Wodecki. Tak mi wyszło

Książka składa się z dwóch części: biografii Zbigniewa Wodeckiego oraz z wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez Wacława Krupińskiego z artystą. Dzięki tej książce mogłam dowiedzieć się, jak wyglądało życie tego niezwykle utalentowanego muzyka i kompozytora. Ciekawie opisany był czas szkolny. Interesujące było dla mnie również to, gdy mogłam się dowiedzieć, jak powstawały utwory Zbigniewa Wodeckiego. Niezwykły był również wywiad-rzeka, ponieważ można było poczuć choć w ten sposób, jak ciepłym i serdecznym człowiekiem był ten wielki artysta.
Polecam!

Książka składa się z dwóch części: biografii Zbigniewa Wodeckiego oraz z wywiadem-rzeką przeprowadzonym przez Wacława Krupińskiego z artystą. Dzięki tej książce mogłam dowiedzieć się, jak wyglądało życie tego niezwykle utalentowanego muzyka i kompozytora. Ciekawie opisany był czas szkolny. Interesujące było dla mnie również to, gdy mogłam się dowiedzieć, jak powstawały...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Cieszę się, że dane mi było poznać osobiście i pogawędzić z tak niezwykłym artystą, a jednocześnie skromnym człowiekiem. Po tej lekturze zdania nie zmieniam. Więcej - mój podziw dla niego tylko wzrósł.
Jeśli ktokolwiek zakłada, że to biografia Zbigniewa Wodeckiego, to raczej się zawiedzie. Pierwsza część książki to głównie historia współpracy z Mitch&Mitch oraz skrócona geneza powstawania niektórych utworów. Druga to wywiad, który świetnie ukazuje nam jak zdystansowanym do sławy, dyskretnym i dowcipnym może być artysta przez duże A.

Cieszę się, że dane mi było poznać osobiście i pogawędzić z tak niezwykłym artystą, a jednocześnie skromnym człowiekiem. Po tej lekturze zdania nie zmieniam. Więcej - mój podziw dla niego tylko wzrósł.
Jeśli ktokolwiek zakłada, że to biografia Zbigniewa Wodeckiego, to raczej się zawiedzie. Pierwsza część książki to głównie historia współpracy z Mitch&Mitch oraz skrócona...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Niestery, nie porwała mnie ta książka. Pana Wodeckiego , a zwłaszcza jego twórczość uwielbiam, niestety, styl autorów nie bardzo mi odpowiada.

Niestery, nie porwała mnie ta książka. Pana Wodeckiego , a zwłaszcza jego twórczość uwielbiam, niestety, styl autorów nie bardzo mi odpowiada.

Pokaż mimo to

Myślałem, że ciekawszą częścią książki będzie wywiad, jednak wcale tak nie było. Cześć pierwsza, tj. biografia Zbigniewa Wodeckiego, dla kogoś kto nie interesuje się życiorysem muzyków, jest ciekawa, ze względu na odkrycie kulisów powstania utworów czy historii z życia piosenkarza.
Druga część - wywiad - szkoda, że nie jest dłuższy, ponieważ Wodecki był niezwykle ciekawym i ciepłym człowiekiem, wywiadu aż nie chce się kończyć.

Myślałem, że ciekawszą częścią książki będzie wywiad, jednak wcale tak nie było. Cześć pierwsza, tj. biografia Zbigniewa Wodeckiego, dla kogoś kto nie interesuje się życiorysem muzyków, jest ciekawa, ze względu na odkrycie kulisów powstania utworów czy historii z życia piosenkarza.
Druga część - wywiad - szkoda, że nie jest dłuższy, ponieważ Wodecki był niezwykle ciekawym i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wraz z przyjaciółmi żeglowaliśmy po Jeziorze Nidzkim w dniu, kiedy Zbyszek odszedł. Przybiwszy wieczorem do bindugi, siedliśmy przy ogniu i z głośników telefonów słuchaliśmy Jego piosenek. Niezapomniana noc. Szkoda, że z takich powodów...
Książka składa się z dwóch części.
Ta druga to wywiad - rzeka. Dość, że tak powiem, bezpieczny, rozmówcy unikają drażliwych tematów, zręcznie omijają rafy ewentualnych kontrowersji. Za to rozmowa aż skrzy się od humoru, anegdot, wspomnień i pokazuje jakąś znaczną część osobowości Wodeckiego.
Część pierwszą natomiast stanowi swoisty reportaż o genezie wspólnej płyty, jaką Wodecki nagrał i wydał z zespołem Mitch & Mitch.
Niestety, niewiele w tej części o Zbyszku. Odnoszę nieodparte wrażenie, iż stanowił on tylko pretekst do przedstawienia zespołu, a całość zakrawa na sponsorowany hagiograficzny panegiryk na część Mitchów.
Książka nie stanowi zatem biografii sensu stricto, tym bardziej - autobiografii, na co może w pierwszym rzucie oka wskazywać nazwisko na pół okładki przy jednoczesnej prezentacji autorów czcionką wzrostu nikczemnego.

