Operacje Dzień Wskrzeszenia wypożyczyłem tak naprawdę z braku laku. Swoim zwyczajem buszowałem po bibliotece, ale jakoś nic mi nie podchodziło. Ale żeby nie wychodzić z pustymi rękami, wziąłem akurat Pilipiuka. Przeglądałem tę książkę wiele lat temu w Empiku i wtedy miałem wielką ochotę ją przeczytać. Dzisiaj, jako 100x bardziej wybredny czytelnik niż wtedy, byłem od początku całkowicie pewien, że z takich lektur wyrosłem, że powinienem przeczytać ją nie teraz, ale te kilka lat temu i wtedy by mi się spodobała. Jak widać, w życiu nie można być niczego pewnym i zawsze można zostać zaskoczonym.

Naprawdę mi się podobało! Wciągnąłem się!

Nie jest to literatura najwyższych lotów oczywiście, nie jest to jakaś wielka fantastyka. Ale czyta się to znakomicie i co dla mnie najważniejsze, można zżyć się z bohaterami. Pilipiuk to dla mnie świetny autor takich współczesnych, nowoczesnych książek młodzieżowych. Operacja... jest dla mnie tego świetnym przykładem. Nie myślałem, że taka literatura jest jeszcze w stanie mnie zainteresować, a tu proszę.

Co mi się spodobało - oczywiście bohaterowie. Fajnie się uzupełniają, każdy z czwórki głównych postaci jest inny i ma swoją rolę do odegrania. Spotkałem się z zarzutami, że bohaterowie są płascy. Ja ich jakoś polubiłem. Czy to socjopatycznego, beznamiętnego Pawła, uroczą Magdę, odpowiedzialnego Filipa, czy postrzelonego Sławka. Mają w sobie coś, co czyni ich sympatycznymi. Przygody, w jakie odpowiednio się pakują, również bardzo dobrze do nich pasują.

Szkoda, że Operacja... jest taka krótka. Ma potencjał na 2 tomy co najmniej.

Operacje Dzień Wskrzeszenia wypożyczyłem tak naprawdę z braku laku. Swoim zwyczajem buszowałem po bibliotece, ale jakoś nic mi nie podchodziło. Ale żeby nie wychodzić z pustymi rękami, wziąłem akurat Pilipiuka. Przeglądałem tę książkę wiele lat temu w Empiku i wtedy miałem wielką ochotę ją przeczytać. Dzisiaj, jako 100x bardziej wybredny czytelnik niż wtedy, byłem od...