"Nie wierzę w życie, a jedynie w trwanie...".

Czy myśl o śmierci może stać się wiernym towarzyszem każdego dnia naszego życia? Czy można uodpornić się na krzywdę innych, dbając przy tym wyłącznie o własne interesy? W pewnym warunkach jest to niemal nieuniknione, gdyż tylko dzięki takiej postawie, istnieje szansa na przetrwanie. W czasach przemożnego głodu, chorób i okrucieństwa, sprawiedliwość i moralność zyskują bowiem zupełnie inny wymiar.

Joanna Jax to absolwentka Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego, która pasjonuje się malowaniem na szkle unikatową techniką warstwową. Uwielbia także czytać biografie. Na co dzień pracuje w dużej korporacji finansowej. Zadebiutowała w 2014 r. książką pt. "Dziedzictwo von Becków". "Ziemia ludzi zapomnianych" to drugi tom sagi "Zanim nadejdzie jutro".

Lata 1940-1942. Bohaterowie wysiedleni ze swoich domów, bez dachu nad głową i bez środków do życia, muszą radzić sobie sami. Zesłańcy na nieswojej ziemi każdego dnia walczą o przetrwanie, pomimo tego, że nie widać końca ich męki. Tymczasem Polska przestaje istnieć na mapie świata, podzielona przez dwóch, bezwzględnych okupantów.

Wiem, że losy Niny, Apolonii oraz innych bohaterów tej sagi to fikcyjna historia, jednak wiem także przy tym, że realia życia zesłańców w Kazachstanie, jakie tak szczegółowo opisała Joanna Jax to sama prawda. Realia ukazujące urągające człowiekowi warunki, w jakich przyszło żyć naszym rodakom. Autorka celem wywołania głębokich emocji u odbiorcy, ukazała mocno drastyczne sceny, podczas czytania których włos jeżył się na mojej głowie. Nie da się wręcz opisać rozmiaru okrucieństwa, bezduszności ludzkiej oraz upadku zasad moralnych w tamtym, strasznym czasie. Codzienność bohaterów na kazachskiej ziemi to według mnie niezwykle wstrząsająca warstwa, która staje się jednocześnie jednym z głównych atutów tej części, jeśli chodzi o jej wartość historyczną.

Mamy okrutny los przesiedleńców, ale mamy także Syberię i katorżniczą pracę ponad siły. To kolejna płaszczyzna, która wywołuje wiele emocji. Więźniowie odbywający wieloletnie wyroki w tej mroźnej i nieprzyjaznej człowiekowi krainie, dzień po dniu, pozbywają się swojego człowieczeństwa, by zwyczajnie przeżyć. Autorka w bardzo obrazowy sposób pokazała, że śmierć w tym miejscu była często nie tragedią, a po prostu wybawieniem.

Joanna Jax poprzez przedstawienie tragicznych losów wykreowanych przez siebie bohaterów pokazała także w pełni, że wymiar moralności człowieka zależy od warunków w jakich przychodzi podejmować mu decyzje. Jeśli bowiem liczy się jedynie walka o przetrwanie i o coś do zjedzenia, zasady i normy etyczne ulegają diametralnej zmianie.

Trudno o lepsze, beletrystyczne zobrazowanie tego, co przeżywali ludzie wrzuceni w bezwzględną, wojenną machinę. Kontynuacja losów bohaterów z pierwszej części to jeszcze więcej emocji, jeszcze więcej skrajności i przede wszystkim pogłębiony obraz walki o przetrwanie za wszelką cenę. Joanna Jax w rewelacyjnej formie!

https://www.subiektywnieoksiazkach.pl

"Nie wierzę w życie, a jedynie w trwanie...".

Czy myśl o śmierci może stać się wiernym towarzyszem każdego dnia naszego życia? Czy można uodpornić się na krzywdę innych, dbając przy tym wyłącznie o własne interesy? W pewnym warunkach jest to niemal nieuniknione, gdyż tylko dzięki takiej postawie, istnieje szansa na przetrwanie. W czasach przemożnego głodu, chorób i...