„Życie jest pełne wszystkiego” - przypadków, zgubionych i znalezionych spinaczy biurowych, kłamstw, zawistnych koleżanek, ulotek wetkniętych za wycieraczki, rozczarowań, tęsknot, kotów, straconych szans, nieodebranych połączeń, wyplutych gum, zdrad, dzieci, nieudanych małżeństw, sufitów spadających na głowę, zaskoczeń, złych wyborów. W „Splocie słonecznym”, najnowszym zbiorze opowiadań Tomasza Jastruna tłoczą się ludzie: mężowie, żony, kochankowie i kochanki, znajomi, dzieci, często bezimienni; mnożą się scenki z życia, przeplatają z urwanymi opowieściami, absurdalnymi sytuacjami, zdarzeniami wykrojonymi z codzienności.

Ludzkie historie autor rozmienia na na drobne, prozaiczne formy i w przenośni, i dosłownie, kreując mikroświaty nieskończone, przenikające się wzajemnie, zamknięte puentą, a nierzadko – porzucone w pół słowa. Opowiada o życiu i świecie widzianym oczami dziecka, nastolatki, kobiety, dojrzałego mężczyzny, po mistrzowsku żonglując punktami widzenia. Zmienia je jak rękawiczki, kreując historie niecodzienne, i jak najbardziej codzienne, budzi śmiech, poczucie absurdu, zadziwia, zaskakuje i zachwyca.

Eugenia znajduje w gazecie swój własny nekrolog; co gorsze, grabarze próbują ją oszukać metodą „na ciało”. Pewien farciarz chodzi pod parasolem nawet w słoneczny dzień, gdyż nadmiar „szczęścia” spadającego z nieba zaczyna go nieco dziwić i przytłaczać. Zakochany pisarz musi pożyczyć młodej dziewczynie dwieście złotych w zaskakujących okolicznościach. Zdradzani zdradzający, równie zdziwieni, tak bardzo, że już ich „głowa nie boli”. Numer zapisany na serwetce, zbiór ulotek w starym pudełku, kolega alkoholik na wycieraczce, martwy kot upchnięty w zamrażarce, wcześniejszy powrót do domu, przypadki, drobne zdarzenia, pojedyncze sytuacje zmieniają nagle i nieodwołalnie nie tylko perspektywę widzenia. Czasem cale życie.

Bolały mnie te opowiadania. Czytałam, śmiałam się krótko i gorzko, bo śmiech utykał mi w gardle. Brnęłam przez historie o poszukiwaniu bliskości, psujących się żonach, sypiących się małżeństwach z dziwnym niepokojem. Ci wszyscy ludzie, którzy pojawiają się i znikają, bohaterowie, którzy gdzieś idą, jadą, czegoś chcą, za czymś tęskną, czegoś szukają, potrzebują, wydawali mi się znajomi. Ten świat, pełen dojmującej samotności, kobiet niewystarczających, krzyczących głosami swoich matek niedomówień i nieporozumień, starości, która zachodzi od tyłu,po cichu, na palcach – tak niepokojąco nieobcy. Te stracone momenty, zmarnowane szanse. To przeżyte życie i ta nagła świadomość racji, jaką ma bohater ostatniej historii, gdy uświadamia sobie:

„W oknach jego dawnego rodzinnego mieszkania paliły się światła. Ludzie toczą swoje życie jak gnojne żuki czarne kulki. Ciekawe? Czy na pewno ciekawe? Jacyś ludzie, czyli tacy jak on, tylko nieco inni. Nawet jeśli nam się zdaje, że bardzo różnimy się od siebie, to w rzeczywistości różnimy się bardzo niewiele. (…) A w życiu zwykle nie dzieje się nic niezwykłego, niezwykłe zdarza się bardzo rzadko, czasami nigdy”.

„Splot słoneczny” - zarówno zbiór, jak i ostatnie opowiadanie pod tym tytułem – rewelacyjne, mocne, niezwykle celne, bolesne jak... cios w splot słoneczny. Ten, który sprawia, że w jednej chwili świat nagle ciemnieje przed oczami, gdy uświadamiasz sobie że …

„Nie igra się bezkarnie z czasem”. Pamiętajcie o tym. I przeczytajcie. Koniecznie.

„Życie jest pełne wszystkiego” - przypadków, zgubionych i znalezionych spinaczy biurowych, kłamstw, zawistnych koleżanek, ulotek wetkniętych za wycieraczki, rozczarowań, tęsknot, kotów, straconych szans, nieodebranych połączeń, wyplutych gum, zdrad, dzieci, nieudanych małżeństw, sufitów spadających na głowę, zaskoczeń, złych wyborów. W „Splocie słonecznym”, najnowszym...