Mały eksperyment myślowy na początek. Z czym kojarzy Wam się Nepal? Ja, przed lekturą tytułu ze zdjęcia, bez zastanowienia wspomniałabym pewnie o egzotyczności i wibrujących kolorach. Cóż. Nie wiedziałam nic.
Reportaż Edyty Stępczak to dla mnie najważniejsza książka tego roku (wraz z „Obsesją piękna”). Otwierająca oczy. Przerażająca. Wiecie, zawsze gdy czytam o kulturach odmiennych od naszej, pojawia się we mnie dylemat moralny. Bo czy mamy prawo oceniać odmienność i tradycję? Nie bardzo. Ale gdy w grę wchodzi kryterium jakim jest cierpienie, jakoś przestaję mieć wątpliwości. A Nepalki cierpią. Od dziecka - jeśli w ogóle pozwoli im się przeżyć.
Autorka rozmawia z kobietami, opisuje ich los i daje nam poznać historie, od których ciarki przechodzą po plecach. Trudno doszukać się pozytywnych aspektów codzienności Nepalek, dla których jedyną okazją do zabawy i radości jest ceremonia wypraszająca szczęście i zdrowie mężczyzn. Jak dobrze, że pojawia się w tym na wskroś patriarchalnym świecie iskierka nadziei - część kobiet walczy o godność i własne prawa (by w końcu nie być połową wartości mężczyzny), wykazując się tak potrzebną odwagą, której przecież tak trudno wymagać w tamtejszych realiach.
To lektura, którą muszę ciągle przerywać by brać głębszy oddech. Ale jakże ważna. Bo wiedza i świadomość to fundament. (Dla nas, w (pozornie?) bezpiecznej Polsce także. Bo ostatnio nie dzieje się zbyt dobrze. I choć nie sposób zestawiać ze sobą te światy - przejawów dyskryminacji i nierówności kobiet nie musimy szukać daleko.)

Mały eksperyment myślowy na początek. Z czym kojarzy Wam się Nepal? Ja, przed lekturą tytułu ze zdjęcia, bez zastanowienia wspomniałabym pewnie o egzotyczności i wibrujących kolorach. Cóż. Nie wiedziałam nic.
Reportaż Edyty Stępczak to dla mnie najważniejsza książka tego roku (wraz z „Obsesją piękna”). Otwierająca oczy. Przerażająca. Wiecie, zawsze gdy czytam o kulturach...