Akcja powieści toczy się w świecie, który na pierwszy rzut oka przypomina nasz, ba! jest do naszego łudząco podobny.
Jednak ten pratchettowy nie jest na kursie do destrukcji, a jego mieszkańcy - mimo wielu różnic w postrzeganiu świata, stylu życia, a także tragedii jaka ich dotknęła - szanują ziemię po której stąpają.
Dostrzegają piękno natury, i nie przychodzi im na myśl sprzedaż tego piękna. Eksploatowanie złóż wszystkiego co może przynieść jakikolwiek zysk jest im obce.
Jedyne kokosy jakie zbijają to te, które rosną na palmach.

Nie czytałam dotąd Pratchetta w takiej wersji, i nie chodzi mi o to, że książka kierowana jest głównie do młodszego czytelnika; mam na myśli delikatność, subtelność, ciepło, tęsknotę i nostalgię, którą odczuwałam w trakcie lektury. "Nacja" to bardzo mądra, niepozbawiona humoru opowieść o szukaniu siebie i szukaniu swojego miejsca w świecie, poznawaniu prawdy o tym co czyni człowieka człowiekiem. Powieść, która kończy się zupełnie nie tak jak chciałabym, a to chyba oznacza, że dziecko we mnie ciągle jest.
Istnieje.
Bardzo mnie to cieszy...

Akcja powieści toczy się w świecie, który na pierwszy rzut oka przypomina nasz, ba! jest do naszego łudząco podobny.
Jednak ten pratchettowy nie jest na kursie do destrukcji, a jego mieszkańcy - mimo wielu różnic w postrzeganiu świata, stylu życia, a także tragedii jaka ich dotknęła - szanują ziemię po której stąpają.
Dostrzegają piękno natury, i nie przychodzi im na myśl...