Wielka samotność

Oczarowała, schwytała za serce, złamała je kilkukrotnie a później je skleiła.
Powieść o życiu Leni i jej drodze do bezpiecznej dorosłości.
Książkę przeczytałam w ramach Klubu Czułej Czytelniczki.

Oczarowała, schwytała za serce, złamała je kilkukrotnie a później je skleiła.
Powieść o życiu Leni i jej drodze do bezpiecznej dorosłości.
Książkę przeczytałam w ramach Klubu Czułej Czytelniczki.

Już dawno nie przeczytałem książki tak szybko. Polecam !!

Już dawno nie przeczytałem książki tak szybko. Polecam !!

Kristin Hannah bardzo dużo pisze o niebezpieczeństwach Alaski, jednocześnie nie pokazując ich. Autorka stara się nam wmówić, że bohaterowie mają ciężko, jednocześnie nam tego nie udowadniając. Gdzie ta dzika Alaska? Fabuła tej książki mogłaby się dziać w każdym innym miejscu, nic by to fabule nie odjęło. Bohaterowie podejmują nielogiczne decyzje, podyktowane gwałtownymi zrywami ,,miłości", a ich życia to pasma nieszczęść i niepowodzeń, którymi Hannah chce w nas wywołać falę smutku i współczucia. W czasie czytania czułam się, jakby mi przystawiano pistolet do głowy i krzyczano ,,W tym momencie masz płakać!". Tylko czy faktycznie czuć tę beznadzieję, żeby uronić chociaż łzę? Nie wydaje mi się. Ponad to dialogi są denne (ludzie tak sztucznie nie mówią),a styl pisania jest... dziwny? Taki infantylnie podniosły.
Autorka w jednym wątku stara się wpleść motyw niczym z filmu Tarantino - strzelba, którą widać na ścianie pierwszego aktu, wystrzeli w trzecim akcie. I tutaj faktycznie strzelba jest, jednak zamiast wystrzelić, to wybucha w rękach pięciolatka i pozostawia tragikomiczne, niesmaczne wrażenie.
3 gwiazdki, bo co się uśmiałam, to moje. Jako głupota na wakacje sprawdzi się idealnie.

Kristin Hannah bardzo dużo pisze o niebezpieczeństwach Alaski, jednocześnie nie pokazując ich. Autorka stara się nam wmówić, że bohaterowie mają ciężko, jednocześnie nam tego nie udowadniając. Gdzie ta dzika Alaska? Fabuła tej książki mogłaby się dziać w każdym innym miejscu, nic by to fabule nie odjęło. Bohaterowie podejmują nielogiczne decyzje, podyktowane gwałtownymi...

Przeczytałam już kilka książek tej autorki i większość mi się podobała, dlatego gdy natknęłam się na polecajkę 'Wielkiej Samotności', wpadła ona na moją listę do przeczytania. W dużym skrócie to historia Len, której rodzice decydują się zostawić przeszłość za sobą i rozpocząć nowe życie na Alasce, z dala od cywilizacji. Na początku przyznam, że męczyło mnie czytanie, nie polubiłam ojca Len co sprawiło, że ciężko czytało mi się fragmenty gdzie występował. Wraz z biegiem losów Len, fabuła zaczęła się skupiać wokół innych osób, więc książka zaczęła mnie wciągać. Niemniej, byłam zaskoczona niektórymi wydarzeniami - część budziła we mnie złość, część zostawiała z miłymi odczuciami, a jeszcze inna ściskała za serce ze smutku. W dodatku książka obudziła we mnie zainteresowanie Alaską, po skończeniu spędziłam trochę czasu na przeglądaniu zdjęć z tamtych terenów, gdzie natura wciąż niepodważalnie dominuje. Ostatecznie 'Wielka Samotności' podobała mi się i polecam ją.

