Wielka samotność

10/10 Ta pozycja to nr 1 na mojej liście książek, które warto przeczytać. Opowieść o Leni, Corze, Erntcie, a także o życiu na Alasce. Całą sobą przeżywałam historię Leni, która była uwikłana w świat dorosłych i w dodatku w obcym miejscu. Nie chcę pisać za dużo żeby nie zdradzić fabuły, to po prostu trzeba przeczytać. Przepiękna opowieść....polecam z całego serducha.

10/10 Ta pozycja to nr 1 na mojej liście książek, które warto przeczytać. Opowieść o Leni, Corze, Erntcie, a także o życiu na Alasce. Całą sobą przeżywałam historię Leni, która była uwikłana w świat dorosłych i w dodatku w obcym miejscu. Nie chcę pisać za dużo żeby nie zdradzić fabuły, to po prostu trzeba przeczytać. Przepiękna opowieść....polecam z całego serducha.

Pokaż mimo to

Jedna z najlepszych książek, jakie wpadły w moje ręce w tym roku. Świetnie opisuje charakter życia na Alasce. Naprawdę warto.

Jedna z najlepszych książek, jakie wpadły w moje ręce w tym roku. Świetnie opisuje charakter życia na Alasce. Naprawdę warto.

Pokaż mimo to

Tytułowa „wielka samotność”, choć w podstawowym znaczeniu nawiązuje do miejsca akcji – Alaski, po lekturze książki nabiera zdecydowanie głębszego wydźwięku. O samotności mówiło już wielu, na różne sposoby i w rozmaitych kombinacjach. Była samotność jako globalny problem, wynik odrzucenia i niezrozumienia. Była samotność jako skutek własnego wyboru człowieka, który w ten sposób radzi sobie z przeciwnościami. Była samotność młodych, nierozumianych przez dorosłych, była i ta, która wiązała właśnie tych już doświadczonych, bo świat bywa nieprzewidywalny. Kristin Hannah jednak jak zwykle potrafi zaskoczyć i poruszyć temat już przewałkowany w sposób świeży i zjadliwy.

Początkowo wydaje się, że historia młodej dziewczynki, po raz kolejny wydzieranej siłą z własnego otoczenia, by tylko dostosować życie rodziny do kaprysów ojca-weterana, zdaje się przeciętną historią, jakich wiele. Miłość, która daje i zabiera, jest piękna i cenna, ale jednocześnie tłamsi i otumania do tego stopnia, że zakrawa już o szaleństwo – tak, to już było. Ucieczka z miasta do oddalonej setki kilometrów od cywilizacji głuszy – owszem, to również.

Czytasz opisy surowego krajobrazu Alaski, tak bardzo kontrastującego ze światem znanym i lubianym, że w pewnym momencie zaczynają cię one nudzić do tego stopnia, że masz ochotę odłożyć książkę i nie kontynuować. Też tak miałam, bo nie przepadam za zbyt obszernymi i zbyt wyczerpującymi opisami przyrody – lubię akcję, a jeśli nie wydarzenia, to chociaż „uzewnętrznianie się” bohaterów. Tutaj spotykam opisy piękne, ale zbyt długie, i akcję skupioną na codziennych, niezbyt „medialnych” – patrząc oczyma nas współczesnych – czynności. Nie ma pięknego domu, nie ma rodzinnych wyjazdów, wakacji, setek zdjęć i postów na Instagramie. Inne czasy, można powiedzieć, niedogodna do takich szaleństw okolica. Owszem, lata 70. XX wieku, dzika Alaska. Nie ma dostępu do prądu, nie ma aparatów telefonicznych w każdym domu, ba, nie ma nawet kanalizacji. Braki widoczne wszędzie. I wieczne obawy o to, z czego przeżyje się nadchodzącą srogą i długą zimę, jeśli nie poszczęści się na polowaniu. Takimi opisami karmi nas autorka w „Wielkiej samotności”. Trochę to wstrząsające, ale do wyobrażenia, bo i w naszych realiach nie tak dawno wcale nie było lepiej (no, może trochę, bo z wyjątkiem konieczności polowania). Po co więc zagłębiać się w jakieś „stare dzieje”? Czy książka więc jest jednak warta poświęcenia jej dłuższej, z racji obszerności, ilości czasu? Moim zdaniem, owszem.

