Lubię zjawiska paranormalne, lubię zagłębiać się w treść poezji, fantazjuję o starych miejscach i opuszczonych okolicach, które przypominają mi nieco malowidła Piotra Stachiewicza. Wiersze z tego małego tomiku zawarły w sobie te wszystkie elementy.

Jest to inny rodzaj poezji, z którym nie stykamy się zazwyczaj. Nieczęsto się bowiem zdarza, by jakiś poeta skupiał się na eterycznych zjawach, które spacerują po korytarzach domostw, tajemniczych seansach spirytystycznych i trwożliwych uczuciach, które rozkwitają w nawiedzonych miejscach. Również inne istoty spoza realnego świata znalazły się w tym zbiorze swoje miejsce. To właśnie one znacznie poszerzają pole do interpretacji twórczości pani Marii. Są one nie tylko bardziej interesujące od ludzi, ale także dochodzą do ciekawszych wniosków. Autorka świetnie się orientowała w spirytystycznej terminologii i w ciekawy sposób wplatała ją do swoich tekstów.

W dalszych wierszach zawarto też inne tematy jak śmierć, dorastanie czy miłość, która jak to często bywa łamie nastrój grozy. Ogólnie poetka nie przygnębia, nie przytłacza, a bardziej czaruje. Miałam takie wrażenie, że pani Maria podeszła do tych zajmujących ją tematów raz z podziwem, a raz z… machnięciem ręki. Było to zaskakujące odkrycie, choć ktoś bardziej obeznany twórczością tej autorki byłby mniej zdziwiony. Mimo tej lekkiej postawy trudno podejść do tego wszystkiego zupełnie bezrefleksyjnie czy z jakimś lekceważeniem. W końcu w tych wierszach odbijały się nie tylko osobiste zainteresowanie poetki, ale także dawny trend, któremu uległa całkiem spora masa ludzi.

Spirytyzm był w XIX i XX wieku specyficznym pomostem pomiędzy nauką a wiarą. Ten ruch cieszył w się latach życia poetki niemałym zainteresowaniem badaczy, dziennikarzy i oczywiście różnych przedstawicieli grup społecznych. Powstało też wiele książek na ten temat, ale liryczne teksty były wśród nich pewną rzadkością. Pani Pawlikowska-Jasnorzewska odnalazła się świetnie w tym spirytystycznym temacie, co można zaobserwować nie tylko w tym zbiorze.

Lubię zjawiska paranormalne, lubię zagłębiać się w treść poezji, fantazjuję o starych miejscach i opuszczonych okolicach, które przypominają mi nieco malowidła Piotra Stachiewicza. Wiersze z tego małego tomiku zawarły w sobie te wszystkie elementy.

Jest to inny rodzaj poezji, z którym nie stykamy się zazwyczaj. Nieczęsto się bowiem zdarza, by jakiś poeta skupiał się na...