„Nigdy nie zauważyłam niczego, co wydawałoby się dziwne, prócz jednego razu. To musiało dziać się w okolicach śmierci jego przedostatniej ofiary – powiedział mi, że szop dostał się do warsztatu przez strych i zdechł w kącie, więc trochę czasu minie, aż smród wywietrzeje. Użył tony wybielacza i środków czyszczących.”

Pewnego dnia Gina wracając z dziećmi do domu dostrzega, że w garaż jej domu wjechał pijany mężczyzna, tym samym ujawniając straszną tajemnicę - jej mąż w garażu trzymał zwłoki brutalnie zamordowanej kobiety. Wkrótce okazało się, że jej mąż był seryjnym mordercą, a Gina zostaje oskarżona o współudział. Kiedy sąd ją uniewinnia, postanawia wyjechać z dziećmi jak dalej od tego miejsca, zmienia dane swoje i dzieci, aby mąż jej nigdy nie znalazł. W ciągu kilku lat miejsce zamieszkania zmienia kilkakrotnie. Gdy osiedla się w Stillhouse Lake wydaje jej się, że w końcu znalazła miejsce, w którym może spokojnie układać sobie życie. Niespodziewanie w jeziorze zostaje znalezione ciało kobiety, a Gina boi się, że ludzie odkryją jej przeszłość i oskarżą ją o morderstwo. Nauczyła się, że ufać może tylko sobie, i zrobi wszystko aby uchronić siebie i dzieci. Co zrobi Gina? Czy ucieknie kolejny raz czy postanowi zostać i odkryć kto jest winny dokonanej zbrodni tym samym odsuwając od siebie podejrzenia?

„Żona mordercy” to moim zdaniem bardzo dobry thriller psychologiczny. Bardzo dużą rolę odegrały tutaj dobrze zarysowane postacie i ich wzajemne relacje. Fajnie ukazana została Gina i jej stopniowa przemiana, od słabej i naiwnej do twardej, walczącej i nie poddającej się kobiety – która posunie się do wszystkiego byle tylko ochronić życie własnych dzieci. Choć momentami miałam wrażenie, że jest naprawdę paranoiczką i trochę przesadza, to drugiej strony jej współczułam bo ciężko wyobrazić sobie co przeżywa. Często czytamy o mordercach, czytamy o ofiarach. Ale jak często dostajemy w ręce książkę, w którym ukazany jest wpływ jaki wywiera tego typu sytuacja na rodzinę zabójcy?
Autorka doskonale poprowadziła fabułę, choć dawała nam wskazówki co do tego kto może być mordercą, to jednak za każdym razem dodawała jakiś wątek, który burzył nam konstrukcję i ponownie musieliśmy zastanawiać się nad tym kto jest winny. Ja wielokrotnie dałam się zwieść.
Jedyne co mi nie pasowało i do czego mogłabym się przyczepić to fakt, że w pewnym momencie książka zaczęła mi się dłużyć. Cała akcja spowolniła, ukazując wydawać by się mogło sielankę rodzinną Giny. Może był to specjalny zabieg, żeby potem uderzyć po raz kolejny, ale zdecydowanie wolałabym gdyby akcja płynęła jednym tempem. Od początku do końca zadawałam sobie jedno pytanie: dlaczego ona do cholery nie zajrzała nigdy do tego garażu? No kurczę, nie wiem czy naprawdę można być tak naiwnym i ślepo wierzyć w zapewnienia męża i dziwne tłumaczenia? Ale nie ukrywam, pomysł na książkę fajny, dodatkowo zakończona cliffhangerem, dzięki któremu z chęcią sięgnę po kolejną część.

A na zakończenie pytanie do Was: Czy wiecie z kim żyjecie pod jednym dachem?

„Nigdy nie zauważyłam niczego, co wydawałoby się dziwne, prócz jednego razu. To musiało dziać się w okolicach śmierci jego przedostatniej ofiary – powiedział mi, że szop dostał się do warsztatu przez strych i zdechł w kącie, więc trochę czasu minie, aż smród wywietrzeje. Użył tony wybielacza i środków czyszczących.”

Pewnego dnia Gina wracając z dziećmi do domu dostrzega,...