Po przeczytaniu poprzednich części trylogii Izabeli Krasińskiej, które bardzo mnie zachwyciły, z niecierpliwością czekałam na ostatnią powieść. Po raz kolejny nie zawiodłam się na autorce. Choć tytuł i okładka mogłyby sugerować lekką i przyjemną lekturę, autorka porusza w niej poważny problem, jakim jest przemoc domowa.Rodzina Majewskich przeprowadza się do domu na wsi. Tam poznają nowych sąsiadów, młode małżeństwo z dwiema córeczkami.Z pozoru Lipscy są normalną rodziną, jednak w ich domu rozgrywa się prawdziwy dramat.
Autorka bardzo wnikliwie przedstawia obraz ofiary przemocy.Bezsilność, upokorzenie i strach są tak silne, że Daria boi się komukolwiek powiedzieć o piekle, które przeżywa każdego dnia. Problem przemocy jest tu pokazany również z zewnątrz, z perspektywy sąsiadów.Okazuje się, że pozory mylą i ktoś na zewnątrz miły i uprzejmy, w czterech ścianach swojego domu może okazać się oprawcą swoich najbliższych.

Już w poprzednich częściach byłam zachwycona lekkim stylem autorki, który sprawia,że jej powieści pochłaniają bez reszty.Bohaterowie również nakreśleni są bardzo realistycznie, a wzajemne relacje między nimi są emocjonalne i prawdziwe. Jedynym minusem tej książki były dla mnie częste wspomnienia i rozmyślania bohaterów, o tym co wydarzyło się wcześniej. Niekiedy autorka w środku rozmowy wtrącała takie przemyślenia, co bardzo mnie rozpraszało.

Po przeczytaniu poprzednich części trylogii Izabeli Krasińskiej, które bardzo mnie zachwyciły, z niecierpliwością czekałam na ostatnią powieść. Po raz kolejny nie zawiodłam się na autorce. Choć tytuł i okładka mogłyby sugerować lekką i przyjemną lekturę, autorka porusza w niej poważny problem, jakim jest przemoc domowa.Rodzina Majewskich przeprowadza się do domu na wsi. Tam...