Choć nie w całości jest powieścią świetną i ma – jak dla mnie – liczne mankamenty, warto dać jej szansę choćby z tego względu, że w pewnym momencie rekompensuje to wszystko, co na początku nie zwiastowało sukcesu. Fabuła nabiera tempa, akcja przyspiesza, główna bohaterka dorasta i zaczyna głośno manifestować swoje zdanie, stając przeciwko tyranii i niesprawiedliwości człowieka pokonanego przez własne ułomności, wspierając matkę, którą własne uczucie zaślepia. Tak, na to właśnie czekałam, na czas, kiedy ktoś wreszcie powie głośne „nie” czemuś, co wymknęło się spod kontroli i jest już nie do okiełznania... Wszystko to, co początkowo odbiera się z miną pod tytułem „nuda, nic się nie dzieje” zaczyna składać się jak elementy układanki w jedną, katastrofalną, ale jakże prawdziwą całość. To, co samo w sobie jest piękne – miłość i idące z nią ramię w ramię oddanie i poświęcenie – zaczynają przeradzać się w chorobę, trawiącą od środka. Tak, nie trzeba mieszkać na Alasce kilka dekad temu, mieć w domu człowieka po przejściach wojennych, żeby wczuć się w tragizm sytuacji, by zrozumieć. Bo czasy się zmieniają, ale problemy niekoniecznie.

Czy miłość może zabić? Czy wierność danej przysiędze powinna być silniejsza niż instynkt samozachowawczy? Jak żyć pod jednym dachem z człowiekiem, dla którego się tak wiele poświęciło, gdy w lustrze on sam nie potrafi już rozpoznać samego siebie. I wreszcie jak daleko sięga rodzicielska miłość...Te i wiele innych niebywale trudnych pytań pojawia się w trakcie lektury „Wielkiej samotności”.

Kristin Hannah ostatecznie nie daje nam się nudzić, przeciwnie, zaczyna pod koniec akcji wyciskać łzy...Zaczyna się niepozornie, nieco zniechęca nadmiernością opisów i wolno rozwijającą się akcją, ale w ostatecznym rozrachunku daje radę, jednak człowiek zdaje sobie z tego sprawę dopiero, jak skończy czytać ostatnie zdanie. Dla mnie to jedna z tych książek, które trzyma się w ręku jeszcze przez chwilę po finale z myślą, że w sumie szkoda. Szkoda, że to już koniec. Ale było warto.

Tytułowa „wielka samotność”, choć w podstawowym znaczeniu nawiązuje do miejsca akcji – Alaski, po lekturze książki nabiera zdecydowanie głębszego wydźwięku. O samotności mówiło już wielu, na różne sposoby i w rozmaitych kombinacjach. Była samotność jako globalny problem, wynik odrzucenia i niezrozumienia. Była samotność jako skutek własnego wyboru człowieka, który w ten...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Moja pierwsza i ostatnia książka tej autorki!
UGH!
Jakie to było złe!

Moja pierwsza i ostatnia książka tej autorki!
UGH!
Jakie to było złe!

Pokaż mimo to

Ciągnęła mi się strasznie.

Ciągnęła mi się strasznie.

Pokaż mimo to

Ile dobrego nasłuchałam się o "Wielkiej samotności" to moje. Książka ta w pewnym momencie wręcz wyskakiwała z lodówki. Wiele osób, nawet tutaj, na LC, zachwyca się tą historią, więc ja też musiałam spróbować.

