Polifoniczna opowieść o paczce przyjaciół, którzy na fali wzmożonej antysemickiej nagonki z 1968 roku, zostali zmuszeni do wyjazdu z Polski (albo właściwie zostali z niej wygnani) jest smutnym dowodem na bezduszność władzy, która w chwili dziejowego rozdroża na siłę szuka pretekstu do polaryzacji społeczeństwa, szczucia jednych na drugich, wskazywania winnych i robi to, bazując na stereotypach, podgrzewając je, insynuując i siejąc nienawiść. Smutne, że w gruncie rzeczy dość łatwo i skutecznie się to peerelowskiej władzy udało i ogromna część ludzi z żydowskimi korzeniami (większość z nich nie była nawet religijna) rzeczywiście wyjechała, zmuszona codziennym uprzykrzaniem i utrudnianiem życia, odbieraniem możliwości rozwoju oraz zwyczajnym zaszczuciem. Autorki w opowieściach swoich bohaterów i bohaterek uwypukliły antysemityzm, który nawet przed rokiem 1968 był w Polsce czymś powszechnym, ale jednocześnie dobitnie zaznaczyły, że tak naprawdę wygnani byli obywatelami Polski i to antysemici uczynili z nich syjonistów. Wiadomo, że wygnanie było traumą, a rozstanie z Polską, przyjaciółmi, rodziną oraz własnym domem zaważyło na całym życiu wygnanych bohaterów i bohaterek, ale patrząc z boku, zastanawiam się, czy więcej stracili oni sami, czy raczej Polska i twierdzę, że raczej ta ostatnia, bo wygnała ludzi w dużej mierze niesamowicie wartościowych i którzy swojej ojczyźnie mieliby wiele do zaoferowania, gdyby zostali. W sumie to chyba zawsze się tak dzieje, gdy zaszczuwa się tzw. innych w imię unifikacji społeczeństwa, bo w dłuższej perspektywie to to społeczeństwo traci podwójnie. Nasza - Polek i Polaków - dzisiejsza dość łatwa sterowalność jest w pewnym stopniu pokłosiem tego, że jesteśmy wszyscy jako społeczeństwo dość jednolici, a w związku z tym mamy raczej niski poziom empatii, kiepską wyobraźnię i spore przyzwolenie na krzywdę innych. Niestety. Dodam, że książka jest pięknie wydana, grafik odwalił kawał dobrej roboty, a Autorki z chaosu wielu naprzemiennych głosów stworzyły wielowymiarowy obraz manipulowanego społeczeństwa, w którym dla osiągnięcia politycznych celów władza szuka kozła ofiarnego i wskazuje go jako wroga ludu. Skąd my to znamy w P(iS)olsce?

Polifoniczna opowieść o paczce przyjaciół, którzy na fali wzmożonej antysemickiej nagonki z 1968 roku, zostali zmuszeni do wyjazdu z Polski (albo właściwie zostali z niej wygnani) jest smutnym dowodem na bezduszność władzy, która w chwili dziejowego rozdroża na siłę szuka pretekstu do polaryzacji społeczeństwa, szczucia jednych na drugich, wskazywania winnych i robi to,...