Wraz z przyjaciółmi żeglowaliśmy po Jeziorze Nidzkim w dniu, kiedy Zbyszek odszedł. Przybiwszy wieczorem do bindugi, siedliśmy przy ogniu i z głośników telefonów słuchaliśmy Jego piosenek. Niezapomniana noc. Szkoda, że z takich powodów...
Książka składa się z dwóch części.
Ta druga to wywiad - rzeka. Dość, że tak powiem, bezpieczny, rozmówcy unikają drażliwych tematów,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Pamiętam plakaty Kórnickich Spotkań z Białą Damą wiosną 2017 roku, podczas których gwiazdą wieczoru miał być Zbigniew Wodecki. Gdy dowiedziałam się, że trafił do szpitala, czułam, że nie wydobrzeje do tej lokalnej imprezy. Dwa dni po zaplanowanych "Spotkaniach..." kraj obiegła informacja, że zabraknie go na zawsze.
A on w jakiś sposób był obecny w moim życiu od wczesnych lat - począwszy od mojej ukochanej wieczorynki z dzieciństwa, przez różne programy rozrywkowe, a i w radiu raz po raz usłyszało się jego piosenkę. Nie ma Zbigniewa Wodeckiego, coś się skończyło.
Sama książka podzielona jest na dwie części. W pierwszej, podobnej do klasycznej biografii (choć nie do końca), głównym wątkiem jest współpraca z zespołem Mitch&Mitch. Nie ukrywam, dowiedziałam się sporo. Druga część to świetnie uzupełniający część pierwszą wywiad rzeka przeprowadzony z artystą jeszcze za jego życia. Szczery, wrażliwy, a jednocześnie twardo stąpający po ziemi. I jakaś taka nostalgia mnie wzięła...

Pamiętam plakaty Kórnickich Spotkań z Białą Damą wiosną 2017 roku, podczas których gwiazdą wieczoru miał być Zbigniew Wodecki. Gdy dowiedziałam się, że trafił do szpitala, czułam, że nie wydobrzeje do tej lokalnej imprezy. Dwa dni po zaplanowanych "Spotkaniach..." kraj obiegła informacja, że zabraknie go na zawsze.
A on w jakiś sposób był obecny w moim życiu od wczesnych...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo interesująca lektura. Aczkolwiek, dużo powtórzeń.

Zaczyna się jakby od końca, od sukcesu z Mitch&Mitch. Potem mamy kilka retrospekcji i parę powrotów do ostatnich lat.

Biografią bym jednak tego nie nazwała.
Mało życia prywatnego. Bardzo mało. Z wikipedi wiem więcej. A tu tylko: żona, córki, koniec.
Dużo przemyśleń własnych bohatera. Trochę żartów. Sporo wspomnień o artyście.

Długa, aczkolwiek czyta się przyjemnie. Głównie dlatego, że dobrze czytać Wodeckiego, tak jak dobrze było go słuchać.

Polecam.

Bardzo interesująca lektura. Aczkolwiek, dużo powtórzeń.

Zaczyna się jakby od końca, od sukcesu z Mitch&Mitch. Potem mamy kilka retrospekcji i parę powrotów do ostatnich lat.