Nie wiem co o tej książce myśleć. Czytałam już wcześniej inną książkę Hannah, czyli "Słowika", który wybitnie mi się nie podobał. Tym razem Hannah napisała coś o miejscu, które powinna znać lepiej niż okupowana Francja, czyli o Alasce. Wiadomo, że nie każdy Amerykanin tam mieszkał, ale jednak bliżej im do tego stanu niż do Europy. Pod tym względem "Wielka samotność" (swoją drogą, tytuł jest przecudowny) jest o wiele, wiele lepsza od "Słowika", bo właśnie ta Alaska tworzy niesamowity klimat, jest dokładnie taka, jaką ją sobie wyobrażałam - piękna, niebezpieczna, magnetyczna, dzika i bezlitosna. Nie obraziłabym się, gdyby cała książka opowiadała o niej. Hannah odmalowała to miejsce naprawdę cudownie i do tego w taki sposób, że mam ochotę już w tym momencie rzucić wszystko, pojechać tam i zostać na zawsze.

Ale Alaska jest niestety chyba jedynym naprawdę dobrym aspektem tej książki. Wszystko inne... No, może po kolei. Po pierwsze, ciężko mi było czytać o PTSD, choć z drugiej strony nie był ten wątek jakoś bardzo zarysowany, choć znaczący. Po drugie, podobnie jak w "Słowiku" niektóre zachowania bohaterów były wręcz irracjonalne, a co gorsza - znaczna część z nich do niczego nie prowadziła. Tak jak ktoś już przede mną to zauważył, nie ma w "Wielkiej samotności" typowych zwrotów akcji, które pchałyby fabułę do przodu, są za to tragedie, które... no właśnie, w większości do niczego nie prowadzą. Trochę to marnuje potencjał tej książki, bo sama wizja niebezpiecznej Alaski podczas nocy polarnej i zamkniętej w czterech ścianach rodzinie, której jeden członek ma zespół stresu pourazowego, jest naprawdę dobra i pewnie można ograć ją jeszcze lepiej niż w tej książce. Po trzecie, zakończenie, szczególnie jeden wątek, który moim zdaniem był rozwiązany w totalnym oderwaniu od rzeczywistości. Chyba po prostu nie podoba mi się jak Hannah kończy swoje książki.

Nie jest to książka zła, absolutnie - jak zresztą widać, znalazła wielu zwolenników. Jest też z całą pewnością lepsza od "Słowika". Jednak, poza piękną Alaską, nie znalazłam w niej nic dla siebie.

Ile dobrego nasłuchałam się o "Wielkiej samotności" to moje. Książka ta w pewnym momencie wręcz wyskakiwała z lodówki. Wiele osób, nawet tutaj, na LC, zachwyca się tą historią, więc ja też musiałam spróbować.

Nie wiem co o tej książce myśleć. Czytałam już wcześniej inną książkę Hannah, czyli "Słowika", który wybitnie mi się nie podobał. Tym razem Hannah napisała coś o...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Kolejna powieść Kristin Hannah i kolejne godziny spędzone na pełnej emocji lekturze, gorączkowym przesuwaniu stron w czytniku - słowem jak za starych, dobrych lat, gdy od co drugiej książki nie dało się oderwać. Tym razem wielki bonus już na starcie: oto amerykańska rodzina z lat siedemdziesiątych wyrusza na Alaskę by zacząć wszystko od nowa. Szybko dowiadujemy się, że stan też w niczym nie przypominał wówczas tego znanego z naszych czasów; pięćdziesiąt lat temu Alaska wciąż była dzika, a każdy dzień był walką o zdobycie jak największej ilości zapasów na długą zimę. Komu marzy się życie w mniejszym gronie, gdzieś, gdzie nie ma upałów, i gdzie natura powoduje, że mężczyzna faktycznie powinien mężczyzną pozostać, temu nie trzeba mówić nic więcej o miejscu akcji.

Bohaterami jest małżeństwo z córką. On jakiś czas temu wrócił z Wietnamu, teraz jest wrakiem człowieka, cieniem dawnego siebie, nie potrafi utrzymać żadnej pracy, nie jest w stanie żyć z ludźmi - stale pakuje się w kłopoty. Ona nie potrafi wyjść z roli zakochanej nastolatki (którą już dawno nie jest) - strach z lat, podczas których ukochany był na wojnie powoduje, że staje się ślepa na to, co dzieje się dzisiaj, wciąż tkwiąc w przeświadczeniu, że on wiele przeszedł, że trzeba do niego podejść ze specyficznej strony, na wiele mu pozwolić i jeszcze więcej wybaczyć.

