W gęstym lesie panował mrok. Twoje kroki stają się coraz szybsze, podobnie jak twój oddech nabierają coraz większej częstotliwości. Czujesz, że wróg jest blisko, ściga cię niczym przyczepiony do ciebie upiór. Powoli zaczynasz tracić nadzieję, nie znajdujesz już miejsca, gdzie można byłoby się spokojnie skryć. Po chwili las kończy się, a twoim oczom ukazuję się widok trupów pokrywających okolicę. Łzy mimowolnie ulatują ci z oczu. Za sobą słyszysz zbliżające się kroki. Wyjmujesz z sakwy mały nóż i czekasz na dopełnienie się przeznaczenia.

Po słabszej "Moskiewskiej ladacznicy" byłem ogromnie ciekawy kolejnej ksiązki Jacka Komudy. I muszę przyznać, że "Jaksa" jest zdecydowanie lepszą pozycją, choć i tu nie obyło się bez potknięć. To co wyraźnie wybija się z tego zbioru opowiadań, to magiczny słowiański klimat. Do tego chodzi spora dawka brutalności i mrocznej atmosfery, która pewnie nie ucieszy co wrażliwszych czytelników. Komuda nie bawi się w przychody i ukazuję najazd obcych plemion na Królestwo Lendii, z całą dozą okrucieństwa i skutków takowego ataku. Słowiańskość i historia idealnie wpasowała się w strukturę opowiadań działających pod płaszczykiem fantasy, dzięki czemu cały zbiór zyskał na atrakcyjności.

Niestety, "Jaksa" ma też trochę wad. Po Komudzie spodziewałem się bardziej dopracowanych postaci, a otrzymałem bohaterów bez wyrazu, niczym się nie wyróżniających i dość płaskich. Szkoda, bo wiem, że autora stać na więcej. Również fabuła wszystkich tekstów jest nieco niepoukładana, co może wprawić na początku w lekką konsternację. Nie wiem, czy ta książka ma być jakimś wstępem do kolejnych części, ale taka forma niespecjalnie mi się spodobała. Wiem, że autor potrafi wymyślić naprawdę świetną opowieść i równie dobrze ją spisać, dlatego nadal wierze, iż kolejne pozycję spod jego pióra będą już tylko lepsze. "Jaksa" jest dobrą książką, potrafi wciągnąć i umilić wolny czas, ale ja liczę jeszcze na coś więcej.

W gęstym lesie panował mrok. Twoje kroki stają się coraz szybsze, podobnie jak twój oddech nabierają coraz większej częstotliwości. Czujesz, że wróg jest blisko, ściga cię niczym przyczepiony do ciebie upiór. Powoli zaczynasz tracić nadzieję, nie znajdujesz już miejsca, gdzie można byłoby się spokojnie skryć. Po chwili las kończy się, a twoim oczom ukazuję się widok trupów...