Biografią bym jednak tego nie nazwała.
Mało życia prywatnego. Bardzo mało. Z wikipedi wiem więcej. A tu tylko: żona, córki, koniec.
Dużo przemyśleń własnych bohatera. Trochę żartów. Sporo...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Wodecki. Tak mi wyszło" Wacław Krupiński, Kamil Bałuk

"(...)
Lubisz,
lubisz wracać tam, gdzie byłaś już,
pod ten balkon pełen pnących róż,
na uliczki te znajome tak,
do znajomych drzwi
pukać, myśląc, czy,
czy nie stanie w nich czasami
tamten chłopak ze skrzypcami."

Chłopak ze skrzypcami, mężczyzna o wspaniałym głosie, bujnej czuprynie, wielki talent wokalny i instrumentalny, niespełniony kompozytor, marzyciel, człowiek zapracowany, pragnący zauważenia, uznania dla swojej pracy, człowiek skromny, dobry, o wielkim sercu, wspaniałej duszy, duszy romantyka, ale twardo stąpający po ziemi, szanujący kolegów i koleżanki z branży, kochający swoją rodzinę, i muzykę. Takim człowiekiem był właśnie Zbigniew Wodecki, artysta, muzyk, piosenkarz, kompozytor, który odszedł zbyt wcześnie.

Muszę przyznać się, że przed lekturą książki poświęconej Wodeckiemu, niewiele wiedziałam o tej jakże ciekawej postaci, cóż jest to może kwestia mojego wieku, dla mnie Zbyszek to głos z mojej ukochanej wieczorynki " Pszczółki Mai" w piosence tytułowej, juror w "Tańcu z Gwiazdami" gdy emitowany był jeszcze w stacji TVN, wykonawca piosenki " Zacznij od Bacha", "Chałupy" ( teraz już wiem, że Zbyszek nie przepadał za tym utworem), "Lubię wracać". Książka ta pozwoliła mi poznać na nowo postać Zbigniewa Wodeckiego, odkryć nieznane mi fakty z jego życia.

"Życie bez muzyki byłoby pomyłką."
F. Nietzsche

Pierwsza część książki jest poświęcona współpracy Wodeckiego z Mitch&Mitch. To dzięki nim o debiutanckiej płycie Zbyszka usłyszała cała Polska i świat. Nagrane na nowo kawałki z płyty zapomnianej nawet przez samego Wodeckiego, dały mu namiastkę sukcesu, o którym zawsze marzył. Otrzymał Fryderyka, a jego piosenki były na pierwszych miejscach list przebojów w radio. Zbyszek marzył o tym całe życie. Po 40 latach jego kompozycje, jego utwory zaczęły żyć na nowo, ludzie sobie o nich przypomnieli.
W tej części, jak i w drugiej, która jest wywiadem - rzeką, wynurza się obraz historii życia Zbigniewa Wodeckiego.
Mówi się, że artystów docenia się dopiero po ich śmierci. Wodeckiemu udało się przed śmiercią odczuć takiej sławy, o jakiej marzył. Udało mu się choć w małej części spełnić marzenie, w dużej mierze dzięki Mitchom.

"Albo się robi taką muzykę, jaką się czuje, albo taką, na jaką jest zapotrzebowanie." Justyna Steczkowska

