Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Spisane przez Joannę Wiszniewicz wspomnienia polskiego Żyda, mimo iż nie są obszerną książką, robią ogromne wrażenie autentyzmem przekazu. Aleks opowiada o wczesnym dzieciństwie, jakie przypadło na okres dwudziestolecia międzywojennego. Mimo iż był wówczas małym chłopcem, w pamięci utkwiły mu antysemickie wypowiedzi i zachowania sąsiadów, znajomych i nieznajomych. Najbardziej wstrząsająca jest jednak relacja z pobytu w getcie, a potem w obozach koncentracyjnych. Piekło na ziemi - tak najkrócej można opisać gehennę, jaką przeszedł narrator. Nie waha się on przed opisywaniem drastycznych scen, które na długo zapadają w pamięć. Nie stroni też od analizowania swojego zachowania, które pod wpływem ekstremalnych warunków coraz bardziej zmienia go w kierującego się instynktem przetrwania osobnika. Mimo degrengolady, z jaką na każdym kroku ma do czynienia, potrafi jednak docenić nikłe przebłyski człowieczeństwa, jakie zauważa u nielicznych współwięźniów, a nawet strażników. To pomaga mu uwierzyć, że wojna nie zabiła jednak całego dobra i że ludzie mogą ocalić chociaż cząstkę godności. Ta wiara pomaga mu przetrwać, ale koszmarne obrazy towarzyszą bohaterowi do końca życia. Mimo iż po wojnie udało się narratorowi wyjechać do Stanów Zjednoczonych i tam ukończyć uczelnię oraz znaleźć wielu życzliwych znajomych, nie jest on w stanie pozbyć się myśli o antysemityzmie, wciąż tkwi w nim złość i żal do Polaków, Niemców, a nawet współrodaków. Te obsesje sprawiają, że izoluje się on często od świata i niechętnie nawiązuje kontakty z odszukanymi po latach znajomymi. Mimo iż zdaje sobie sprawę, że nie wszyscy byli źli podczas wojny, nie umie wyrzucić z siebie negatywnych emocji. Czyta się tę opowieść szybko, ale nie jest to na pewno lektura lekka, łatwa i przyjemna. Uderza w niej kontrast między spokojem narracji i trwogą opisywanych zdarzeń. Książka pozostaje w pamięci czytelnika i na pewno należy do tych utworów, które każą o sobie myśleć długo po odłożeniu na półkę.