Przeczytałam już kilka książek tej autorki i większość mi się podobała, dlatego gdy natknęłam się na polecajkę 'Wielkiej Samotności', wpadła ona na moją listę do przeczytania. W dużym skrócie to historia Len, której rodzice decydują się zostawić przeszłość za sobą i rozpocząć nowe życie na Alasce, z dala od cywilizacji. Na początku przyznam, że męczyło mnie czytanie, nie...

Czytanie „Wielkiej samotności” było dla mnie zaskakującym przeżyciem. To książka wzbudzająca całe spektrum różnorodnych emocji. Przeplatanie urokliwej, surowej i pełnej zagrożeń dzikiej Alaski z druzgocącą historią rodziny poszukującej szczęścia było frapującym i dezorientującym doświadczeniem. Trudno pozbyć się wrażenia, że „Wielka samotność” jest swoistym studium niebezpieczeństwa. Obnaża brudną prawdę o nieokrytym, niemal odciętym od cywilizacji terenie i konfrontuje go z demonami tkwiącymi wewnątrz ludzkiej świadomości. „Wielka samotność” jest także obrazem szeroko pojmowanej miłości. Miłości do natury, pierwszej miłości wstawionej na próbę, toksycznej miłości pozbawiającej złudzeń oraz miłości rodzicielskiej.

Doceniam przekaz „Wielkiej samotności”, jednak w pewnym stopniu to historia mnie zawiodła. Czuję, że jest ona zlepkiem wielu przeżyć i trudnych doświadczeń, którym zabrakło wspólnego mianownika i logicznego ciągu przyczynowo – skutkowego. Powtarzające się błędy i niewyciąganie wniosków budziły we mnie frustrację. Przykre było obserwowanie bohaterów, którzy miotali się wśród swoich własnych niespełnionych oczekiwań i ich tkwienia w bolesnym marazmie oddania. „Wielka samotność” nie jest złą książką. Być może trafiłam na nią w złym czasie i nie jestem w stanie w pełni dostrzec jej wartości. Jedno natomiast pozostanie ze mną na bardzo długo. Obraz Alaski wykreowany przez Autorkę jest wybitny i niepowtarzalny. Podziwiam i ogromnie szanuję tę surową krainę, która stała się pełnoprawnym i wiele wnoszącym bohaterem „Wielkiej samotności”.

Czytanie „Wielkiej samotności” było dla mnie zaskakującym przeżyciem. To książka wzbudzająca całe spektrum różnorodnych emocji. Przeplatanie urokliwej, surowej i pełnej zagrożeń dzikiej Alaski z druzgocącą historią rodziny poszukującej szczęścia było frapującym i dezorientującym doświadczeniem. Trudno pozbyć się wrażenia, że „Wielka samotność” jest swoistym studium...

Świetna. Bardzo dramatyczna historia. wzbudzająca wiele emocji. Z jednej strony piękna. niebezpieczna Alaska, a drugiej - tragiczna historia rodzinna.

Świetna. Bardzo dramatyczna historia. wzbudzająca wiele emocji. Z jednej strony piękna. niebezpieczna Alaska, a drugiej - tragiczna historia rodzinna.

Znakomita w tej kategorii książek. Niczego za dużo, ani za mało. Gdy bohaterka cierpi, cierpisz z nią, gdy się boi, Ty też odczuwasz lęk. Nie ma nagłych, niespodziewanych zwrotów akcji nie ma patrzenia na świat przez różowe okulary, ani nagle proza życia nie staje się bajką. Realistyczna, zwyczajna, choć skomplikowana proza życia. Nie chce się przerywać czytania. Wciąga, pochłania, zasmuca. Ta książka ma w sobie wszystko, co jest potrzebne, by dać jej 9 gwiazdek. Polecam!

Znakomita w tej kategorii książek. Niczego za dużo, ani za mało. Gdy bohaterka cierpi, cierpisz z nią, gdy się boi, Ty też odczuwasz lęk. Nie ma nagłych, niespodziewanych zwrotów akcji nie ma patrzenia na świat przez różowe okulary, ani nagle proza życia nie staje się bajką. Realistyczna, zwyczajna, choć skomplikowana proza życia. Nie chce się przerywać czytania. Wciąga,...

