Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Już dawno żadna książka nie wywołała we mnie tylu emocji! Złość, ból, irytacja, strach, współczucie, smutek - przeplatały się jak w kalejdoskopie... "Narcyz" to powieść obyczajowa z kunsztownie wplecionym wątkiem psychologicznym. Autorka pokazała, jak łatwo uwikłać się w toksyczny związek i stracić kontrolę nad własnym życiem. "Gdybym wiedziała jak skończy się dla mnie ta znajomość, nigdy nie spojrzałabym na niego" - to słowa Tosi, która z łatwością dała się zmanipulować przez mężczyznę o osobowości narcystycznej. Adrian jest czarujący, przystojny, zadbany i elokwentny, a jednak pod płaszczykiem gładkiej powierzchowności tkwi wyrachowanie i cynizm. Ten mistrz kamuflażu swą siłę czerpie z całkowitego podporządkowania sobie ofiary i obojętności wobec niej. Taką siecią intryg oplótł spragnioną uczucia Tosię. Antonina wzbudziła moją sympatię i współczucie, choć czasami irytowała swoją naiwnością. Od dziecka wychowywana bez miłości pielęgnowała kompleksy i zajadała smutki. Zainteresowanie ze strony Adriana było dla niej jak los wygrany na loterii. Rozpaczliwie potrzebowała miłości, poczucia bezpieczeństwa i pewności, że komuś na niej zależy. Doskonale wpisała się w rolę ofiary, a Adrian to bez skrupułów wykorzystał. Jego drugie imię to egoizm i manipulacja, i nawet trudne dzieciństwo nie było dla mnie usprawiedliwieniem dla takiego zachowania. "Relacja z takim człowiekiem to powolne umieranie za życia, w dodatku na oczach innych. W ofierze powoli gaśnie potrzeba walki, zmiany, ucieczki, aż w końcu egzystuje po to, by narcyz miał skąd czerpać swoją siłę". Czy Antoninie uda się wyrwać z toksycznego związku, czy pozostanie w złotej klatce? Odpowiedź na to pytanie nie jest łatwa, bo "Narcyz zawsze będzie kochał, ale tylko siebie samego". Gorąco polecam tę poruszającą historię. Emocje gwarantowane!