Obok nich córka, nastolatka, która jest zupełnie sama. Całym jej światem jest matka; częste zmiany miejsca zamieszkania zrobiły z dziewczyny odludka, pełnego kompleksów, samotnika, który z góry wie, że na przyjaźń nie ma szans. W takiej konfiguracji trafiają na Alaskę, gdzie z miejsca pochłonięci zostają przez niebywale życzliwych mieszkańców. Trwa lato, mroku praktycznie nie ma na tej długości geograficznej, on zaczyna się czuć zazdrosny o nowych znajomych, z którymi ona przebywa, dziewczyna tymczasem wreszcie poznaje kogoś w swoim wieku. Ale zbliża się zima – nie tylko pora roku, ale też ten czas, w którym nie uda się już chować za maskami i cała prawda o ludziach wyjdzie na jaw.

Ludzie, jak to się czyta! Owszem, trzeba lubić dramaty, w których zakończenie nie będzie brzmiało: “żyli długo i szczęśliwie”. Owszem, trzeba mieć siłę, by wejść i wytrzymać w historii tak toksycznej, tak brutalnej – ale bardzo rzeczywistej. Kto nie stroni od klimatów cięższych, ten będzie zachwycony. Oderwać się od lektury nie można, jeszcze trochę, jeszcze jeden rozdział… kurde balans, już trzecia nad ranem!

To jest smutna książka. Tu Kristin Hannah nie bawiła się w scenariusze, które z powieści zrobią dramat familijny klasy C (“Zdarzyło się nad jeziorem Mystic”). Kto jest chory, ten nagle cudownie nie ozdrowieje; kto jest potworem, ten nim pozostanie. Jednocześnie: w życiu można spotkać ludzi dobrych, przyzwoitych, to się zdarza, trzeba tylko mieć oczy szeroko otwarte, pozwolić im do siebie podejść, i przygotować się na to, że nim trafimy na faktycznych przyjaciół wpierw fałszywe istoty muszą nas wielokrotnie zranić. Rewelacyjny dramat, wzięty z półki prosto po “Gdzie poniesie wiatr” winduje Kristin Hannah na sam szczyt mojej aktualnej listy ulubionych twórców, polecam zdecydowanie, warto spróbować samemu, to jest tak dobre.

Kolejna powieść Kristin Hannah i kolejne godziny spędzone na pełnej emocji lekturze, gorączkowym przesuwaniu stron w czytniku - słowem jak za starych, dobrych lat, gdy od co drugiej książki nie dało się oderwać. Tym razem wielki bonus już na starcie: oto amerykańska rodzina z lat siedemdziesiątych wyrusza na Alaskę by zacząć wszystko od nowa. Szybko dowiadujemy się, że stan...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wspaniała opowieść o dziczy i ludziach którzy muszą przetrwać. Okazuje się, że największym niebezpieczeństwem są oni sami. Niedźwiedzie i wilki potrafią być niebezpieczne. Natura jest surowa ale skrzywdzić najgłębiej może tylko człowiek.
Czytając już sobie wyobrażałam cudowny film lub serial jaki mógłby powstać na podstawie tej powieści.

Wspaniała opowieść o dziczy i ludziach którzy muszą przetrwać. Okazuje się, że największym niebezpieczeństwem są oni sami. Niedźwiedzie i wilki potrafią być niebezpieczne. Natura jest surowa ale skrzywdzić najgłębiej może tylko człowiek.
Czytając już sobie wyobrażałam cudowny film lub serial jaki mógłby powstać na podstawie tej powieści.

Pokaż mimo to

Pierwsza połowa świetna - opisy Alaski, adaptacji do nowego życia, ludzkich relacji.
Druga dryfowała już w przewidywalną stronę i jakoś trochę mnie to rozczarowało.

Pierwsza połowa świetna - opisy Alaski, adaptacji do nowego życia, ludzkich relacji.
Druga dryfowała już w przewidywalną stronę i jakoś trochę mnie to rozczarowało.

Pokaż mimo to

Bardzo poruszająca .

Bardzo poruszająca .

Pokaż mimo to