Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket - 10/10
Wielkie Figury - 4/10
Cztery Bydlęta w Jednej Skórze - 6/10
Jak napisać blackwoodowski artykuł - 2/10
Przykra Historia - 7/10
Człowiek, który się zużył - 8/10
Trzy niedziele w Tygodniu - 9/10
Okulary - 10/10
Anioł dziwnych przypadków - 8/10
Tyś nim jest! - 8/10
Kariera literacka JWP Fintiflucha Boba - 8/10
Tysiączna i druga opowieść Szeherezady - 7/10
Sfinks - 8/10
Zaesowanie akapitu - 5/10

Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket - 10/10
Wielkie Figury - 4/10
Cztery Bydlęta w Jednej Skórze - 6/10
Jak napisać blackwoodowski artykuł - 2/10
Przykra Historia - 7/10
Człowiek, który się zużył - 8/10
Trzy niedziele w Tygodniu - 9/10
Okulary - 10/10
Anioł dziwnych przypadków - 8/10
Tyś nim jest! - 8/10
Kariera literacka JWP Fintiflucha Boba - 8/10
Tysiączna i druga...

Tak jak to często ze zbiorami opowiadań bywa, znajdujemy w nich opowiadania lepsze i gorsze, co raczej nie powinno dziwić nikogo, kto z książką ma do czynienia na co dzień, jednak w przypadku opowiadań Edgara Allana Poe
jest nieco inaczej tzn.: w tym zbiorze są opowiadania dobre, bardzo dobre i arcydzieła, czytanie tego dwutomowego zbioru opowiadań to uczta zafundowana czytelnikowi przez pisarza, czytelnikowi lubiącemu książki z dreszczykiem.
W przypadku niektórych opowiadań ocieramy się o fantazje i psychodeliczne wizje, których źródeł można byłoby się doszukiwać w stanach emocjonalnych pisarza, wywołanych jego burzliwym i nie do końca zdrowym trybem życia. Nie mogę powiedzieć, że przeczytałem te opowiadania jednym tchem, czytałem je na zmianę z innymi książkami, bo przeczytanie bez przerywników, dwóch tomów: makabry, niesamowitości i grozy po prostu w moim przypadku było a wykonalne, co nie świadczy na niekorzyść książki i jej autora, lecz jest dowodem świadczącym o ograniczonych możliwościach czytelnika na przyjęcie tak dużej dawki grozy za jednym podejściem. Co do samej grozy zawartej w tomie drugim, to przynajmniej jak dla mnie wypada on lepiej od tomu pierwszego, o dziwo z reguły bywa na odwrót, tzn.: w zdecydowanej większości opinii z reguły każdy kolejny tom przeczytany w kolejności po pierwszym wydaje się, nieco gorszy, być może wpływa na to delikatne znużenie czytelnika tematem. Jak widać, reguła powyższa nie dotyczy mistrza grozy, którym bez wątpienia jest
Edgar Allan Poe. Co do samej grozy: przyznać trzeba, że przy tylu wydawanych pozycjach tego gatunku i coraz odważniejszej i bardziej wybujałej fantazji autorów wspieranych dodatkowo nowoczesnymi technologiami, groza Allana nieco się zwietrzała, ale pozostał ten jego niepowtarzalny subtelny klimacik nie do przebicia i podrobienia przez współczesnych, jedynie nielicznym udaje się stworzyć coś naprawdę porównywalnie dobrego, stojącego na tak wysokim poziomie. Polecam.

Tak jak to często ze zbiorami opowiadań bywa, znajdujemy w nich opowiadania lepsze i gorsze, co raczej nie powinno dziwić nikogo, kto z książką ma do czynienia na co dzień, jednak w przypadku opowiadań Edgara Allana Poe
jest nieco inaczej tzn.: w tym zbiorze są opowiadania dobre, bardzo dobre i arcydzieła, czytanie tego dwutomowego zbioru opowiadań to uczta zafundowana...

Można stwierdzić, iż druga część opowiadań Poego zasadniczo różni się od pierwszej części, lecz jest to nadal jak w poprzednim tomie zbiór opowiadań. Jednakowoż różni się on stylem pisarskim bardziej dojrzałym, a przy tym wysublimowanym. Poe został uznany za wielkiego pisarza grozy i takim pozostaje do obecnych czasów, nie mniej jednak były to czasy, w których groza miała inny wymiar i inne znaczenie. Były to czasy, w których istniały zabobony, a w które ludzie ślepo wierzyli. Gdy jednak czyta się owe opowiadania, w kąciku ust czytającego pojawia się ironiczny uśmieszek, bo czyż można wierzyć w lot na księżyc balonem?
Z drugiej strony można przeczytać opowiadanie pt: " Człowiek, który się zużył", w którym mowa jest o składaniu człowieka z różnych podzespołów - czyż to nie nawoływanie do współczesnych czasów? Moim faworytem z całego tomu pozostanie opowiadanie pt:"Opowieść Artura Gordona Pyma z Nantucket". Moim zdaniem owe przytoczone opowiadanie jest najbardziej realistyczne i rzeczywiste. Poza tym pozwala czytelnikowi wskoczyć w sam środek akcji opowiadania dzięki przepięknym opisom. Toż to mistrzowski popis dobrego pisarstwa. Na sam koniec należałoby zachęcić do przeczytania opowiadań Poego, a myślę, iż warto zaznajomić się z twórczością tego pisarza.

Można stwierdzić, iż druga część opowiadań Poego zasadniczo różni się od pierwszej części, lecz jest to nadal jak w poprzednim tomie zbiór opowiadań. Jednakowoż różni się on stylem pisarskim bardziej dojrzałym, a przy tym wysublimowanym. Poe został uznany za wielkiego pisarza grozy i takim pozostaje do obecnych czasów, nie mniej jednak były to czasy, w których groza miała...