Dokładnie przybliża nam to sam Zbyszek, opowiadając o niespełnionych ambicjach bycia kompozytorem wielkich utworów, rozpisanych na wiele instrumentów. Prezentuje brutalny obraz polskiego showbiznesu, w którym brak miejsca na prawdziwą sztukę, na wiekopomne dzieła, w którym aby przetrwać i zarabiać, by mieć za co żyć i utrzymać rodzinę, trzeba porzucić marzenia i mrzonki o wspaniałych kompozycjach na miarę Mocarta czy Bacha, i brać co dają, jeździć z koncertu na koncert, po całej Polsce i świecie, śpiewać ustalony od lat repertuar, okraszony zabawnymi historiami, wykonywać piosenki, których szczerze się nie znosi. Występować, grać, śpiewać, by nie pozwolić na to, by publiczność zdążyła Cię zapomnieć, bo gdy zapomni, to dla artysty równoznaczne jest ze śmiercią zawodową.
Zbigniew ciągle był głodny uznania publiczności, łapał każdy występ, nie marudził, porzucił swoje marzenia, do których po części powróci dzięki spotkaniu z Mitch&Mitch. Niestety wszystko ma swoją cenę, częste wyjazdy, życie w stresie, nie dbanie o siebie i zdrowie, były przyczyną problemów zdrowotnych Zbyszka i ostatecznie jego śmierci.
W domu także częściej go nie było, niż był. Ale musiał zarabiać, by utrzymać bliskich. W pogoni za publicznością, za uznaniem, za docenieniem pracy, za wolą przetrwania na rynku muzycznym wśród stada rekinów, młodszych wykonawców, za rozpoznawalnością, Zbyszek porzucił swoje młodzieńcze aspiracje i pragnienia.
Świat artystów nie jest wcale tak piękny, kolorowy i idealny, jak nam się wydaje.
Z opowieści Zbyszka wygląda smutek, rozczarowania, ciągły pęd i utracone marzenia.
Mimo to, Zbigniew pozostał optymistą, cieszył się tym co ma, tym co osiągnął swoją ciężką pracą, wspaniałym talentem i zdolnościami muzycznymi, słuchem absolutnym. Kochał ludzi, świat, szanował koleżanki i kolegów z estrady i branży muzycznej, emanował pozytywną energią, ciepłem.

Pod koniec życia świat w końcu docenił go tak, jak na to zasługiwał, jego zapomniana, a przypomniana przez Mitchów płyta, którą wraz ze Zbyszkiem nagrali na nowo, odświeżyli i nazwali: 1976: A Space Odyssey zdobyła Fryderyka, a w piosenkach z tej płyty zakochało się wielu młodych ale także i dojrzałych ludzi.

"Wodecki. Tak mi wyszło" przybliża nam postać Zbyszka, odsłania prawdę o świecie muzycznym, zasmuca losem artystów, którzy muszą poświęcać swoje aspiracje i marzenia na rzecz, tak przyziemnych spraw jak pieniądze na chleb i dom, ale niesie także nadzieję, dodaje sił w wiarę w to, że marzenia czasem się spełniają, trzeba tylko poczekać, aż przyjdzie odpowiedni czas.
Jest to piękna opowieść o życiu i karierze naszego wielkiego, polskiego skarbu, tak często przez nas niedocenianego i sprowadzanego do "Pszczółki Mai" i "Chałup", dobrego człowieka i wspaniałego artysty przez duże A, Zbigniewa Wodeckiego. Polecam ! Moja ocena to 6 !

"Wodecki. Tak mi wyszło" Wacław Krupiński, Kamil Bałuk

"(...)
Lubisz,
lubisz wracać tam, gdzie byłaś już,
pod ten balkon pełen pnących róż,
na uliczki te znajome tak,
do znajomych drzwi
pukać, myśląc, czy,
czy nie stanie w nich czasami
tamten chłopak ze skrzypcami."

Chłopak ze skrzypcami, mężczyzna o wspaniałym głosie, bujnej czuprynie, wielki talent wokalny i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Intrygujący portret jednego z najbardziej znanych i lubianych polskich muzyków. Ale czy bylibyście w stanie wymienić choć kilka jego piosenek poza "Pszczołą"? Bo żadna z jego solowych płyt nie odniosła ani komercyjnego, ani artystycznego sukcesu. Wodecki, tak bardzo uzależniony od publiczności, wszystko robił dla niej - poświęcając nawet swoje artystyczne aspiracje.

Książka podzielona jest na 2 części - pierwsza to próba opowieści o historii Wodeckiego, w której z relacją wydarzeń ostatnich lat życia (cały projekt z Mitch & Mitch) przeplatają się początki oraz rozwój kariery Wodeckiego.
Druga to przeprowadzany na przestrzeni wielu lat wywiad rzeka. To historia człowieka, który był w odpowiednim miejscu i odpowienim czasie, ale nigdy nie osiągnąłby sukcesu bez swojego olbrzymiego talentu oraz wielkich umiejętności.

Książkę przeczytałem z dużą ciekawością. Chciałem się dowiedzieć o kulisach pracy artysty. Zrozumieć jak to możliwe, żeby właściwie żadna piosenka tak znanego artysty... nie była znana.

