Zamknij oczy, stwórz sobie małą namiastkę pustyni – lodowej, kamiennej, piaszczystej, nieistotne. Kogo widzisz tam ze sobą, dookoła siebie? Tak jakoś zaskakująco wychodzi, że często otoczeni jesteśmy nie tymi osobami, z którymi najchętniej wędrowalibyśmy przez pustkę…

Len jest już przyzwyczajona do nieustannych przeprowadzek, zmiany środowiska, poczucia obcości… a teraz zapewne będzie jeszcze trudniej, bo zbieg okoliczności sprawia, że kolejnym miejscem pobytu będzie Alaska. Punktem, wokół którego kręci się cała jej historia jest ojciec, weteran wojny w Wietnamie, który nie jest w stanie poradzić się ze swoją przeszłością, nie jest w stanie zbudować sensownej przyszłości. Brzmi pospolicie? Problem w tym, że ojciec nie odpowiada jedynie za swoją przyszłość, ale i swojej rodziny. A skoro nie zamierza wprowadzić w życie zmian… może najłatwiej byłoby problem zawiązać na supełek i nosić przy sobie, ukryty przed światem?

(...)

Wydaje mi się, że uciekanie od „wielkiej samotności” jest bardzo popularne nie tylko w rodzinach, ale ogólnie w naszej codzienności. Gdyby było inaczej, prawdopodobnie pozjadalibyśmy się nawzajem – bo każdy nosi w sobie coś groźnego, co musi codziennie na nowo usypiać, żeby dało się jakoś funkcjonować w godzinach pracy czy szkoły.

Tylko co zrobić, kiedy samotność przyjdzie do nas sama, przysiądzie się, obejmie kościstymi ramionami i zapyta, nie luzując uścisku:

t ę s k n i ł e ś?

pełna recenzja na blogu:
https://taknamarginesie.wordpress.com/2018/07/18/kristin-hannah-wielka-samotnosc/

Zamknij oczy, stwórz sobie małą namiastkę pustyni – lodowej, kamiennej, piaszczystej, nieistotne. Kogo widzisz tam ze sobą, dookoła siebie? Tak jakoś zaskakująco wychodzi, że często otoczeni jesteśmy nie tymi osobami, z którymi najchętniej wędrowalibyśmy przez pustkę…

Len jest już przyzwyczajona do nieustannych przeprowadzek, zmiany środowiska, poczucia obcości… a teraz...