Ksiazka momentami się ciągnęła. Od połowy dopiero konkretnie się rozkręciła. Polecam mimo tego . ma wewnętrzne przesłanie .

Ksiazka momentami się ciągnęła. Od połowy dopiero konkretnie się rozkręciła. Polecam mimo tego . ma wewnętrzne przesłanie .

Jest to niezwykle smutna i dramatyczna opowieść. Ilość nieszczęścia jest tak duża, że aż nierealna. Książka wymęczyła mnie emocjonalnie, ale nie w takim czytelniczo dobrym sensie. Ostatnio chyba tak źle się czułam po obejrzeniu filmu Katyń. Nie tego szukam w literaturze. Poza tym matka bohaterki strasznie irytująca, trudno uwierzyć, że przez tak długi czas niczego nie robi, żeby chronić swoje dziecko.

Jest to niezwykle smutna i dramatyczna opowieść. Ilość nieszczęścia jest tak duża, że aż nierealna. Książka wymęczyła mnie emocjonalnie, ale nie w takim czytelniczo dobrym sensie. Ostatnio chyba tak źle się czułam po obejrzeniu filmu Katyń. Nie tego szukam w literaturze. Poza tym matka bohaterki strasznie irytująca, trudno uwierzyć, że przez tak długi czas niczego nie robi,...

Nie rozumiem tak wysokiej oceny, czytałam ostrożnie aby dojrzeć to co najwyraźniej ponad 5 tysięcy osób w niej się dopatrzyło. Zacznijmy od języka, jest prosty, wcale nie poetycki, pomimo, ze cały czas odnosi się wrażenie że autorka chciała stworzyć opisy jak z "Gdzie raki śpiewają" ale niestety na nieudanych próbach się kończy. Książka jest na siłę ckliwa, miałam odczucia, że druga połowa jest wręcz obłudna. Tak bardzo autorka chciała wycisnąć emocje z czytelnika, że w sumie wycisnęła- ze mnie zażenowanie. Teraz dla przekory dobra strona, opis przemocy w domu, tutaj było to szczere i prawdziwe. Faktycznie czuło się złość na matkę, na bohaterkę na otoczenie, bo już nie wspomnę o ojcu. To jedyne co było w tej książce prawdziwe. Upadek zaczął się wraz z nieścisłościami fabuły, bo jednej rzeczy absolutnie nie umiem zrozumieć. Matka zabija ojca i pozbywa się ciała, z początku chcąc udawać, że ojciec gdzieś zaginął w głuszy, aczkolwiek znajoma Pani ex-prokurat mówi, że jak ciało wypłynie to nie da się wybronić z tego że został postrzelony dwukrotnie w plecy. Wpadają więc na pomysł aby upozorować iż to on je zabił i uciekł, dlatego nasze bohaterki uciekają i udają martwe. Czy nikt nie zauważył, że obie historie się sypią w momencie wypłynięcia ciał? I może miałoby to sens jakby uciekły gdzieś na drugi koniec świata bo w sumie wtedy byłoby je ciężko odnaleźć, tylko, że one uciekają do rodziców matki...
Braków w logice było troszkę więcej, aczkolwiek ten był największym. Książka byłaby lepsza jakby skończyła się po pierwszej połowie, i może troszkę innym morałem, niż że miłość wszytko przezwyciężą, ale tylko wtedy gdy nie jest toksyczna...

Nie rozumiem tak wysokiej oceny, czytałam ostrożnie aby dojrzeć to co najwyraźniej ponad 5 tysięcy osób w niej się dopatrzyło. Zacznijmy od języka, jest prosty, wcale nie poetycki, pomimo, ze cały czas odnosi się wrażenie że autorka chciała stworzyć opisy jak z "Gdzie raki śpiewają" ale niestety na nieudanych próbach się kończy. Książka jest na siłę ckliwa, miałam odczucia,...