Szczególnie poraża, a niekiedy wręcz zasmuca bijąca z Wodeckiego znajomość showbiznezu. Widać, że to właśnie przez prawa rządzące rynkiem i lęk przed nimi, w swojej ponad 40-letniej karierze wydał zaledwie 5 albumów solowych (nie licząc współprac, kompilacji etc.). Artysta świadomy jest tego, że to jak potoczyły się jego losy to w dużej mierze bycie w odpowiednym miejscu, w odpowiednym czasie.

Tym czego mi brakowało, były relacje rodzinne, opowieści z pierwszej ręki. O karierze bohatera dowiadujemy się niemal wszystkiego, ale o cenie jaką przyszło zapłacić za ciągłe życie w trasie jemu oraz jego bliskim - bardzo mało. Gdyby w pierwszej części książki trochę mniej pisać o Mitch & Mitch (w pewnym momencie było ich już za dużo), a dodać jakieś relacje bliskich - książka dużo by a tym zyskała.

Intrygujący portret jednego z najbardziej znanych i lubianych polskich muzyków. Ale czy bylibyście w stanie wymienić choć kilka jego piosenek poza "Pszczołą"? Bo żadna z jego solowych płyt nie odniosła ani komercyjnego, ani artystycznego sukcesu. Wodecki, tak bardzo uzależniony od publiczności, wszystko robił dla niej - poświęcając nawet swoje artystyczne...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

„Wodecki. Tak mi wyszło” to właściwie dwie książki w jednej.
Pierwszą połową książki jest reportaż autorstwa Kamila Bałuka o fenomenie płyty z 1976, która po 40 latach dostała nowe życie. Drugą połową stanowi wywiad rzeka, przeprowadzony w 2011 roku przez Wacława Krupińskiego.
Są to opowieści o Zbigniewie Wodeckim - multiinstrumentaliście (skrzypce, trąbka, fortepian), kompozytorze, wokaliście, aktorze i prezenterze telewizyjnym, który pierwsze muzyczne kroki stawiał w grupie Anawa, w krakowskiej Piwnicy pod Baranami i w zespole akompaniującym Ewie Demarczyk.

Z opowieści tych wyłania się niebywale zdolny artysta, kompozytor "Zacznij od Bacha", "Lubię wracać", "Z tobą chcę oglądać świat" czy "Izoldy", któremu chyba zabrakło motywacji, żeby robić rzeczy wielkie. Skupiał się na występach w domach kultury, festiwalach, telewizyjnych talent-show i różnych dziwnych chałturach. Doszło do tego, że ludzie kojarzyli go głównie z „Pszczółką Mają” i „Chałupy Welcome To”. Wszystko odmienia się za sprawą zespółu Mitch&Mitch, który namówił Wodeckiego do ponownego zarejestrowania materiału z jego wczesnej płyty -"1976: A Space Odyssey" okazała się wielkim sukcesem, a Wodecki osiągnął artystyczne spełnienie wtedy, gdy już tak naprawdę tego nie oczekiwał...

Zbigniew Wodecki jawi się jako artysta, który z szacunkiem wyraża się o kolegach i koleżankach ze sceny, zespołów, orkiestr, studiów nagraniowych, praktycznie o nikim nie mówi źle. Podkreśla zalety i umiejętności innych, o sobie mówi ze skromnością, mimo że jest świadom swoich walorów...

„Wodecki. Tak mi wyszło” to znakomity portret utalentowanego, chyba nie do końca spełnionego muzyka, który zarazem był człowiekiem pełnym zwykłych uczuć i świetnym kompanem, skorym do anegdot, uśmiechu i serdeczności...

„Wodecki. Tak mi wyszło” to właściwie dwie książki w jednej.
Pierwszą połową książki jest reportaż autorstwa Kamila Bałuka o fenomenie płyty z 1976, która po 40 latach dostała nowe życie. Drugą połową stanowi wywiad rzeka, przeprowadzony w 2011 roku przez Wacława Krupińskiego.
Są to opowieści o Zbigniewie Wodeckim - multiinstrumentaliście (skrzypce, trąbka, fortepian),...

więcej

mniej

Pokaż mimo to