Autorka po raz kolejny udowodniła, że powieści obyczajowe wcale nie muszą być nudne i przewidywalne. Po raz kolejny zaserwowała powieść pełną emocji, która czasami wywołuje łzy wzruszenia a czasami złość i potępienie. Jest tu miejsce na miłość, kłamstwa, chorobę bliskiej osoby a także zrządzenia kapryśnego losu, które zmieniają życie bohaterów.
To historia dwóch kobiet Basi i Anny, które nigdy się nie spotkały a jednak łączy ich jeden mężczyzna. Dla Basi, to już jedynie ojciec jej dziecka, ciągle nieobecny w domu, ciągle na poligonie albo na misjach. Dla Ani to miłość jej życia i marzenie o normalnym rodzinnym życiu i miłości.
Obie kobiety łączy też chęć zrobienia wreszcie coś dla siebie. Chcą znowu kochać i być kochane, bo ich dotychczasowe małżeństwo po latach trwania już się wypaliło.
Początek niby sugeruje jak cała historia się zakończy, że dla jednej dobrze dla drugiej źle. Ale trzeba przeczytać całą powieść, żeby dowiedzieć się jak to naprawdę było....czyje marzenia się spełniły.
Niby zwyczajna opowieść obyczajowa, a we mnie wywołała tyle emocji. Współczułam bohaterkom, czasem potępiałam ich postępowanie a jeszcze częściej zastanawiałam się jak ja bym postąpiła na ich miejscu.
Dla mnie najlepsza powieść autorki, smutna, ale jakże życiowa.

Autorka po raz kolejny udowodniła, że powieści obyczajowe wcale nie muszą być nudne i przewidywalne. Po raz kolejny zaserwowała powieść pełną emocji, która czasami wywołuje łzy wzruszenia a czasami złość i potępienie. Jest tu miejsce na miłość, kłamstwa, chorobę bliskiej osoby a także zrządzenia kapryśnego losu, które zmieniają życie bohaterów.
To historia dwóch kobiet...