wodecki- kto z nas nie zna tego nazwiska? Założę się, że każdy Polak potrafi zanucić takie przeboje jak "Chałupy" czy "Pszczółka Maja". Mam jednak wrażenie, że właśnie one, znaki rozpoznawcze artysty, stały się także jego przekleństwem... Autorzy dzisiejszej książki starają się pokazać nam prawdziwego Zbigniewa, człowieka powszechnie znanego, a jednak jak się...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Opowieść o człowieku który swoim głosem zachwycał muzykę traktował jak świętość. Po przeczytaniu tej książki czuje ogromną sympatię do Zbigniewa Wodeckiego nie sądziłam że momentami było mu bardzo ciężko. Polecam

Opowieść o człowieku który swoim głosem zachwycał muzykę traktował jak świętość. Po przeczytaniu tej książki czuje ogromną sympatię do Zbigniewa Wodeckiego nie sądziłam że momentami było mu bardzo ciężko. Polecam

Pokaż mimo to

Książka podzielona jest na dwie części, pierwsza to typowa opowieść o życiu artysty, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W drugiej części znajdziemy, autobiograficzną rozmowę muzyka z Wacławem Krupińskim. Jaki był Zbigniew Wodecki, jak trafił na estradę, jaki wpływ na życie rodzinne miała jego kariera artystyczna, na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź właśnie w tej książce. Jest to opowieść pełna anegdot i porywających historii z życia tego niezwykłego artysty, który kojarzony jest z przebojem, z dobranocki, zatytułowanym "Pszczółka Maja". Wodecki miał świadomość tego, że ten utwór bardzo mu pomógł, jeżeli chodzi o jego rozpoznawalność, ponadto dzięki niemu zyskał "zastrzyk gotówki" , gdyż wbrew pozorom bycie artystą nie zawsze oznaczało dostatniego życia. Z drugiej strony nie możemy zapominać o innych utworach Zbigniewa Wodeckiego, które pomimo upływu lat nie tracą swojego blasku, "Lubię wracać" ,"Opowiadaj mi tak", "Zacznij od Bacha", "Izolda", "Zabiorę Cię na bal" . Osobiście "lubię wracać" do piosenek Zbigniewa Wodeckiego, do tej książki również, gdyż jest tam wiele fragmentów, które tak zwyczajnie wywołują uśmiech na twarzy.

Książka podzielona jest na dwie części, pierwsza to typowa opowieść o życiu artysty, którego chyba nikomu nie trzeba przedstawiać. W drugiej części znajdziemy, autobiograficzną rozmowę muzyka z Wacławem Krupińskim. Jaki był Zbigniew Wodecki, jak trafił na estradę, jaki wpływ na życie rodzinne miała jego kariera artystyczna, na te i wiele innych pytań znajdziemy odpowiedź...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Książka od samego początku wprowadza nas w dobry nastrój, nie wiem czy to wynika z samej treści czy z sympatii która darzymy Zbigniewa Wodeckiego. Czytając tekst poznałam cudownego człowieka.. Nie tego od "Pszczółki Mai" czy "Lubie wracać..", ale ciekawego i intrygującego artystę. Nic dodać nic ująć. Powinna utrzymywać się na liście bestsellerów przez długi czas. Fotografia z okładki - Pan Zbyszek puszczajacy oko - ma się wrażenie, że jest puszczane do nas, do czytelników - aż się ciepło robi na sercu i masz ochotę od razu zajrzeć do środka. Otwierasz a tam,ogromna ilosc barwnych zdjęć, oglądasz je z zaciekawieniem, i czytasz, czytasz... Wzruszasz się, śmiejesz, za chwilę nie wierzysz i cieszysz się. Aż na koniec jest Ci przykro że to koniec. Polecam wszystkim tym który jeszcze jej nie przeczytali.! Brawa i pokłony dla autorów. ❤️❤️

Książka od samego początku wprowadza nas w dobry nastrój, nie wiem czy to wynika z samej treści czy z sympatii która darzymy Zbigniewa Wodeckiego. Czytając tekst poznałam cudownego człowieka.. Nie tego od "Pszczółki Mai" czy "Lubie wracać..", ale ciekawego i intrygującego artystę. Nic dodać nic ująć. Powinna utrzymywać się na liście bestsellerów przez długi czas. Fotografia...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo długo zajęło mi podjęcie decyzji dotyczącej przeczytania książki związanej ze Zbigniewem Wodeckim. Nie chciałam tego robić zaraz po jego śmierci, bo to wszystko było zbyt świeże. Potem najzwyczajniej w świecie zapomniałam o jej istnieniu. Dzięki przerwie sprowokowanej przez aktualną sytuację, przypomniałam sobie o niej, dzięki czemu mogę podzielić się swoją opinią na jej temat.
,, Tak mi wyszło" to pozycja podzielona na dwie części. Pierwsza z nich to reporterska opowieść Kamila Bałuka. Druga natomiast to wywiad rzeka jaki przeprowadził z Panem Zbigniewem Wacław Krupiński. Chyba pierwszy raz spotkałam się z taką propozycją. Zazwyczaj jest tak, że to osoba żyjąca pisze o sobie, lub komuś to zleca. To samo tyczy się osoby już nie żyjącej. Życiorysem tej osoby zajmuję się przeważnie ktoś blisko związany z nim. Tak naprawdę trudno znaleźć złoty środek. Bo za życia trudno jest podsumować swoje dokonania, a po śmierci nie ma się już wpływu na to, co ktoś o tobie napisze. W tej publikacji znaleziono złoty środek. Połączono biografię z autobiografią.
Nie zamierzam się brać za ocenianie tej pozycji, bo nie lubię tego robić przy okazji takich publikacji. Jedyne co mogę i zrobię to polecę ją wam.

Bardzo długo zajęło mi podjęcie decyzji dotyczącej przeczytania książki związanej ze Zbigniewem Wodeckim. Nie chciałam tego robić zaraz po jego śmierci, bo to wszystko było zbyt świeże. Potem najzwyczajniej w świecie zapomniałam o jej istnieniu. Dzięki przerwie sprowokowanej przez aktualną sytuację, przypomniałam sobie o niej, dzięki czemu mogę podzielić się swoją opinią na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to